မဂၢသစၥာမွာ ဘာေ၀တဗၺကိစၥ= ပြားမ်ားရတဲ့ကိစၥရွိတယ္။ သစၥာတရား နာ႐ုံနဲ႔မရဘူး။ ပြားမွရမယ္။ စကားေျပာေနတာ၊ စာက်က္ေနတာဟာ ပြားတာမဟုတ္ဘူး။ သတိပ႒ာန္ ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကုိ၊ ဥပမာ- ႐ုပ္ကုိ႐ႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္သည္ ႐ုပ္ေတြ႕႐ုံနဲ႔ ပြားတာမဟုတ္ဘူး။ ႐ုပ္၏သဘာ၀ျဖစ္ပ်က္ေတြ႕မွ ပြားတယ္လုိ႔မွတ္။ ေ၀ဒနာ ႐ႈတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေ၀ဒနာေတြ႕႐ုံနဲ႔ ပြားတာမဟုတ္ဘူး။ ေ၀ဒနာကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး၊ ေ၀ဒနာ၏ အျဖစ္အပ်က္ကုိသိမွ ဒါကုိ အဖန္တလဲလဲၾကည့္ေနမွ ပြားတယ္လုိ႔မွတ္။
ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့အလုပ္ဟာ ပြားမ်ားမႈအလုပ္ပါပဲ။ ပြားမ်ားမွရမယ္။ ပြားမ်ားမႈအလုပ္လုပ္မွ ကိေလသာေသမႈ (သတ္မႈ) ကိစၥၿပီးတယ္။ ပြားမ်ားရာမွာ ေ၀ဒနာ႐ႈေတာ့ ေ၀ဒနာတြင္ ေတြ႕ေနေသးတယ္ဆုိရင္ လုိေသးတယ္။ ေ၀ဒနာ၏ ပင္ကုိယ္သဘာ၀ကျဖင့္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့ သေဘာပါလားလုိ႔ ႐ႈေနရာမွာ၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့သေဘာကုိ႐ႈေတာ့ ေ၀ဒနာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေၾသာ္ အနိစၥပါလား၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တာေလးပါလားလုိ႔ သိလာတယ္။ ဒီ ျဖစ္ပ်က္ကုိ အဖန္ဖန္ၾကည့္= ႐ႈေနရင္ ဘာေ၀တဗၺ= ပြားမ်ားမႈျဖစ္ၿပီ။
ဘုန္းႀကီးကေဟာတဲ့ တရားကုိ နားေထာင္တဲ့အခါမွာ ဒီက ေဟာလုိက္တဲ့တရားကုိ နားထဲကၾကားၿပီး၊ ေဟာတဲ့ ေဒသနာဉာဏ္ကုိ အစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး (ေဒသနာဉာဏာႏုသာေရန) ဉာဏ္က ခႏၶာထဲလွည့္လုိက္ပါ။ စုိက္ၾကည့္ပါ။ ဉာဏ္ကုိ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ေစလႊတ္ပါ (ဉာဏံေပေသႏၲႆ)သည္ ခႏၶာငါးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကုိ ဉာဏ္က စုိက္ၾကည့္ေပးပါ။ (ဉာဏုတၱရႆေဟာတိ)တဲ့၊ ေဟာရင္း မတၱနဲ႔ ဉာဏ္တက္လာၿပီး၊ ေၾသာ္ တစ္ကုိယ္လုံးဟာ အျဖစ္အပ်က္မွတစ္ပါး ဘာမွ မရွိပါလားလုိ႔ အျဖစ္အပ်က္ျမင္တဲ့ဉာဏ္ တက္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒါ (ယထာဘူတဉာဏ္)ပဲ။ ေနာက္ ျဖစ္ပ်က္မုန္းတဲ့ဉာဏ္ တက္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒါ (နိဗၺိႏၵဉာဏ္)ေခၚတယ္။ ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္ကုိပင္ ျဖစ္ဒုကၡ ပ်က္ဒုကၡ ပါလားလုိ႔ ပုိင္းျခားတဲ့ဉာဏ္ အလုိလုိတက္လာၿပီး ေဒသနာအဆုံးမွာ ေသာသာပန္တည္ႏုိင္တယ္။ ေဒသနာဉာဏ္ အစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ခႏၶာထဲ ဉာဏ္ေရာက္ၿပီး (ဉာဏ္က ပြားမ်ားၿပီး) ဉာဏ္ ၃-ဆင့္နဲ႔ တက္သြားလုိ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္လာတာ။ နားက ၾကားတာကုိ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ဉာဏ္ကုိလွည့္ခုိင္းလုိ႔ရွိရင္ ဉာဏ္တက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီဉာဏ္ဟာ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ျဖစ္ၿပီး သစၥာက်ေအာင္တက္လုိ႔ရွိရင္ တရားပဲြအတြင္းမွာ ကိစၥၿပီးတယ္လုိ႔မွတ္။
ဒီေတာ့ တရားနာနည္း မွန္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဘယ္လုိ မွန္ရမတုံး။ ေဒသနာဉာဏ္ ၀မ္းထဲေရာက္ေအာင္လုပ္၊ ေဒသနာေတြကုိ ၀မ္းထဲကဉာဏ္က ဖမ္းထား၊ ဖမ္းထားတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ လုိက္လုိက္၊ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ဉာဏ္က ျဖစ္ပ်က္႐ႈေပး။ ဒီလုိဆုိရင္ တရားနာတဲ့အဆုံးမွာ ကိစၥၿပီးတယ္။ ဒီ သေဘာဟာ ဘုရားလက္ထက္ကတည္းကပဲ။ ဒီက ေဟာလုိက္တဲ့တရားကုိ ဉာဏ္နဲ႔လုိက္ၿပီး ခႏၶာထဲဉာဏ္လွည့္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္လုိက္၊ ဉဏ္ဆုိတက ေျပာေတာ့သာ ၁၆-ဉာဏ္၊ ၁၀-ဉာဏ္ အစရွိသည္ျဖင့္ ေျပာေနရတာ။ စင္စစ္ေတာ့ တစကၠန္႔ဆုိအကုန္ၿပီးတာပဲ။ နားကနာၿပီး၊ ဉာဏ္ကခႏၶာထဲ စိုက္လုိက္။ ဘယ္၀တၳဳ၊ ဘယ္တရားနာလုိက္တာနဲ႔ ကၽြတ္တမ္း၀င္သြားတယ္ဆုိေတာ့၊ ဘာေ၀တဗၺ= ပြားမ်ားတဲ့ ကိစၥေတြမပါသလုိျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ ဒီ၀တၳဳေတြဟာ သုတၱန္တရားျဖစ္ေလေတာ့ သုတ္ေတြမေပ်ာက္ေအာင္ စီေရးရတယ္ဆုိေတာ့ အဘိဓမၼာမထည့္ႏုိင္ဘူး။ သုတၱန္ဆုိတာ က်င့္စဥ္ပါတာက နည္းတယ္။ အဲဒီ တရားနာလုိ႔ ကိစၥၿပီးသြားတယ္ဆုိျငားေသာ္လည္း သုတၱန္ေနာက္ကေနၿပီး အဘိဓမၼာမလုိက္ရင္ ျဖစ္ကုိ မျဖစ္ဘူး။
ဘုရားတရားေဟာစဥ္။ ။ ဘုရားက လူတစ္ေယာက္ခၽြတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ တရားေဟာစဥ္ရွိတယ္။
(၁) ေရွးဦးစြာ ဒါနျပဳကြ၊ ၾကပ္ၾကပ္ျပဳကြလုိ႔ ေဟာခ်လုိက္တယ္။ ဒါနဆုိတာ လူခ်မ္းသာ, နတ္ခ်မ္းသာဆုိတဲ့ ခ်မ္းသာေတြကုိ သူကေပးႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး သူ႔အက်ဳိးေတြ တခါေလာက္ေဟာလုိက္တယ္။ ပန္းလွဴလုိ႔လွပပုံ၊ ေက်ာင္းေဆာက္လုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ဘုံေပါက္ပုံစသည့္ အက်ဳိးေပးပုံေတြ ေဟာလုိက္တယ္။
(၂) ေနာက္ ဒါနလွဴၿပီးေတာ့ ဒီလုိ အက်ဳိးေပးၿပီးေသာ္လဲ အသက္မရွည္ရင္ အလကားကြ။ လက္ထဲေငြရွိေပမယ့္ မစားရခင္ ေသသြားရင္မေကာင္းဘူး။ ဒီေတာ့ သီလေလးလုပ္ကြ သီလလုပ္မွ အသက္ရွည္မယ္လုိ႔ တဆင့္တက္ေဟာတယ္။
(၃) ဒါန သီလေဟာၿပီးေတာ့မွ ဒါနေၾကာင့္ ဘုံဗိမာန္ေတြ၊ ပေဒသာပင္ေတြေပါက္၊ သီလေၾကာင့္ အသက္ရွည္တဲ့ နတ္မင္းႀကီးျဖစ္လာၿပီး စည္းစိမ္ဥစၥာရတနာနဲ႔ အျပည့္အစုံကြ။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသတုံးကြလုိ႔ သဂၢကထာေခၚ နတ္ျပည္အေၾကာင္း ဆက္ေဟာျပန္တယ္။
(၄) ဒါေတြၿပီးေတာ့မွ ကာမာနံအာဒီန၀ကထာ= ေဟာဒီအက်ဳိးေတြဟာ ငါးပါးအာ႐ုံကာမဂုဏ္ေတြကြ။ ဘာမွအသုံးမက်ဘူး၊ ေမ်ာက္ မီး႐ႈးပန္းကုိင္ထားသလုိ ကုိယ့္ခ်ည္းေလာင္တာပဲကြ။ အမဲသားရတဲ့က်ီးလုိပဲ၊ တျခားက်ီးေတြက လုိက္လုတာနဲ႔ ခ်မ္းသာခြင့္မရဘူးကြ။ ဒါေတြလဲအကုန္ေဟာခ်လုိက္တယ္။ အျပစ္ေတြျပေဟာလုိက္တယ္။ ရသေ႐ြ႕ဟာ တစ္ခုမွ မေကာင္းဘူးကြ။ ဒီေရာက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းဆဲြေခၚလာၿပီးေတာ့မွ ပင္ကုိယ္အျပစ္ေတြ ေဟာခ်လုိက္တယ္။ (ဒီလုိေဟာျပေနတာဟာ ဘာ၀နာမပါပဲနဲ႔ ကိစၥၿပီးတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ထင္ေနမွာစုိးလုိ႔ ေျပာျပရတာ)။
(၅) ၿပီးေတာ့မွ ေနကၡမၼကထာ ကာမမွထြက္ကြ။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြက ထြက္ဆုိေတာ့၊ ဒါ အလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္လုိ႔ေျပာတာ။ ကာမအာ႐ုံေတြကုိ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ မ႐ႈရင္၊ ကာမမွ မထြက္ႏုိင္။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာ စ လုပ္ေတာ့လုိ႔ ပါလာတယ္။
(၆) မဂၢကထာ ေဟာခ်ုလုိက္တယ္။ သစၥာေဟာခ်လုိက္တယ္။
အဲဒီေတာ့ မဂၢကထာမေဟာခင္ ကာမာနံအာဒီန၀ကထာ ေဟာတယ္။ ကာမဂုဏ္၏ အျပစ္ေတြ၊ လူျဖစ္ရတာလည္း ဒုကၡသစၥာကြ။ ငါးပါးအာ႐ုံကာမဂုဏ္ တစ္ေထာင့္ငါးရာကိေလသာမီးေတြ အကုန္ေလာင္ေနတာ တဟုန္းဟုန္းပဲကြ- လုိ႔ ေဟာလုိက္တယ္။ ေဟာေတာ့ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြ၏ အျပစ္ေတြကုိျမင္ၿပီး၊ ဒါေတြဟာ သက္သက္အသုံးမက်တဲ့တရားေတြပဲလုိ႔ သူ႔ကုိ ၀ိပႆနာလုိက္ လုိက္တယ္။ လုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟေတြ၊ တဏွာ, မာန, ဒိ႒ိေတြ ကင္းသြားတာ။ ကင္းသြားေတာ့ စိတ္ကျဖဴစင္သြားတယ္။ ျဖဴေနတဲ့အ၀တ္ဟာ ဆုိးခ်င္တာနဲ႔ဆုိး စဲြတယ္။ ဂ်ီးအေပေတြနဲ႔ဆုိရင္ မစဲြဘူး၊ ဒီလုိပဲ ဒီမွာလဲ ကာမာနံအာဒီန၀ကထာေဟာေတာ့ စိတ္ျဖဴစင္သြားၿပီ။ ငါးပါးအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္ေတြဟာ စိန္ေတြ, ေ႐ႊေတြ, ေငြေတြဟာ အလကားဟာေတြ၊ ဘာမွ လုိခ်င္စရာမရွိဘူး။ ဒီလုိျဖစ္လာေတာ့ စိတ္ထဲမွာျဖဴစင္လာတယ္။ ျဖဴစင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့မွ မင္းတုိ႔ ခႏၶာႀကီးဟာ ဒုကၡသစၥာကြ။ ဒီဒုကၡျဖစ္ေစတာဟာ သမုဒယသစၥာကြ၊ ဒီ သမုဒယသစၥာ မေသသေ႐ြ႕ ဒုကၡမၿငိမ္းဘူးဆုိၿပီး၊ မဂၢသစၥာကုိ ဆက္ေဟာလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္တရားေတြေရာက္လာတယ္။ ေရာက္လာေတာ့ သစၥာေဟာလုိက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒီက်မွ မဂ္ဖုိလ္ဆုိက္ လာရတယ္။ သစၥာက်မွဆုိက္တယ္။ ဒါ တရားေဟာစဥ္ပဲ၊ ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ဒီလုိပဲ ေဟာတယ္။
သစၥာအဓိက။ ။ ဘုရားေဟာစဥ္ ေရွ႕ပုိင္းမွာ ဒုဂၢတိက သုဂတိေရာက္ေအာင္ ေဟာလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သုဂတိေရာက္လည္း ခႏၶာငါးပါးျဖစ္တာပဲဆုိေတာ့ ဒုကၡသစၥာျဖစ္တာပဲ။ ခႏၶာငါးပါးက မထြက္လုိ႔ရွိရင္၊ ဒုကၡသစၥာထဲက မထြက္ပဲေနဦးမွာပဲ၊ ေနာက္ဆုံးပိတ္ ျဖဴစင္တဲ့အခါက်မွ သစၥာသြင္းတယ္။ ဒီ ဘုရားေဟာစဥ္ကုိမွတ္၊ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ကေတာ့ ဒီလုိမေဟာေတာ့ဘူး။ ဟုိဟာေတြ တျခားဆရာေတြဆီက နာခဲ့ၾကၿပီ။ ဒါနကထာ, သီလကထာ, သဂၢကထာေတြမလုိေတာ့ဘူး။ ဘုန္းႀကီးတာ၀န္က သစၥကထာ(မဂၢကထာ)ေဟာဖုိ႔ပဲ။ ဒီျပင္ဟာေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၾကားဖူးလွၿပီ။ သစၥာကထာေတာ့ မၾကားဘူးေသးပါဆုိေတာ့၊ ဒါျဖင့္ ျဖဴစင္ေနတဲ့စိတ္ကုိ ဆုိးေပးရေတာ့မွာပဲ။ သစၥကထာက စိတ္ျဖဴစင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဟာရတာ။ ႐ႈပ္ေပြေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဟာကုိ မေဟာႏုိင္ဘူး။ မေဟာနဲ႔။ ေစာင့္ေပးပါ။ ဘုရားကလည္းေစာင့္တာပဲ။ ဒီေတာ့ သစၥာတရားဟာ ကၽြတ္တမ္း၀င္တဲ့ တရားလုိ႔မွတ္။
သစၥာ နာ ပြား။ ။ သစၥာတရားနာမႈနဲ႔ သစၥာတရား ႏွလုံးသြင္းမႈႏွင့္ (ပြားမ်ားမႈ) ဒီ ၂-ခုရွိရင္ သာ၀ကပါရမီမွာ ကိစၥၿပီးၿပီ။ သစၥာတရားနာတုန္းက ကိေလသာေစးေတြေျခာက္တယ္။ ေနာက္ သစၥာအလုပ္ကုိ လုပ္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ မီးေတာက္တာပဲ။ ကိေလသာအေစးေတြ ကုန္သြားတာပဲ။ ေရွးဦးစြာ သစၥာတရားနာၿပီး သစၥာပြားရမွာပဲ။ ဒုကၡသစၥာကုိ မဂၢသစၥာနဲ႔ ပုိင္းပုိင္းျခားျခား သိျမင္ေအာင္ (ပရိေညယ်)နဲ႔ သိေအာင္ လုပ္ေပေတာ့။ သစၥာနာမႈရွိၿပီး သစၥာပြားမႈသာ တုိ႔တာ၀န္ေလးရွိေတာ့တယ္လုိ႔ စဲြၿမဲစြာမွတ္ၾကပါ။ ၂-ပိႆာရွိတဲ့အနက္က ၁-ပိႆာကုိ ဆရာကထမ္းပုိးၿပီး က်န္တဲ့ ၁-ပိႆာကုိ ကုိယ္တုိင္ထမ္းဖုိ႔ ၀န္မေလးရင္ ရၿပီသာမွတ္။ သစၥာပြားမႈအလုပ္မွာ ပ်င္းမႈ, ဖ်င္းမႈပဲ စုိးရိမ္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ အပါယ္ေလးပါးသြားမယ့္ကံ လုပ္ထားတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားသတုံး၊ မေရမတြက္ႏုိင္ဘူး။ အဲသေလာက္မ်ားတဲ့ ကံေတြဟာ သစၥာတရားနာၿပီး သစၥာပြားလုိ႔ ဒုကၡကုိပုိင္းျခားျမင္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ရင္ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတယ္။ အက်ဳိးမေပးတာ့ဘူး။ ေနာက္ကကံေတြ အေဟာသိကံျဖစ္သြားရင္ သံသရာမွာ လုံး၀ျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီအလုပ္ကေလး မလုပ္ျဖစ္ရင္ ေက်ာက္ခဲကေလး ေရထဲက်သလုိ မကယ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ ေၾကာက္ေအာင္ေဟာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္စဥ္ကုိက္ ေဟာေနတာ။ တခါက်သြားရင္ ျပန္တက္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ဇာတ္ေတာ္ထဲက ဥပရိမိဖုရားႀကီးဟာ စုေတၿပီးေနာက္ ႏြားေခ်းပုိးသြားျဖစ္တယ္။ ႏြားေခ်းပုိးဘ၀က ကၽြတ္သြားတယ္ဆုိတာမၾကားရဘူး။ ဘယ္ေလာက္မွျပန္တက္မယ္ဆုိတာ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အခုရရွိတဲ့ အခြင့္အေရးကေလး လက္မလြတ္ေစနဲ႔။ သစၥာတရားနာမႈႏွင့္ သစၥာတရားပြားမႈ မဆုံး႐ႈံးေစနဲ႔။ ဒါ ဆုံး႐ႈံးရင္ အကုန္ဆုံးမယ္မွတ္။ ေ႐ႊေတြ, ေငြေတြ, စိန္ေတြဆုိတာက အေရးႀကီးတဲ့အခါ ေ၀ဒနာ တစ္ခုသက္သာေအာင္ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ အုိသြားတာကုိ မအုိေအာင္ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ေသခန္းက်ေတာ့ ဒါေတြက အကူအညီေတြရေသးရဲ႕လား။ မရဘူး။ မရတဲ့အျပင္ ဒါေတြက အပါယ္တြန္းခ်လုိက္ေသးတယ္။
အဲဒီေတာ့ အားကုိးစရာအစစ္က အတၱာဟိအတၱေနာနာေထာ ဆုိတဲ့အတုိင္း မိမိအားထုတ္တဲ့ တရားကုိသာလွ်င္ မိမိအားကုိးရေတာ့မွာပါလား ဆုိတာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်။ တျခားဘာမွ အားကုိးစရာမရွိဘူး။ အခုနာေနတဲ့ သစၥာတရားရယ္၊ ကုိယ္တုိင္သစၥာပြားတာေလးရယ္၊ ဒါပဲ အားကုိးစရာရွိတယ္။ ဒီအလုပ္ဟာ အပါယ္ေလးပါး တံခါးလဲပိတ္တယ္။ အားကုိးစရာအစစ္လဲျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သစၥာဓမၼပဲ အားကုိးစရာရွိေတာ့တယ္။ သစၥာဓမၼ ပြားမ်ားမႈအလုပ္သာ လုပ္ၾကေပေတာ့။ ဘုရားကလဲ ငါသည္ သစၥာေလးပါးသိမွ ဘုရားျဖစ္ၿပီလုိ႔ ၀န္ခံတယ္လုိ႔ ေဟာထားတာ။ သစၥာမသိပဲနဲ႔ ငါ ေသာတာပန္၊ ငါ သကဒါဂါမ္၊ ငါ အနာဂါမ္၊ ငါ ရဟႏၲာ ျဖစ္လာတယ္ဆုိရင္ ဘယ္တာ့မွမယုံနဲ႔ကြတဲ့။ သစၥာတရားမသိပဲနဲ႔ နိဗၺာန္မေရာက္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ တျခားတရားေတြဟာ သာမညအားကုိးရာပဲ ရမယ္။ ခဏပဲရမယ္။ ျပန္က်က မလြတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သစၥာနာမႈနဲ႔ သစၥာပြားမႈ၊ ၂-ခုသာလွ်င္ ဒုိ႔၏ အားကုိးရာ အားထားရာအစစ္ရွိေတာ့တယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္။
သစၥာတရားနာမႈကုိ ေရွးဦးစြာ ဘုန္းႀကီးကေဟာမယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သစၥာပြားမႈအလုပ္ကုိ ဉာဏ္စဥ္နဲ႔ တက္ေပးမယ္။ သစၥာနားမလည္ေသးရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒုကၡ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏုိင္ဘူး။ သစၥာမနာရပဲနဲ႔ သစၥာအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ ဒုကၡ ဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဘူးလုိ႔ သစၥသံယုတ္မွာ ေဟာထားတယ္။ ဒီေတာ့ သစၥာတရားနာမႈသည္ အေရးႀကီးဆုံးအလုပ္ပဲ။ သစၥာနာၿပီးရင္ သစၥာပြားေပေတာ့။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္ တရားေတာ္မ်ားမွ
No comments:
Post a Comment