ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိယ္မွာ ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္မ်ဳိးပဲရွိတယ္။ ထုိင္ေနတာက ႐ုပ္တရား၊ နာေနတာကနာမ္။ ေယာက္်ားရယ္မိန္းမရယ္လုိ႔ဆုိၾကတာက သမုတိသစၥာနယ္မွာ ပညတ္အားျဖင့္မွန္တယ္။ ဥပမာ - ျမစ္ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ေလွနဲ႔ ကူးသြားမယ္ဆုိရင္၊ ေလွေၾကာင့္လဲ ဟုိဘက္ကမ္းကိုေရာက္တယ္ဆုိရမယ္၊ လူေၾကာင့္လဲ ဟုိဘက္ကမ္းကုိေရာက္တယ္ ဆုိရမယ္။ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အမွီျပဳေနတာပဲ။ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ဳိးပဲရွိတယ္။ ႐ုပ္ေၾကာင့္လည္း နာမ္ျဖစ္တယ္။ နာမ္ေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ျဖစ္ေပၚလာရတယ္လုိ႔ မွတ္ပါ။ ဒီခႏၶာမွာရွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျပဳခဲ့တဲ့ “ကံ” ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္။ ကံရွိသေ႐ြ႕ ဒီ႐ုပ္နာမ္အစဥ္ဟာ ျပတ္မသြားဘူး။ ေသရင္ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆုိတဲ့ အယူဟာ ဥေစၧဒဒိ႒ိ အယူပဲ။ ဒါ မွားတဲ့အယူပဲ။ ကုသိုလ္အကုသုိလ္ကံေတြေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ အစဥ္ေတြ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေနရတယ္။ ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးေပးဆုိတာရွိတယ္။ ကံတုိ႔၏ အက်ဳိးေပးတရားဟာ ဥာဏ္နဲ႔ မွန္းဆၿပီး သိႏုိင္တယ္။ အေၾကာင္းတရားတုိင္းမွာ အက်ဳိးတရားရွိတာခ်ည္းပဲ။ အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ အနာဂတ္ဆုိတဲ့ ကာလသုံးပါးရွိေနတာပဲဟာ။ ကာလသုံးပါးရွိေနေတာ့ အတိတ္ဘ၀လဲရွိရမယ္၊ ယခုလက္ရွိဘ၀လဲရွိရမယ္။ ေနာင္အနာဂတ္ဘ၀လဲရွိရမွာေပါ့။
လူေတြဟာ အတိတ္ဘ၀ကံ အေၾကာင္းတရားအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ယခုဘ၀မွာ အက်င့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ႐ုပ္ရည္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စိတ္ေနသေဘာထားအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပညာမွာလည္း ထူးခၽြန္မႈ၊ မထူးခၽြန္မႈအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာအမ်ဳိးမ်ဳိး ကဲြျပားျခားနားေနၾကတာေပါ့။ ဒီလုိကဲြျပားမႈေတြဟာ ရာသီဥတုနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ အေတြ႕အႀကဳံ ႀကိဳးစားမႈအေပၚမွာ အနည္းအပါးေတာ့တည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ျပဳခဲ့တဲ့ ေစတနာကံက ပဓာနပဲ။ သူက စီမံတာ။ ဒီေတာ့ အခု ဘ၀ သုံးပါး ဆက္စပ္ပုံကုိ ရွင္းျပမယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ဘ၀၊ ယခုေရာက္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ဘ၀၊ ေနာက္လာမယ့္ အနာဂတ္ဘ၀လုိ႔ ဘ၀သုံးပါးကုိ တန္းၿပီးေတာ့မွတ္ထားပါ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီဘ၀သုံးပါးဟာ တခုနဲ႔တခု ဆက္မိေအာင္ ဆပ္စပ္ေနပါသလဲ၊ ဒီဘ၀ေတြကုိ ဆက္မိေအာင္လုပ္တဲ့ လက္သည္ကုိရွာၾကစုိ႔။ အပ္ခ်ဳပ္သမားဟာ အထည္စက္႐ုံ၊ ယကၠန္းစင္တုိ႔ကထြက္လာတဲ့ အ၀တ္အထည္ေတြကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိယ္နဲ႔ အံက်ျဖစ္ေအာင္ ဆက္စပ္ခ်ဳပ္လုပ္ေပးလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ လုံခ်ည္အက်ႌေတြျဖစ္လာရတာ၊ ဒီေတာ့ သမုဒယသစၥာဆုိတဲ့ တဏွာေလာဘဟာ ဒီအပ္ခ်ဳပ္သမားလုိပဲ ဒုကၡသစၥာ=ဘ၀ေတြကုိ ဆက္စပ္ေပးေနတယ္။ တစ္ဘ၀ၿပီး တစ္ဘ၀ မျပတ္ရေအာင္ ဆက္ေပးေနတယ္။ အတိတ္ဘ၀က စုေတၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ယခုေရာက္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကုိ ဆက္ေပးတယ္။ ဒီ ပစၥဳပၸန္ဘ၀က ေသၾကရဦးမယ္။ ေသရင္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ စုတိစိတ္ကေလးနဲ႔ အနာဂတ္ဘ၀ ပဋိသေႏၶစိတ္ကေလးကုိ ဆက္ေပးဦးမယ္။ ဒီေတာ့ “တဏွာေလာဘ” မေသေ႐ြ႕ေတာ့ ဘ၀=ဒုကၡ အဆက္မျပတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ “တဏွာေလာဘ”ဟာ အတိတ္ဘ၀နဲ႔ ပစၥဳပၸန္ဘ၀၊ ၿပီးေတာ့ ပစၥဳပၸန္ဘ၀နဲ႔ အနာဂတ္ဘ၀ေတြ အဆက္မျပတ္ေအာင္ ဆက္ေပးေနတာပဲ။ ဒီ တဏွာေလာဘ မေသသေ႐ြ႕ေတာ့၊ “စုတိၿပီးပဋိသေႏၶ၊ ပဋိသေႏၶၿပီးစုတိ” ဆက္စပ္ေပးေနမွာပဲ။
တစ္သံသရာလုံး မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ကုိ ဒုကၡအားလုံးနဲ႔ ဆက္စပ္ေပးေနတာဟာ ဒီ “တဏွာေလာဘ”ပဲ။ ဒီ တဏွာေလာဘကုိ အေသမသတ္ႏုိင္သေ႐ြ႕ ကာလပတ္လုံး ဘယ္ေတာ့မွ ဒုကၡဆက္ ျပတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔မွတ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေတာ့ ဒီ ဘုံဘ၀ကုိ ကုသုိလ္ကံကဆက္သလုိလုိ ထင္ခ်င္ထင္ေနမယ္။ ကုသုိလ္ကံေပမယ့္ ဒီတဏွာမရွိရင္ ဒီကုသိုလ္ကံဟာ နိဗၺာန္ပုိ႔တယ္။ သူက ဘ၀ေတြဆက္ေပးေနလုိ႔ နိဗၺာန္မေရာက္တာ။ ကုသိုလ္ကံဟာ တဏွာရဲ႕လက္ေအာက္ခံျဖစ္တဲ့အတြက္ လူစုတိနဲ႔ နတ္ပဋိသေႏၶဆက္ေပးလုိက္တာပဲ။ စုတိနဲ႔ပဋိသေႏၶ အဆက္မျပတ္ရေအာင္ ဆက္ေပးတဲ့ လက္သည္ရင္းကေတာ့ ဒီ “တဏွာေလာဘ”ပဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က သာမညဥာဏ္ေလးနဲ႔ၾကည့္ေတာ့ ေၾသာ္ .....ကံေကာင္းလုိ႔ လူ႔ျပည္ေရာက္လာတယ္။ ကံေကာင္းလုိ႔ နတ္ျပည္ေရာက္လာတယ္လုိ႔ ထင္ၾကမယ္၊ ဒီကံေတြဟာ ဘယ္လုိေကာင္းေကာင္း၊ တဏွာေသရင္ အေဟာသိကံျဖစ္သြားရတယ္။ အက်ဳိးမေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားျဖစ္ခါးနီး ေ၀ႆႏၲရာမင္းႀကီးဟာ ဒါနကုသုိလ္ကံေတြ အမ်ားႀကီးျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ေရာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဒါနကုသိုလ္ကံေတြဟာ ကုန္ၿပီလုိ႔မဆုိႏုိင္ဘူး။ တဏွာရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္သာဆုိရင္ အက်ဳိးေပးလုိ႔ မကုန္ႏုိင္ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ေဗာဓိပင္နဲ႔ေရႊပလႅင္မွာ၀ိပႆနာအလုပ္ကုိ လုပ္လုိက္တဲ့အတြက္ တဏွာေလာဘက ေသသြားေတာ့ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံၿပီးရင္ ဘယ္ဘ၀မွ မဆက္ေတာ့ဘူး။ ဒါ တဏွာကုန္လုိ႔မဆက္တာ။ “ကံ”ကေတာ့မကုန္ဘူး။ မဏွာကုန္လုိ႔သာ မဆက္ႏုိင္တာ။ ဒါျဖင့္ ဘ၀ဆက္ေလသမွ်ဟာ “တဏွာေလာဘ”လုိ႔သာ မွတ္ၾက။
ဒါျဖင့္ “ကံ”ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလား၊ “တဏွာ”ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလားဆုိေတာ့ တဏွာက ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေတာ့ အကုသိုလ္ကံႏွိပ္စက္မွာ ေၾကာက္လုိက္ၾကတာ၊ တဏွာေၾကာက္တယ္လုိ႔မပါဘူး။ အကုသုိလ္ကံ အက်ဳိးေပးလုိ႔ ဒုိင္းကနဲ ေသမွာ၊ စီးပြားေရးပ်က္သြားမွာပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေၾကာက္ေနၾကတာ၊ တစ္သက္လုံး မုဆုိးလုပ္စားေနတဲ့ မုဆုိးႀကီးဟာ အကုသုိလ္ကံေတြ မနည္းဘူး လုပ္ထားတာ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားနဲ႔ေတြ႕လုိ႔ ဘုရားရဲ႕ တရားကုိနာၿပီး ၀ိပႆနာအလုပ္ လုပ္လုိက္ေတာ့ အဲဒီ အကုသိုလ္ကံေတြဟာ အက်ဳိးဆက္ မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ၊ တဏွာခ်ဳပ္သြားလုိ႔၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔တေတြ “ကုသုိလ္ကံ”ေတြကုိလည္း ဒီေလာက္အားကုိးစရာ မလုိပါဘူး။ “အကုသုိလ္ကံ”ေတြကုိလည္း ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘ၀မ်ားစြာက ၀ဋ္ထဲလည္မယ့္ ၀ဋ္ကုသိုလ္ကံေတြ အကုသုိလ္ကံေတြ တစ္ပုံႀကီးရွိမွာပဲ။ အဲဒီအကုသုိလ္ကံေတြကုိ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ဘ၀ဆက္တတ္တဲ့ “တဏွာ” ေသရင္ အဲဒီ ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံေတြဟာ “အေဟာသိကံ” ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဳိးမေပးေတာ့ပါဘူး။ တဏွာေခါင္းေဆာင္တဲ့ကံကသာ အက်ဳိးေပးႏုိင္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တဏွာကုိသတ္လုိက္ရင္ “ကံ”က မဆက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ “ကံ”ကုိ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ သစၥာေလးပါးမွာ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကံေတြ ဒီေလာက္မေဟာပါဘူး။ သမုဒယ=တဏွာေသရင္ၿပီးတာပဲလုိ႔ ဘုရားက ဒီတစ္လုံးတည္းေဟာထားတယ္။ တဏွာ=သမုဒယကုိ မဂ္နဲ႔ ပယ္သတ္လုိက္ရင္ ဘာမွပူစရာမရွိပါဘူး။
ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကုသုိလ္ကံေလးေတြ ၀င္လာရင္ တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ အကုသုိလ္ကံေလးေတြ၀င္လာရင္ တမဲ့မဲ့ တ႐ြဲ႕႐ြဲ႕နဲ႔မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ကုသုိလ္ကံကုိ ၀မ္းေျမာက္တာလည္းမွားတယ္။ အကုသုိလ္ကံကုိေၾကာက္တာလည္း မွားတယ္။ သစၥာနဲ႔ေ၀ဖန္လုိက္ေတာ့၊ သမုဒယသစၥာ တဏွာေလာဘကုိ ေၾကာက္မွ အေၾကာက္မွန္။ ဘုရားက “တဏွာအပ္ခ်ဳပ္သမား”လုိ႔သာ ေဟာတယ္။ “ကံအပ္ခ်ဳပ္သမား”လုိ႔ မေဟာခဲ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ တကယ္ဒုကၡေပးေနတာဟာ ဒီတဏွာပဲ။ ဒုကၡအေပးဆုံးျဖစ္တဲ့တဏွာက အေရွာင္ေကာင္း အပုန္းေကာင္းဆုိေတာ့ သူ႔ကုိဖမ္းရတာမလြယ္ဘူး။ ဥာဏ္နဲ႔ဖမ္းမွ မိတယ္။ ဘုရားေတာင္မွ ေဗာဓိပင္နဲ႔ ေ႐ႊပလႅင္ေပၚေရာက္မွ တဏွာကုိ မင္းအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိၿပီ၊ ေနာက္ကုိ မင္းဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ကုိ ဒုကၡေပးလုိ႔ မရေတာ့ဘူးလုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ရဲတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေတာ့ တဏွာကုိ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ခံေနတယ္။ မခက္ဘူးလား။ ဒီေတာ့ ဒီတဏွာကုိသတ္ရမယ္။
တဏွာကုိ သတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဒီတဏွာ မွီေနတဲ့ ကပ္ေနတဲ့ ေနရာကုိရွာရမယ္။ ဒီ တဏွာက ဘယ္ေနရာေတြမွာ ကပ္ေနသတုံး။ ဒီတဏွာက ခင္ဗ်ားတုိ႔ သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ မ်က္လုံး၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္၊ စိတ္ဆုိတဲ့ ဒြါရေျခာက္ပါး(အတြင္းအာယတန ၆-ပါး)မွာ ကပ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ “႐ူပါ႐ုံ”စတဲ့ အာ႐ုံ ၆-ပါး(အျပင္အာယတန ၆-ပါး)မွာလဲ ကပ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒြါရ ၆-ပါးနဲ႔ အာ႐ုံ ၆-ပါး အသီးသီးေတြ႕ဆုံလုိ႔ သိလာတဲ့ “ျမင္စိတ္၊ ၾကားစိတ္၊ နံစိတ္၊ စားစိတ္၊ ေတြ႕ထိစိတ္၊ ႀကံသိစိတ္”ဆုိတဲ့ စကၡဳ၀ိညာဏ္ စတဲ့ ၀ိညာဏ္ ၆-ပါးမွာလဲ ကပ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ တဏွာကပ္ေနတဲ့ ေနရာဟာ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ၁၈-ပါးေတာင္ရွိေနတာ။ အုိ ..... တစ္ကုိယ္လုံးကုိ ဒီ တဏွာကကပ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ ဒီတဏွာကုိ သတ္ရမယ္။ ဘယ္လုိသတ္မလဲ။ ၀ိပႆနာလုပ္ၿပီးသတ္ရမယ္။ ဒီတဏွာေနတဲ့ ၁၈-ေနရာကို ၀ိပႆနာဥာဏ္နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱေတြ ျမင္ေအာင္႐ႈရမယ္။ ဒါေတြျမင္သိလာေတာ့ ဒီ ၁၈-ပါးေသာအရာေတြကုိ သာယာႏွစ္သက္မႈမရွိေတာ့ဘူး။ ႐ြံ႕မုန္းလာမယ္။ မရခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေတြမရွိတာေကာင္းတယ္လုိ႔ သိလာေတာ့ တဏွာဟာ တျဖည္းျဖည္း ပါးပါးသြားၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးလုံး၀ခ်ဳပ္သြားမယ္။ အဲ တဏွာခ်ဳပ္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တာပဲ။ ဒါျဖင့္ ၀ိပႆနာလုပ္ၾကေပေတာ့။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ၏ ၾသ၀ါဒတရားမ်ား
(၁၃၁၈-ခု၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၀-ရက္ေန႔၌ ေဟာၾကားသည္)
No comments:
Post a Comment