ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိင္းဟာ နိဗၺာန္သိဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္။ နိဗၺာန္ကုိမသိပဲနဲ႔ ရမ္းၿပီးရခ်င္သူနဲ႔၊ နိဗၺာန္ကုိ သိၿပီးမွ တကယ္ရခ်င္သူဟာ မတူဘူး။ ကြားျခားတယ္။ ေျပာသံၾကားနဲ႔ နိဗၺာန္ကုိလုိခ်င္တာက အဟုတ္လုိခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ပဲ။ ထုံးစံအတုိင္း ရခ်င္သာတာျဖစ္ေနတယ္။ နိဗၺာန္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာမသိေတာ့ ရခ်င္မွန္းမသိဘူး။ လွဴတုန္းမွာ နိဗၺာန္ေရာက္ရပါလုိ၏လုိ႔ အသံထြက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ မပါဘူး။ ဒါဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕အရသာကုိ မသိလုိ႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကုိ သိဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ေျပာတာ။
၀ိေ၀ကေ႒ာ= ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမွ ကင္းဆိတ္ျခင္းသေဘာ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းသေဘာ။ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမွ ကင္းဆိတ္ရာသည္ နိဗၺာန္မည္၏။ အေႏွာင့္အယွက္ ဘာမွမရွိပဲ ပင္ကုိယ္သေဘာအားျဖင့္ ၾကည္လင္ေအးျမၿပီး ဘယ္သူ (ဘယ္တရား)ကမွ မေႏွာင့္ယွက္တဲ့ ေနရာမ်ဳိးကုိ နိဗၺာန္ေခၚတယ္။ နိဗၺာန္အေၾကာင္း ေျပာမယ့္ႀကံရင္ ေႏွာင့္ယွက္မႈကုိသိမွ သေဘာက်မယ္။
အခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေနထုိင္ၾကရတာက အေႏွာင့္အယွက္နဲ႔ အၿမဲဒြန္တဲြေနတယ္။ ဘာေတြ ေႏွာင့္ယွက္သလဲ။ တရားနာေနစဥ္မွာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ ဟုိဘက္ေျပာင္းလုိက္၊ ဒီဘက္ေျပာင္းလုိက္၊ ၾကာၾကာဖိထုိင္ထားလုိ႔ ထုံက်င္ကုိက္ခဲလာၾကတာေတြဟာ အေႏွာင့္အယွက္မကင္းလုိ႔ေပါ့။ ဒီ ခႏၶာႀကီးဟာ ဘယ္လုိထားလုိ႔မွ ၾကာရွည္မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြမ်ားလုိ႔။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ အပူက ေႏွာင့္ယွက္လုိက္၊ အေအးက ေႏွာင့္ယွက္လုိက္၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ေတြက ေႏွာင့္ယွက္လုိက္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈေတြက ေႏွာင့္ယွက္လုိက္၊ ၀မ္းထဲရွိ ေလေတြကေႏွာင့္ယွက္လုိက္၊ အျပင္ဘက္လည္း မွက္ျခင္ယင္အစရွိတဲ့ ရန္သူေတြက ေႏွာင့္ယွက္လုိက္၊ ေ၀ဒနာအမ်ဳိးမ်ဳိးက ေႏွာင့္ယွက္လုိက္နဲ႔ အၿငိမ္ကုိမေနရဘူး။
ဒီလုိ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းတဲ့ဆီ သြားဖုိ႔ရာအတြက္ ၀ိပႆနာအားထုတ္ျပန္ရင္လဲ လုိရင္းပန္းတုိင္ကုိသိမွ စိတ္အားျပင္းျပမယ္။ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းကင္းတာ သိထားမွ နိဗၺာန္ကုိ သေဘာက်မယ္။ နိဗၺာန္ဟာ ၀ိေ၀က႒သေဘာရွိတယ္။ ၀ိေ၀က႒ဆုိတာ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း ႐ႈပ္ယွက္ျခင္းမွ ကင္းဆိတ္ၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း ေအးခ်မ္းျခင္းသေဘာပဲ။ ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တဲ့သေဘာေတြဟာ ႐ုပ္နာမ္ေတြပဲ။ ႐ုပ္နာမ္ဆုိတာဟာ ခဏခဏျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အနိစၥတရား၊ ဒုကၡတရား၊ အနတၱတရားေတြပဲ။ ဉာဏ္မ်က္လုံးပါတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္ ဉာဏ္မ်က္လုံးထဲမွာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲ။ ဉာဏ္မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ နိဗၺာန္မွာ ဒီလုိ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တဲ့သေဘာမရွိဘူး။ ရွင္းလင္းၾကည္လင္ေနတယ္။ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာပဲလုိ႔ ဉာဏ္မ်က္လုံးနဲ႔ၾကည့္ရင္ ျမင္တယ္။ ၀ိပႆနာ႐ႈတဲ့ကိစၥ ၿပီးဆုံးသြားေတာ့၊ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာမွကင္းလြတ္ၿပီး ဒီေနရာမွာပင္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း႐ုပ္သိမ္းၿပီး ၿငိမ္းေအးၿငိမ္သက္ေနတဲ့ သေဘာပါလားဆုိတာ ကုိယ့္ဉာဏ္ထဲမွာ ျမင္လာလိမ့္မယ္။
နိဗၺာန္ကုိ ဉာဏ္မ်က္စိနဲ႔ အာ႐ုံျပဳေသာအားျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ရင္ ကိေလသာအေႏွာင့္အယွက္ေတြမွ ကင္းေ၀း၊ ကံအေႏွာင့္အယွက္ေတြမွ ကင္းေ၀း၊ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အေႏွာင့္အယွက္ေတြမွ ကင္းေ၀းတာကုိ သိျမင္ရမယ္။ နိဗၺာန္မေရာက္ေသးခင္မွာ ကိေလသာေဘးေတြ ေၾကာက္ေနရေသးတယ္။ အ၀ိဇၨာ၊ တဏွာတုိ႔၏ ေႏွာင့္ယွက္မႈေတြ ေၾကာက္ေနရေသးတယ္။ ကံေဘးကုိလဲ ေၾကာက္ေနရေသးတယ္။ မေကာင္းတဲ့ကံ ၀င္ေႏွာင့္ယွက္လုိက္ရင္ ၿဗဳံးကနဲ ေခ်ာက္က်ဦးမွာလားလုိ႔ ပူေဆြးရဦးမယ္။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာႀကီး ဆင္းရဲဒုကၡ ေဘးအႏၲရာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ ကင္းေ၀းဖုိ႔လဲ ေၾကာင့္ၾကေနရတယ္။ နိဗၺာန္မွာ ဒီသေဘာဆုိးေတြမရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ဉာဏ္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ရတယ္။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ (၁) ကိေလသာတည္းဟူေသာ အေႏွာင့္အယွက္၊ (၂) ကံတည္းဟူေသာ အေႏွာင့္အယွက္၊ (၃) ကိေလသာကံတုိ႔၏ အက်ဳိးတရားျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာတည္းဟူေသာ အေႏွာင့္အယွက္၊ ဒီ အေႏွာင့္အယွက္ ၃-မ်ဳိး (၀ဋ္ ၃-မ်ဳိး)မွ အကုန္ကင္းဆိတ္ၿပီးေနတဲ့သေဘာရွိတယ္။
ေ၀ဒနာႏုပႆနာ။ ။ ဒီေနရာမွာ ၀ိပႆနာအလုပ္ကေလးနဲ႔ရွင္းျပမွ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမွ ကင္းဆိတ္တဲ့သေဘာဟာ နိဗၺာန္ပါလားဆုိတာ ရွင္းသြားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားက်င့္စဥ္ကေလးကုိ ေရွးဦးစြာျပမယ္။ ဘုန္းႀကီးက ေ၀ဒနာႏုပႆနာ၊ စိတၱာႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာဆုိတဲ့ အႏုပႆနာ ၃-ပါးနဲ႔ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းကုိျပမယ္။ ဒီ ၃-ပါးမွာ ေ၀ဒနာႏုပႆနာက အေရးႀကီးဆုံးပဲ။ ေ၀ဒနာဟာ ေစတသိက္ပဲ။ သူဟာ အျခားေစတသိက္ေတြနဲ႔ တဲြၿပီးျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေစတသိက္ေတြဟာ ဓမၼာႏုပႆနာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္နဲ႔ကင္းၿပီးမျဖစ္ေတာ့ ေ၀ဒနာျဖစ္တုိင္း စိတ္လဲအၿမဲပါတယ္။ ဒီေတာ့ စိတ္ဟာ စိတၱာႏုပႆနာ ၃-ပါးျဖစ္တယ္။ ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာ႐ႈရင္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာ၊ စိတၱာႏုပႆနာ ၃-ပါးစလုံးပါတယ္လုိ႔မွတ္။ သတိပ႒ာန္ ၄-ပါးမွာ ၃-ပါးစလုံး တၿပိဳင္နက္ ၿပီးတဲ့တရားဟာ ေ၀ဒနာႏုပႆနာပဲလုိ႔မွတ္။
ေ၀ဒနာမွာ သုခေ၀ဒနာ၊ ဒုကၡေ၀ဒနာ၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာလုိ႔ ၃-မ်ဳိးရွိတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ= ေ၀ဒနာအစုႀကီးရွိတယ္။ ဒီေ၀ဒနာ ၃-မ်ဳိးဟာ ၃-မ်ဳိးစလုံးတၿပိဳင္နက္မျဖစ္ဘူး။ တစ္ခုစီ (တလွည့္စီ)သာျဖစ္ႏုိင္, ရွိႏုိင္တယ္။ ဥပမာ- ဒုကၡေ၀ဒနာ ေပၚတဲ့အခါ က်န္ေ၀ဒနာ ၂-ပါးမရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သႏၲာန္မွာ ေ၀ဒနာကင္းတဲ့ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ေ၀ဒနာ ၃-ခု တခုခုေတာ့ ရွိေနတာပဲ။ အခု ေ၀ဒနာကုိ ႐ႈေတာ့မယ္။ ေ၀ဒနာ၏ သက္တမ္းဟာ ၁-နဲ႔ ၂-ပဲ၊ အျဖစ္နဲ႔အပ်က္ပဲ ရွိတယ္လုိ႔မွတ္။ ၁-မွာ ျဖစ္ၿပီး ၂-မွာပ်က္တယ္။ ေ၀ဒနာေတြ တခုခုေပၚလာတဲ့အခါ၊ ဥပမာ - ခႏၶာကုိယ္မွာ ယားတာေတြေပၚလာရင္၊ ယားတဲ့ေနရာကေလးကုိစုိက္ၾကည့္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ယားတာကေလးက ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတာပဲ၊ မရွိေတာ့ဘူး-လုိ႔သိတယ္။ မရွိတာကုိ အနိစၥ၊ သိတာကုိ မဂၢလုိ႔ေခၚတယ္။ ဒီမွာ ႐ႈရမွာက အနိစၥ႐ႈရမွာ။ ေ၀ဒနာ႐ႈလုိ႔ ဆုိလုိတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေ၀ဒနာ႐ႈရမွာမဟုတ္၊ ေ၀ဒနာပ်က္တာ- အနိစၥျဖစ္တာကုိ ႐ႈရမွာ၊ ျဖစ္ပ်က္ကုိ႐ႈရမွာ၊ ႐ႈခုိင္းတာ။
႐ႈပုံေလး ရွင္းျပမယ္။ ဥပမာ - သုခေ၀ဒနာ= ခ်မ္းသာတာေလး ကုိယ္ေပၚမွာ ေပၚတယ္။ ကုိယ္ေပၚမွာေပၚတဲ့ ေ၀ဒနာလုိ႔ပဲမွတ္ထား။ ေ၀ဒနာကုိယ္ေပၚမွာ ေပၚတုန္း ၀မ္းထဲမွာ ႐ႈတဲ့စိတ္က မေပၚႏုိင္ဘူး။ သုခေ၀ဒနာက ကာယဒြါရ= ကုိယ္ေပၚမွာေပၚတယ္။ ႐ႈတဲ့စိတ္က မေနာဒြါရ= ၀မ္းထဲမွာ = ဟဒယ၀တၳဳေပၚမွာ ေပၚတယ္။ ၀မ္းထဲကေနၿပီး ဟဒယ၀တၳဳေပၚကေန ႐ႈရေတာ့၊ ေ၀ဒနာရွိတုန္း ႐ႈတဲ့ဉာဏ္က ေပၚတာ မဟုတ္ဘူး။ ေ၀ဒနာမရွိတဲ့အခါမွ ေပၚတာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေ၀ဒနာမရွိတာကုိ အ႐ႈခုိင္းတာ၊ ဒါျဖင့္ မရွိတာကအနိစၥ၊ မရွိမွန္းသိတာက မဂၢ လုိ႔မွတ္၊ ေ၀ဒနာမရွိတဲ့အခ်ိန္မွ ဒီကဉာဏ္က ႐ႈရတာျဖစ္လုိ႔ ေ၀ဒနာကုိေတြ႔တာမဟုတ္။ မရွိတာကုိေတြ႕တာ။ ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာဆုိတာ ဆုိင္းဘုတ္ဆဲြတာသက္သက္ပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္အနိစၥကုိ ႐ႈခုိင္းတာ။
အ႐ႈပ္႐ႈ။ ။ ေ၀ဒနာစတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼေတြ ျဖစ္ၿပီးပ်က္၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတာေတြဟာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲ။ ၀ိပႆနာ႐ႈတဲ့ေနရာမွာ အဲဒါေတြကုိ ၾကည့္ၾကည့္ေပးရတာပဲ။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာ ႐ႈတာဟူသည္ ေႏွာင့္ယွက္တာေတြ= ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာေတြကုိ အ႐ႈခုိင္းတာပဲလုိ႔မွတ္။ ဟုိေနရာၾကည့္လုိက္လဲ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတာေတြ ေတြ႕တာပဲ။ ဒီေနရာၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတာေတြ ေတြ႕တာပဲ။ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ဆီၾကည့္ ျဖစ္ပ်က္ေတြခ်ည္း ေတြ႕မွာပဲ။ ၀ိပႆနာ႐ႈလုိက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္တည္းဟူေသာ အေႏွာင့္အယွက္ေတြခ်ည္း ဉာဏ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းျမင္ေနရတာပဲ။ ၀ိပႆနာ ဉာဏ္ေအာက္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေတြဟာ ႐ႈပ္ေနတာပဲ။ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တာေတြဟာ ဒုကၡေတြျဖစ္ေတာ့၊ ၀ိပႆနာ ႐ႈတယ္ဆုိတာ ဒုကၡအၾကည့္ခုိင္းတာပဲ။ နိဗၺာန္ဆုိတာ ဒီ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာေတြမွ ရွင္းလင္းေနတဲ့ သေဘာျဖစ္ေတာ့ နိဗၺာန္ဆုိတာ အရွင္းဓာတ္ အလင္းဓာတ္ပဲ။ ဒီေတာ့ အ႐ႈပ္ျမင္မွ အရွင္းကုိ သိႏုိင္မယ္။ သေဘာက်ႏုိင္မယ္။ အိမ္၀င္းထဲက အမႈိက္ေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာ မနက္က် ျမဴနီစပယ္က လာသိမ္းသြားလုိ႔ ရွင္းသြားတာကုိ ျမင္ရသလုိပဲ။ ႐ႈပ္တာျမင္ၿပီးမွ ရွင္းတာကုိ သေဘာက်မယ္၊ ႐ႈပ္တာျမင္မွ ရွင္းတာႀကိဳက္မယ္။
၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ထဲကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေ၀ဒနာေတြဟာ အခုေမြး အခုေသ(အခုျဖစ္၊ အခုပ်က္) တာခ်ည္း ေတြ႔ရမယ္။ ၀ိပႆနာ ႐ႈဖန္မ်ားလုိ႔ ၀ိပႆနာ ဉာဏ္က စိပ္ေလေလ ျဖစ္ပ်က္အ႐ႈပ္ေတြက မ်ားေလေလပဲ။ မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ ၀ိပႆနာဉာဏ္ မွန္ေျပာင္းႀကီးနဲ႔ ၾကည့္မွ ဒီ႐ုပ္နာမ္ဓမၼေတြ ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္ ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္နဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာကုိ ျမင္ရမွာ။ ဒီလုိမၾကည့္ရင္ မျမင္ရဘူး။ မျမင္ေတာ့ ႐ႈပ္တာ ရွင္းတာကုိလဲ မသိဘူး။ မသိေတာ့ ႐ႈပ္တာကုိ မႀကိဳက္ရမွန္း၊ ရွင္းတာကုိ ႀကိဳက္ရမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာမ႐ႈရင္ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼေတြ မေကာင္းမွန္း၊ နိဗၺာန္ေကာင္းမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး။ မသိရင္ နိဗၺာန္ဆုိတာကုိ ဘယ္သူမွ အိမ္မက္မက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လုိခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႔ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼတုိ႔၏ ျဖစ္ပ်က္အ႐ႈပ္ေတြကုိ ႐ႈေနျခင္းသည္ ဒုကၡကုိ႐ြံမုန္းၿပီး နိဗၺာန္လုိခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။
ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႔ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼတုိ႔၏ ျဖစ္မႈ-ပ်က္မႈ အ႐ႈပ္ေတြကုိ စုိက္စုိက္မတ္မတ္ ႐ႈေနရမယ္။ ႐ႈဖန္မ်ားလာရင္ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြကုိ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အျမင္ရလာတယ္။ သုိ႔ေသာ္လဲ ဒါေတြကုိမၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ မွိတ္သာ႐ႈ။ မုန္းလ်က္နဲ႔ပဲ ေပ႐ႈရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခုနက ျဖစ္ပ်က္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တာေတြ ျမင္တာက ယထာဘူတဉာဏ္၊ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တာေတြ မၾကည့္ခ်င္ပဲနဲ႔ ၾကည့္ေနရတာက နိဗၺိႏၵဉာဏ္၊ ႐ႈဖန္မ်ားလုိ႔ မိမိခႏၶာႀကီးဟာ မုန္းစရာႀကီးပါလားလုိ႔ ဉာဏ္အျမင္ေျပာင္းလာရင္ ဒါ နိဗၺိႏၵဉာဏ္ေရာက္လာတာပဲ။ ၿငီးေငြ႕တာဟာ သန္ေလေလ ေကာင္းေလေလပဲကြလုိ႔ ဘုရားကေဟာထားတယ္။ ၿငီးေငြ႕တာသန္ရင္ မလုိခ်င္တာျမင္တာပဲကြတဲ့။ ၿငီးေငြ႕ေပမယ့္လဲ ေပစုိက္ၿပီး႐ႈေန၊ ေနာက္႐ႈရာကေန ဒီခႏၶာႀကီးဟာ ဒုကၡအစစ္ပါပဲလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ဆုိ ျဖစ္ပ်က္ (ဆုိတဲ့ဒုကၡသစၥာဟာ) ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ခ်ဳပ္သြားေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေတြ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ မေတြ႕ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ျဖစ္ပ်က္မရွိတာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီ ျဖစ္ပ်က္မရွိတာ (ခ်ဳပ္သြားတာ ဆုံးသြားတာဟာ)ကုိ ျမင္တဲ့ဉာဏ္ဟာ မဂ္ ဉာဏ္ပဲ။ ျဖစ္ပ်က္ေတြလဲ ခ်ဳပ္သြားပါေရာ ဒီမဂ္ဉာဏ္ေပၚလာၿပီး ျဖစ္ပ်က္အ႐ႈပ္ေတြ ရွင္းလင္းေနတဲ့ နိဗၺာန္ကုိ ျမင္ရေတာ့တာပဲ။
ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့ တရားေတြဆုိတာ ႐ုပ္နာမ္ ဓမၼေတြပဲ (၀ိပါက၀ဋ္ပဲ) ဒီ႐ုပ္နာမ္ဓမၼေတြဟာ ကုသုိလ္ကံ အကုသိုလ္ကံဆုိတဲ့ ကံေၾကာင့္ (ကမၼ၀ဋ္ေၾကာင့္) ျဖစ္လာတာပဲ။ ဒီကံဆုိတာ= ကမၼ၀ဋ္ ဆုိတာလဲ အ၀ိဇၨာ, တဏွာဆုိတဲ့ ကိေလသာ အရင္းခံ ၂-ပါး (ကိေလသ၀ဋ္)ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပဲ။ ဒီေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼေတြ ႐ႈဖန္မ်ားလုိ႔ ေနာက္မုန္းလာၿပီး ဒီခႏၶာႀကီးဟာ ဒုကၡအစစ္ပါပဲလုိ႔ ျမင္လုိက္ပါေရာ၊ ျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡသစၥာလဲ ခ်ဳပ္သြားတာပဲ။ ဒီ ျဖစ္ပ်က္ဒုကၡသစၥာႀကီး ခ်ဳပ္သြားတာဟာ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမကဆုိသလုိ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ (တဏွာ, အ၀ိဇၨာ)ဆုိတဲ့ ကိေလသာခ်ဳပ္သြားလုိ႔ အက်ဳိးျဖစ္တဲ့ ဒုကၡခ်ဳပ္သြားတာ (တဏွာ နိေရာဓာ ဒုကၡနိေရာေဓာ ေပါ့)။ မဂ္ကေနၿပီး ခြာ ပယ္လုိက္ေတာ့ တဏွာခ်ဳပ္သြားတယ္။ အေၾကာင္း တဏွာလဲခ်ဳပ္ေရာ အက်ဳိးဒုကၡလဲ ခ်ဳပ္သြားရတာပဲ။ ကိေလသာဆုိတဲ့ အျမစ္ႀကီးကုိ မဂ္ကျဖတ္လုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ပင္မနဲ႔တူတဲ့ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔၏ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တာႀကီးဟာ ေပ်ာက္ထြက္သြားတယ္။ ၀ိပႆနာဉာဏ္က ျဖစ္ပ်က္႐ႈပ္တာေတြကုိျမင္တယ္။ မဂ္ဉာဏ္ကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္အ႐ႈပ္မွ ရွင္းသြားတာကုိျမင္တယ္။ ဒီေတာ့ မဂ္ဉာဏ္ဟာ ကိေလသာ႐ုပ္နာမ္ အ႐ႈပ္ေတြလဲ ရွင္းပစ္တယ္၊ အဲဒါေတြ ရွင္းသြားတဲ့ ဆိတ္ၿငိမ္ခ်မ္းသာတဲ့ နိဗၺာန္ကုိလဲ ျမင္တယ္။ မ်က္ေမွာက္ျပဳတယ္လုိ႔မွတ္။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္ တရားေတာ္မ်ားမွ
No comments:
Post a Comment