စိတ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းလာရလဲဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ ဇာစ္ျမစ္လုိက္ၾကည့္ရင္ “ပညတ္”ေတြမ်ားလာလုိ႔ပဲဆုိတဲ့ အေျဖကုိေတြ႕ရမွာပါ။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ “ပညတ္”ေတြဟာ စိတ္ထဲကုိ အလုံးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာၿပီး စိတ္ထဲမွာ “ပညတ္”ေတြနဲ႔ပဲ ႁပြတ္သိပ္က်ပ္ညပ္ေနရင္ စိတ္ဟာ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ေလးလံသြားေတာ့တာပါပဲ။
သည္ေတာ့ကာ “ပညတ္”ေတြ စုိးမုိးမင္းမူေနတဲ့ စိတ္ရဲ႕နယ္ပယ္ထဲကုိ “ပရမတ္”တရားဟာ ၀င္ၿပီး ေနရာယူဖုိ႔ အခြင့္မသာေတာ့ဘူးေပါ့။
ပညတ္တရားဟာ တကယ္မရွိတဲ့ အရွိအေယာင္ေတြကုိ သဏၭာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူျပသေနတတ္ပါတယ္။
“ပရမတ္”တရားကေတာ့ တကယ္ရွိတဲ့ အရွိတရားကုိ သဘာ၀အတုိင္းျပသဖုိ႔ အခါအခြင့္ကုိ ေစာင့္ဆုိင္းေနရေလ့ရွိပါတယ္။
သာမာန္လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာက “ပညတ္”ဆုိတာကလည္း မသုံးလုိ႔ မျဖစ္ဘူးကုိး။ သည္ေတာ့လည္း ပုထုဇဥ္ေတြဟာ “ပညတ္”ကုိ သုံးရင္းက စဲြသြားၾကတာလည္း အျပစ္တင္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ ပုထုဇဥ္အသီးသီးမွာကလည္း သံသရာလည္ေစတတ္တဲ့ အခံဓာတ္ေတြက ကိန္း၀ပ္ေနၿပီးသားမုိ႔ သုံးရင္စဲြ၊ စဲြေတာ့လည္း ထပ္သုံးနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာ မဆန္းလွပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ စိတၲကၡဏ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အရ စဦးစြာျမင္တာ၊ ၾကားတာ၊ နံတာ၊ အရသာေပၚတာ၊ ထိတာ သိတာေတြမွတ္သမွ်ဟာ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းမွာ ပရမတ္တရားေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဒါကုိပဲ ပညတ္အျဖစ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲပုံေဖၚ အဓိပၸါယ္သြင္းလုိက္ေလမွ ခံစား၊ မွတ္သား၊ သိျမင္လုိ႔ ရေတာ့တာကုိး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္ျဖစ္ေနတာက အာ႐ုံနဲ႔ ဒြါရတုိက္ဆုိင္မႈေၾကာင့္ ပရမတ္ခႏၶာေတြေပၚေနတာပါ။
ဒါေပမယ့္ အခံဓာတ္ျဖစ္တဲ့ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိေတြက ငါတပ္ၿပီး ပညတ္နယ္ပယ္ထဲ ဇြတ္အတင္းဆဲြ သြင္းလုိက္တဲ့အခါ ပရမတ္တရားေတြဟာ အဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရၿပီး ပညတ္ အျဖစ္နဲ႔ ပုံေျပာင္းခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။
သည္လုိနဲ႔ သစၥာတရားကုိ မသိႏုိင္တဲ့ အဝိဇၨာရဲ႕ ေရစီးေပၚမွာ ေမ်ာပါလာတဲ့ ပညတ္ေတြဟာ စိတ္ထဲမွာ ဒုိက္သ႐ုိက္ အမႈိက္ေတြျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့တာကုိ ကာယကံရွင္ေတြခမ်ာ မရိပ္မိၾကေပဘူး။
သည္ေတာ့လည္း ဒုိက္သ႐ုိက္ အမႈိက္နဲ႔တူတဲ့ ပညတ္ေတြကုိ စိတ္ထဲကဖယ္ရွားၿပီး မူလပုိင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ပရမတ္ရဲ႕ လက္ထဲကုိ ရွင္းသြားတဲ့ စိတ္ကုိ ျပန္လဲႊဲေျပာင္းေပးဖုိ႔ရာ မေဆာင္႐ြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။
ျမတ္ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ပညတ္ေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္ကုိ ေလးေလးနက္နက္ သိျမင္လုိ႔ ေဉယ်ဓံတရားကုိ သိၿပီး သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကုိ ရခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ပညတ္ အေပၚ အကၽြမ္းက်င္ဆုံး၊ ႐ႈျမင္သုံးသပ္သိျမင္ႏုိင္မႈ အႏုိင္နင္းဆုံးကေတာ့ ျမတ္ရွင္ဗုဒၶပါပဲ။
ပုထုဇဥ္ေတြဟာ ပညတ္ကုိ ပညတ္မွန္း မသိၾကလုိ႔ အမႈိက္သ႐ုိက္ေတြကုိ ရင္၀ယ္ပုိက္ၿပီး သံသရာခရီးကုိပူေလာင္ဆင္းရဲႀကီးစြာနဲ႔ မရပ္မနားႏုိင္၊ ျဖတ္သန္းေနၾကတာကုိ ဘုရားရွင္က သဗၺညဳဉာဏ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ သိျမင္ေတာ္မူပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ပညတ္ေတြကုိ သုံးေတာ့သုံးၾကပါ။ မစဲြၾကပါနဲ႔လုိ႔ မဟာက႐ုဏာဉာဏ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ မွာၾကားဆုံးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အေဖ၊ အေမ၊ ဆရာသမား၊ ဇနီး၊ သားမယားဆုိတာကုိ ပညတ္ တရားအေနနဲ႔ ႏႈတ္ကေတာ့ ခဲြျခားေျပာဆုိအသုံးျပဳရမွာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာကေတာ့ ႐ုပ္နာမ္သဘာ၀ ပရမတ္တရားအေနနဲ႔ သိျမင္ႏွလုံးသြင္းထားရမွာပါ။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ႏွလုံးသြင္းထားရမွာကုိ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ သြားေျပာမိၿပီး၊ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေျပာရမွာကုိေတာ့ ရင္ထဲကုိ ႏွလုံးသြင္းအျဖစ္ ပုိ႔ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ ပညတ္နဲ႔ ပရမတ္ကုိ ေနရာမွားၿပီး အသုံးျပဳလုိက္တဲ့အတြက္ ေလာကရဲ႕နယ္ပယ္မွာ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပါပဲ။ အပါယ္ေလးဘုံ သြားဖုိ႔ရာအတြက္လည္း လက္မွတ္ႀကိဳ၀ယ္သလုိ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။
ဒါကုိလည္း ကၽြမ္းက်င္ႏုိင္နင္းေအာင္ အေလ့အက်င့္တစ္ခုအေနနဲ႔ အၿမဲတမ္း ထုံမြမ္းထားဖုိ႔လည္း လုိျပန္တာပါပဲ။
ပညတ္နဲ႔တူတဲ့ အမႈိက္သ႐ုိက္ေတြ စိတ္ေရျပင္ေပၚမွာ ရွင္းသြားႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ မလုပ္မျဖစ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔မွာခဲ့တဲ့ သတိပ႒ာန္တရားကုိ အားထုတ္ျခင္းပါပဲ။
သည္လုိ သတိပ႒ာန္တရားရဲ႕ အကူအညီကုိရယူၿပီး ပညတ္ေတြကုိ မႏွိမ္နင္းႏုိင္ခဲ့ရင္ စိတ္ေရျပင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ဒုိက္သ႐ုိက္၊ ေမွာ္၊ အမႈိက္ေတြ ဖုံးလြမ္းၿပီး ၾကာရင္ ေရမွန္းေတာင္ မသိႏုိင္ေတာ့ဘဲ အမႈိက္ျပင္ႀကီးလုိ ျဖစ္သြားမွာကေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။
အဲဒီအခါ သခၤတ ပရမတ္နယ္ပယ္မွာရွိတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္တရားေတြဟာ ဘာေတြလဲဆုိတာကုိ သိဖုိ႔အခြင့္မသာေတာ့ဘူးေပါ့။
သည္လုိဆုိရင္ အသခၤတ ပရမတ္နယ္ပယ္မွာရွိတဲ့ နိဗၺာန္ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။
ပညတ္ အမႈိုက္ေတြ ရွင္းသြားေလမွ စိတ္ရဲ႕ သဘာ၀၊ ေစတသိက္ရဲ႕ သဘာ၀၊ ႐ုပ္ရဲ႕သဘာ၀ေတြကုိ သတိပ႒ာန္တရား အကူအညီနဲ႔ ထုိးထုိးထြင္းထြင္း သိျမင္ႏုိင္မွာပါ။
ယွဥ္ေဖာ္ယွဥ္ဖက္တရားေတြရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပုံေတြ၊ အတူတကြေနထုိင္ၾကတဲ့ တရားေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္ေထာက္ကူေဖးမပုံေတြ၊ တစ္ဦးက တစ္ဦးကုိ ရွိျခင္းနဲ႔ ကူညီသလုိ၊ တစ္ဦးရဲ႕ မရွိျခင္းကလည္း အျခားတစ္ဦးအတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ပုံေတြစတဲ့ သခၤတပရမတ္နယ္သားေတြရဲ႕ သဘာ၀တရားေတြဟာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။
သည္အေျခအေနနဲ႔ သဘာ၀တရားေတြကုိ ထပ္ကာထပ္ကာ သိျမင္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အားလုံးေသာ ဓမၼေတြဟာ ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္တတ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲလားဆုိတာ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္လာပါလိမ့္မယ္။
သည္ေတာ့မွ မျဖစ္၊ မပ်က္ရာ ဓမၼတစ္ခုရွိရဦးမယ္ဆုိတာကုိ ရိပ္မိလာၿပီး အဲဒီျမဳပ္ေနတဲ့ သဘာ၀တရားတစ္ခုကုိ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ရွာေဖြလုိစိတ္ေတြ ထက္သန္လာပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္ဆုံး ပရမတ္တရားျဖစ္တဲ့ နယ္ျခားပယ္ျခား အသခၤတပရမတ္ကုိ အမွန္တကယ္ သိျမင္လုိစိတ္ေတြ ျပင္းျပလာပါလိမ့္မယ္။
သည္အခ်ိန္မွာ အျဖစ္တရားနဲ႔ အပ်က္တရားေတြရဲ႕ ဒုကၡသစၥာကုိ ခံစားရတာ ၿငီးေငြ႕လာခဲ့ၿပီမုိ႔ အဲဒီတရားေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ရာ တရားတစ္ခုကုိ သိျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ ရည္သန္လာခဲ့ပါၿပီ။
အဲဒီတရားကုိေတာ့ ခံစားဖုိ႔မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတရားကလည္း ခံစားလုိ႔မရႏုိင္ဘူး။ ခံစားဖုိ႔ အခြင့္အေရးကုိလည္း အဲဒီတရားကေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတရားေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ရာ တရားတစ္ခုကုိ သိျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ ရည္သန္လာခဲ့ပါၿပီ။
အဲဒီတရားကုိေတာ့ ခံစားဖုိ႔မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတရားကလည္း ခံစားလုိ႔မရႏုိင္ဘူး။ ခံစားဖုိ႔ အခြင့္အေရးကုိလည္း အဲဒီတရားကေပးမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိလည္း ယွဥ္တဲြနားလည္လာပါလိမ့္မယ္။
သည္ေနရာမွာ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ပခုကၠဴဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ထိမိလွတဲ့ အဆုံးအမ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရလုိက္မိပါတယ္။
အဝိဇၨာဖုံးတယ္ဆုိတာ၊ ပညတ္ဖုံးတာ။ ပညတ္ကုိ ပညတ္မွန္းမသိတာ။ အဝိဇၨာဆုိတာပညတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အဝိဇၨာမျဖစ္ေအာင္ ပညတ္မေရာက္ေအာင္ သတိျပဳေနရင္ အဝိဇၨာမျဖစ္ဘူး။
လူေတာထဲေနေပမယ့္ ပညတ္မေရာက္ေအာင္ သတိျပဳေနရင္ေတာရေဆာက္တည္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ပညတ္မေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိသတိျပဳေနရမလဲဆုိရင္ နာမသႏၲာန္ မေရာက္ရန္ အမွန္သတိျပဳေနရမယ္။ ေရာက္မယ္ႀကံရင္ သတိ သာျပဳလုိက္။ အဝိဇၨာမျဖစ္ေတာ့တဲ့ ဉာဏ္ျဖစ္သြားလုိ႔ ဉာဏံဥဒပါဒိျဖစ္တာေပါ့။
ဉာဏံဥဒပါဒိ ျဖစ္တာမ်ားလာရင္ မဂ္ဉာဏ္ႀကီးဟာ မလဲြေတာ့ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားက ပညတ္ကုိသိလုိ႔ ေဉယ်ဓံတရားသိၿပီး သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကုိ ရတာပါ။
စာဖတ္သူမ်ား သတိတရားျဖင့္ ပညတ္ဖယ္ရွား၊ ပရမတ္ တရား ပြားမ်ားသိျမင္ႏုိင္ပါေစရန္ ဆုပန္ေခၽြလ်က္ .............။
ျမသန္းစံ
မခံစားရျခင္း၏ ခ်မ္းသာ စာစုမွ
No comments:
Post a Comment