လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတုိ႔၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေ၀သာလီျပည္သုိ႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူ၍ ျပည္သူတုိ႔၏ က်ေရာက္ေသာ ေဘးရန္အႏၱရာယ္မ်ားကုိ ပယ္ရွားရွင္းလင္းေပးေတာ္ မူၿပီးေနာက္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္သုိ႔ ျပန္လည္ၾကြေတာ္မူကာ စတုတၳ ၀ါဆုိေတာ္မူသည္။
၀ါကၽြတ္ၿပီးေနာက္ မၾကာမီ သံဃာေတာ္အေပါင္းအား ဂမိက၀တ္ကုိ ႏႈိးေဆာ္ေတာ္မူ၍ ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူေလေသာ္ လိစၧ၀ီမင္းတုိ႔၏ေနရာ ေ၀သာလီျပည္သုိ႔ေရာက္၍ ၿမဳိ႕၏ေနာက္မ်က္ႏွာ တစ္ဂါ၀ုတ္ကြာေသာအရပ္တြင္ တန္႔ရပ္မွီတင္း သီတင္း သုံးေတာ္မူသည္။ မင္းႏွင့္ျပည္သူအေပါင္းလည္း ၀မ္းသာအားရခ်ဥ္းကပ္ ပူေဇာ္ၾက၍ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ဖိတ္မန္ၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ တပည့္သားသံဃာေတာ္တုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းကန္ ဇရပ္ မ႑ပ္ကနား တရားသဘင္ တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ ေန႔သန္႔ရာ ညဥ့္သန္႔ရာ ကမၼဠာန္းစီးျဖန္းရာ လုိဏ္သာဥမင္တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္း ၾက၏။
ယင္းသုိ႔ ေ၀သာလီျပည္ႀကီးတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသီတင္းသုံးေတာ္မူ၍ တစ္လေက်ာ္ကာလသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ကပိလ၀တ္ျပည္မွ အမတ္တစ္ေယာက္သည္ “အရွင္ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၌ ႀကီးမား သည္းထန္ေသာ ေရာဂါကပ္ၿငိေန ပါေၾကာင္း” ျဖင့္ေရာက္ရွိ၍ ေလွ်ာက္ထားလာသည့္အတြက္ သံဃာအခ်ဳိ႕ကုိခ်န္လ်က္ ကပိလ၀တ္သုိ႔ သံဃာေတာ္အပါးငါးရာျဖင့္ ၾကြေတာ္မူကာ ခမည္းေတာ္မင္းႀကီးအား တရားျဖင့္ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။
နိေျဂာဓါ႐ုံေက်ာင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသီတင္းသုံးေတာ္မူ၍ သုံးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးသည္ သိအပ္ေသာ ေတဘုမၼက ဓမၼကုိ သခၤါရသုိ႔တင္၍ ဆင္ျခင္သုံးသပ္သျဖင့္ အရဟတၱဖုိလ္သုိ႔ေရာက္၍ ပရိနိဗၺာန္ စံယူေတာ္မူေလ၏။ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ခမည္းေတာ္၏ အေလာင္းကုိ စၾက၀ေတးမင္းတုိ႔ကုိ ဖုတ္ၾကည္းသၿဂိဳလ္ေသာနည္းျဖင့္ သၿဂိဳလ္ေတာ္မူကာ ေက်ာင္းေတာ္၀ယ္ စံပယ္ေတာ္မူေနစဥ္ မိေထြးေတာ္ မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီ မိဖုရားသည္ ျမတ္စြာဘုရား ထံသုိ႔ ေရာက္လာကာ ဤသုိ႔ ေလွ်က္ၾကား၏။
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာျမတ္စြာဘုရား သားေတာ္ျမတ္ ပညတ္ေဟာေျပာဆုံးမေသာ သာသနာ၌ အကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မာတုဂါမမ်ားသည္ အိမ္ရာေထာင္ေသာ လူ၏ေဘာင္မွ ခြာေရွာင္ပယ္သန္း၍ ရဟန္းအျဖစ္ကုိ ရလုိပါ၏။ မယ္ေတာ္မွစ၍ မာတုဂါမတုိ႔ကုိ ရဟန္းျပဳေတာ္မူပါ။”
“မယ္ေတာ္ ငါဘုရား၏ သာသနာ၌ မာတုဂါမတုိ႔ကုိ ရဟန္းျပဳျခင္းငွာ မသင့္။ ျပဳသျဖင့္လည္း ရွည္ျမင့္စြာမစင္ၾကယ္ရာ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းအျဖစ္ကုိ မႏွစ္သက္လင့္”မယ္ေတာ္ေဂါတမီလည္း သုံးႀကိမ္တုိင္ေအာင္ ေတာင္ပန္းေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခြင့္သနားေတာ္မမူေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆာပူလႈိက္လဲွ ဆင္းရဲၿငိဳျငင္ေသာ ႏွလုံးျဖင့္ ယူက်ဳံးမရ တသငုိယုိကာ နန္းေတာ္သုိ႔ ျပန္သြားေလသည္။
ဗုဒၶ ျမတ္စြာလည္း ေ၀သာလီျပည္သုိ႔ ျပန္လည္ၾကြျမန္းကာ မဟာ၀ုန္ေတာ၏ ကူဋာဂါရ ေက်ာင္းေတာ္၀ယ္ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူ၏။ ထုိအခ်ိန္၀ယ္ မိေထြးေတာ္ မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီသည္ မိမိ အလုိလုိပင္ ဆတၲာသည္တုိ႔ကုိေခၚ၍ ဆံပင္ကုိျဖတ္ေစၿပီးေသာ္ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အ၀တ္တုိ႔ကုိ ဆီးလ်က္ သာကီ၀င္မင္းသမီးငါးရာတုိ႔လည္း ၎နည္းတူ ျပဳလုပ္ကာ ေ၀သာလီျပည္သုိ႔ လုိက္လာၾကသည္။
ေျမျပင္ကုိ ေျခနင္းဖူးျခင္းမရွိေသာ ဤသာကီ၀င္မင္းသမီးတုိ႔ႏွင့္ မိဖုရားႀကီးအတြက္ မွဴးမတ္မ်ားက ေ၀ါယာဥ္ရထားယာဥ္တုိ႔ကုိ စီစဥ္ေပးေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားကုိ မ႐ုိေသရာ ေရာက္မည္ စုိးသျဖင့္ ေျခက်င္လာၾကသည္။ ေ၀သာလီႏွင့္ ကပိလ၀တ္သည္ ၅၁ ယူဇနာေ၀းကြာသည္။ ဆင္းရဲသားတုိ႔၏ ေျချဖင့္ဆုိေသာ္ ၅၁ ရက္ခရီးရွိ၏။ ေျမျပင္ကုိ ေျခမခ်ဖူးေသာ မင္းသမီးတုိ႔အတြက္ကား ထုိထက္ၾကာရွည္ျဖစ္ရာ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးလုိက္လံေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကသည္။
မဟာပဇာပတိေဂါတမီ အမႈးျပဳေသာ သာကီ၀င္မင္းသမီးငါးရာတုိ႔သည္ ၅၁ယူဇနာခရီးကုိ ေျခက်င္လာခဲ့ ရေသာေၾကာင့္ ေျခဖ၀ါးမ်ားေပါက္ၿပဲကာ ေသြးယုိစီးလ်က္ရွိသည္။ ေျခဖမုိးမ်ားလည္း ေရာင္ကုိင္းေနသည္။ တစ္ကုိယ္လုံးလည္း ေခၽြးႏွင့္ဖုန္ႏွင့္ လုံးေထြးလ်က္ညစ္ပတ္ေပက်ံေနၾကသည္။၎တုိ႔သည္ မဟာ၀ုန္ေတာရွိ ကူဋာဂါရေက်ာင္း ပရိ၀ုဏ္၀သုိ႔ ေရာက္လာေသာ္လည္း မလွမပေသာကုိယ္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား ေရွ႕ေတာ္သုိ႔၀င္ရန္ မသင့္သျဖင့္ စု႐ုံးနားေနၾကသည္။ နားေနစဥ္အတြင္း ညည္းတြားသူက ညည္းတြား၊ ငုိယုိသူကငုိယုိၾကရာ ထုိငုိသံကို အရွင္အာနႏၵာၾကားသျဖင့္ အပါးသို႔လာ၍ ႐ႈလတ္ေသာ္ မယ္ေတာ္မိဖုရား၏ အျခင္းအရာ ပူဆာပင္းပန္းေသာအျဖစ္ကုိ ျမင္၍ စုံစမ္းေမးျမန္းေတာ္မူသည္။
“ေက်းဇူးရွင္ ဒါယိကာမ၊ အဘယ္ဆႏၵ မျပည့္၀၍ ဤမွ်ေလာက္ပင္ ႐ႈိက္ငင္ငုိယုိဘိသနည္း။ ေ၀းလံၾကမ္းတမ္း ဤသည့္လမ္းကို ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ဘယ္ျခင္းရာေၾကာင့္ လာခဲ့သနည္း။”
“ခ်စ္သား အရွင္အာနႏၵာ၊ သားေတာ္ဘုရား၏ သာသနာ၀ယ္ မယ္ေတာ္ႏွင့္တကြ မာတုဂါမတုိ႔သည္ ရဟန္းျပဳလုိၾကပါသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ခြင့္ေတာင္းရန္လာပါသည္။”
ထုိစကားကုိ ၾကားလွ်င္ အရွင္အာနႏၵာကလည္း “မယ္ေတာ္ အကၽြႏု္ပ္သြား၍ ေနာင္ေတာ္ဘုရားအား နားေတာ္ေလွ်ာက္ဦးမည္။ ဤေနရာတြင္ ဆုိင္းဦးေလာ့”ဟု ဆုိကာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ည္းကပ္ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
“အရွင္ဘုရား၊ မယ္ေတာ္မိဖုရား ေဂါတမီသည္ မိမိဆံမ်ားကုိ မိမိအလုိလုိ ျဖတ္ပယ္လ်က္ သာသနာ္ေတာ္၀ယ္ ရဟန္းျပဳလုိေသာ ဆႏၵျဖင့္ ဖ၀ါးမွ ေသြးဒီးဒီးယုိစီး ကဲြျပတ္ေအာင္လာ၍ ျမဴလႊာလိမ္းက်ံေသာ ကုိယ္ျဖင့္ ငုိယုိ႐ႈိက္ငင္ မျမင္၀ံ့မွ်ရွိ လွ်က္ ေက်ာင္းထြက္တံခါး၀၌ ေနလာပါသည္။
“အရွင္ဘုရား၊ အကၽြႏု္ပ္ေတာင္းပန္ပါအံ့၊ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္သည္ သိအပ္ေသာ သာသနာေတာ္၀ယ္ မာတုဂါမတုိ႔ကုိ ရဟန္းျပဳျခင္းငွာ အခြင့္ေပးေတာ္မူပါ”
“ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ ငါဘုရား၏ သာသနာေတာ္၌ မာတုဂါမတုိ႔ကုိ ရဟန္းျပဳေစသျဖင့္ မသင့္ေလ်ာ္ေခ်။ အကယ္၍ ျပဳေစမူကာ ရွည္လ်ားစြာ မစင္ၾကယ္ရာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မာတုဂါမတုိ႔၏ ရဟန္းျဖစ္ျခင္းကုိ သင္ အလုိမရွိလင့္။”
အရွင္ အာနႏၵာလည္း ဤနည္းျဖင့္သာ သုံးခါ သုံးႀကိမ္တုိင္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထားရာ ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳေတာ္ မမူေလေသာ္ မယ္ေတာ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ခ်ီးပ၍ ခြင့္ရေအာင္ ေတာင္းလုိသျဖင့္ ဤသုိ႔ေလွ်ာက္ထား၏။
“ဘုန္းေတာ္အလြန္ႀကီးျမတ္ေတာ္မူေသာ အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားသည္ သိအပ္ရအပ္ ဆုံးမအပ္ေသာ သာသနာ၌ မာတုဂါမတုိ႔သည္ ရဟန္းျဖစ္ျခင္းငွာ မထုိက္ပါသေလာ၊ ထုိသူတုိ႔ကို ရဟန္းျပဳသျဖင့္ ျမတ္ေသာ ေသာတာပတၱိဖုိလ္ကုိ လည္းေကာင္း၊ သကဒါဂါမိဖုိလ္၊ အနာဂါမိဖုိလ္ႏွင့္ အရဟတၱဖုိလ္တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္းငွာ မစြမ္းႏုိင္ပါသေလာ၊ အကယ္၍ ထုိတရားတုိ႔ကုိ ရႏုိင္ၾကသည္ျဖစ္အံ့၊ မာတုဂါမတုိ႔အား ရဟန္းျပဳျခင္းကုိ ခြင့္ေပးသင့္ပါ၏။”
“ျမတ္စြာဘုရား မယ္ေတာ္ေဂါတမီ မိဖုရားသည္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္အား မ်ားေသာေက်းဇူးရွိေပသည္။ ငယ္ကတည္းက ထိန္းယခ်ီပုိးလ်က္ ျမတ္ႏုိးတနာျပဳေပသည္။ ႏုိ႔ရည္ေကၽြး၍ ေမြးျမဴေပသည္။ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကို ၀မ္းျဖင့္လြယ္ေသာ မယ္ေတာ္ရင္းႏွင့္ ထက္ေအာက္ဆင္းေသာ မိေထြးခ်စ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ မယ္ေတာ္ရင္းထက္တုိးတက္ကဲ၍ ဆင္းရဲခံသူလည္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိမွ်ေလာက္စင္ ေက်းဇူးရွင္ကုိ သခင္ဘုရား ခြင့္မသနားက ေနာက္သားေနာင္လာ လူမ်ားစြာတုိ႔ မာတုဂုဏ၀ိေသသကုိ မႏႈိင္းဆဘဲ ရွိၾကပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ျမတ္ကုိ ရဟန္းျပဳခြင့္ေပးသနားေတာ္မူပါ။”
“ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ ငါ၏ မယ္ေတာ္ မိဖုရားသည္ ရွစ္ပါးေသာ ဂ႐ုဓမၼကုိ အသက္တည္သမွ် မက်ဴးလြန္ရေအာင္ အၿမဲျဖည့္စြမ္း သည္ျဖစ္အံ့၊ ရဟန္းျပဳျခင္းငွာ ငါခြင့္ေပးေတာ္မူမည္။”
ထုိအခါ အရွင္အာနႏၵာလည္း ဂ႐ုဓမၼရွစ္ပါးကုိ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္၌ သင္ၾကားနာခံခဲ့ၿပီးေသာ္ မယ္ေတာ္အထံသုိ႔ လာ၍ ေဟာၫႊန္ျပေတာ္မူသည္။ အေလးျပဳအပ္ေသာ တရားေတာ္တုိ႔မွာ ဤသို႔ ျဖစ္ေပသည္။
(က) အ၀ါတစ္ရာရွိေသာ ဘိကၡဳနီမပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ယေန႔မွ ရဟန္း၀တ္ေသာ ရဟန္းေယာကၤ်ားအား ၫြတ္တြား႐ုိေသရျခင္း။
( ခ) ရဟန္းေယာကၤ်ားကင္းေသာ အရပ္ေဒသ၌ ၀ါမကပ္ရျခင္း။
( ဂ) ရဟန္းေယာကၤ်ားတုိ႔အား လခဲြတစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ပါးေသာ ဓမၼတုိ႔ကုိ ေတာင္းပန္ရျခင္း။
(ဃ) ၀ါကၽြတ္ေသာအခါ ဥဘေတာ သဃၤာ၌ ပ၀ါရဏာ ျပဳရျခင္း။
( င) ပကၡမာနတ္ကုိ ႏွစ္စဥ္မျပတ္ က်င့္ရျခင္း။
( စ) သိကၡမာန္ အျဖစ္၌ ၂ႏွစ္တုိင္ေအာင္ တည္ၿပီးမွ ဥဘေတာ သဃၤာ၌ ဥပသမၸဒကံ ေဆာင္ရျခင္း။
(ဆ) ရဟန္းေယာကၤ်ားတုိ႔ အား ပရိယာယ္စကားမွ်ျဖင့္လည္း မဆဲေရး မျမည္တမ္းရျခင္း။
( ဇ) ရဟန္းေယာကၤ်ားတုိ႔ ေဟာၾကား ဆုံးမတုိင္း လုိက္နာရျခင္း။
“အုိ - ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မယ္ေတာ္ မိဖုရား ဤရွစ္ပါးေသာ ဂ႐ုဓမၼတုိ႔ကို လုံ႔လအားထုတ္၍ မယုတ္မယုိရေအာင္ အသက္တည္သမွ် က်င့္မည္ဟု ၀န္ခံလွ်င္ သာသနာေတာ္၀ယ္ မယ္ေတာ္တုိ႔ ရဟန္းျဖစ္ရေတာ့မည္။”
ထုိ စကားကုိၾကားလွ်င္ ေဂါတမီ မိဖုရားသည္ အားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ဤသို႔ တုန္႔ျပန္ေလွ်ာက္ထား၏။
“ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ ဤ ရွစ္ျဖာေသာ ဂ႐ုဓမၼတုိ႔ကုိ ႐ုိေသေလျမတ္စြာျဖင့္ မယ္ေတာ္လည္းက်င့္ပါအ့ံ၊ အတူပါေသာ သာကီ၀င္ မင္းသမီးတုိ႔ကုိလည္း ထုိ႔အတူ က်င့္ေဆာင္ၾကပါေစအံ့။”
ယင္းသုိ႔ ၀န္ခံေသာ အျခင္းအရာကုိ ျမတ္စြာဘုရားအား ၾကားေလွ်ာက္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း “ ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ မာတုဂါမတုိ႔သည္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရ၍ ဂ႐ုဓမၼရွစ္ပါးကုိ ႐ုိေသ လုိက္နာၾကသည္ျဖစ္အံ့၊ ငါဘုရား၏ သာသနာသည္ မာတုဂါမတုိ႔၏ေဘာင္၌ အႏွစ္တစ္ေထာင္ပတ္လုံး တည္ရစ္လတၱံ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မာတုဂါမတုိ႔ကို ရဟန္းျပဳၾကေစ။” ဟု ခြင့္ျပဳ၍ ဘိကၡဳနီဥပသမၸဒကံကို ပညတ္ေတာ္မူ၏။
ထုိအခါ မဟာ ပဇာတိ ေဂါတမီ မိဖုရားသည္ ငါးရာေသာသာကီ၀င္မင္းသမီးတုိ႔ႏွင့္တကြ ရဟန္းအျဖစ္ကုိ ရကုန္၏။ မယ္ေတာ္လည္းရဟန္းျပဳၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္မွ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ကမၼဌာန္းကို သင္လ်က္ အစဥ္အတုိင္း အားထုတ္သျဖင့္ ေလာကုတၱရာ တရား၏ အထြတ္သုိ႔ေရာက္၏။ ျမတ္စြာဘုရား သာ၀တၳိျပည္ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသုံးေတာ္မူေသာအခါတြင္ ဤေဂါတမီေထရီမအား ရတၱၫုဧတဒဂ္ ေပးေတာ္မူ၏။ ၾကြင္းေသာ ဘိကၡဳနီမတုိ႔ကား နႏၵေကာ၀ါဒသုတ္ကုိ ေဟာေတာ္မူၿပီးသည့္ အဆုံးတြင္မွ အရဟတၱဖုိလ္သုိ႔ ေရာက္ၾကကုန္၏။
ဤသို႔ မာတုဂါမတုိ႔အား သာသနာေတာ္အတြင္း၌ ရဟန္းျပဳခြင့္ေပးရမည့္အေၾကာင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ႀကိဳတင္သိျမင္ေတာ္မူပါလ်က္ ကပိလ၀တ္တြင္ ေဂါတမီ မိဖုရားေတာင္ပန္းစဥ္က အဘယ္ေၾကာင့္ခြင့္မျပဳခဲ့သနည္း။ တစ္ဖန္ ဆင္းရဲပင္းပန္းစြာျဖင့္ ေ၀သာလီသုိ႔ လုိက္လာခဲ့ေသာ္လည္း အဘယ္ေၾကာင့္ ေရွာေရွာ႐ႈ႐ႈ ခြင့္မျပဳပါသနည္း။ ဤအခ်က္ကုိ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေထရ္ျမတ္သည္ ဘုရား ဥပေဒေတာ္ႀကီး စာမ်က္ႏွာ ၃၁၈ ၌ ဤသုိ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳေတာ္မူ၏။
မွတ္ခ်က္။ ။ ( မာတုဂါမတုိ႔သည္ အစစ္အမွန္ သဒၵါတရား အလြန္နည္းပါး၏။ ျဖစ္သမွ် သဒၵါ အစစ္လည္း မတည္ၿမဲလွ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳခြင့္ ေတာင္းလွ်င္ေတာင္းခ်င္း မေပးေသးဘဲ ခဲယဥ္းစြာေတာင္းမွ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ ထုိသို႔ ခြင့္ျပဳျပန္ပါလည္း သာသနာေတာ္ကုိ သာ၍ ေလးစားေစလုိေသာေၾကာင့္ ဂ႐ုဓမ္ပညတ္ကုိ ထားၿပီးမွ ခြင့္ျပဳေတာ္မူသည္။)
ေဂါတမီ ေထရီမသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၀ယ္ သကၤန္း၀တ္ မိန္းမတုိ႔တြင္ အစဆုံး အႀကီးဆုံးျဖစ္ေတာ္မူကာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သာသနာ့၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ တေန႔ေသာ အခါ၀ယ္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသုိ႔ကပ္၍ ဤသုိ႔ႀကံေတာ္မူသည္။
“ငါသည္ အသက္ ၁၂၀ ရွိၿပီ။ ရင့္ေရာ္ယုိယြင္း အုိမင္းျခင္းသို႔ေရာက္ၿပီ။ မၾကာမီ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရေတာ့မည္။ ငါသည္ အသက္အ႐ြယ္အုိမင္းႀကီးရင့္ၿပီျဖစ္၍ ေရွးဦးစြာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရေခ်ေတာ့မည္။”
“ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူသည္ကုိ လည္းေကာင္း၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊အဂၢသာ၀ကႀကီးႏွစ္ပါး ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူၾကသည္ကုိလည္းေကာင္း၊ ငါ၏သားေတာ္ အရွင္နႏၵ ေထရ္၊ ေျမးေတာ္ ရာဟုလာေထရ္၊ တူေတာ္အာနႏၵာေထရ္တုိ႔ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူၾကသည္ကုိလည္းေကာင္း ငါမျမင္ေတာ့ၿပီ။ ငါသည္ ယခုပရိနိဗၺာန္ျပဳအ့ံေသာအေၾကာင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရားအား လည္းေကာင္း၊ အဂၢသာ၀ကႀကီးႏွစ္ပါးအားလည္းေကာင္း၊ အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္ေကာ႑ည၊ အရွင္မဟာကစၥည္း၊ အရွင္အႏု႐ုဒၶါတုိ႔အားလည္းေကာင္း၊ ပန္ၾကားၿပီးမွ အာယုသခၤါရလြတ္၍ ျမတ္စြာဘုရား ထံေတာ္၌ ခြင့္ေတာင္းၿပီးလွ်င္ အမတ မည္ေခၚ ျပည္ေတာ္ေအာင္ခန္း နိဗၺာန္နန္းသုိ႔ စံျမန္းခုိ၀င္ေတာ့အံ့”
ထုိ႔အတူသာကီ၀င္ မင္းသမီး ငါးရာတုိ႔ႏွင့္ ေခမာေထရီသည္လည္း အႀကံျဖစ္ၾက၏။ ထုိခဏ၌ ပထ၀ီေျမႀကီးသည္ ဟိန္းဟိန္းမည္လ်က္ တုန္လႈပ္ေလ၏။ မုိးၿခိမ္းျခင္း၊ ပဲ့တင္ဟည္းျခင္း၊ ေတာ္လည္းျခင္းတုိ႔သည္ တစ္ၿပဳိင္နက္ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ျမည္ဟိန္း၍ သြားေလသည္။
ဘိကၡဳနီေက်ာင္းတုိက္၌ အၿမဲေစာင့္ေရွာက္၍ေနၾကကုန္ေသာ နတ္တုိ႔သည္လည္း မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီေထရီႏွင့္ ရဟႏၲာမိန္းမ ငါးရာတုိ႔၏ စိတ္အႀကံကုိ သိၾက၍ ေသာကပူေဆြး ငိုေၾကြးျမည္တမ္းၾကကုန္၏။ ထုိနတ္သမီးတုိ႔၏ ငုိေၾကြးျမည္တမ္းၾကေသာအသံ၊ မုိးၿခိမ္သံ၊ နတ္စည္႐ြမ္းသံ၊ ပဲ့တင္သံ၊ ေတာ္လည္းသံကုိၾကားၾက၍ အတူေနေဖၚျဖစ္ေသာ ဘိကၡဳနီအေပါင္းသည္ ေဂါတမီေျခေတာ္ရင္းသုိ႔ ကပ္ကာေမးေလွ်ာက္ၾကေလသည္။
မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီသည္ အေၾကာင္းအရင္းကုိ ေမးေလွ်ာက္ၾကေသာ ဘိကၡဳနီတုိ႔အား ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူေပသည္။
“အရွင္မတုိ႔ ငါသည္ အုိမင္းႀကီးရင့္ေသာ အ႐ြယ္သုိ႔ ေရာက္၍ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳအံ့ေသာအခါသို႔ ေရာက္ေပၿပီ။ အရွင္မတုိ႔သည္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျခင္းကုိ အကယ္၍ အလုိရွိသည္ျဖစ္အ့ံ၊ ျမတ္စြာဘုရား အထံေတာ္၌ အခြင့္ပန္၌ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၾကကုန္အံ့။”
အရွင္မသည္ ဘိကၡဳနီေက်ာင္းတုိက္ကုိ အၿမဲေစာင့္ေရွာက္ေနၾကေသာ နတ္သမီးတုိ႔ကုိလည္း “အုိ နတ္သမီး အေပါင္းတုိ႔ သင္တုိ႔သည္ ငါ့အား သည္းခံ ခြင့္ျပဳၾကပါကုန္ေလာ့။ ဤ ယခုျမင္ရျခင္းသည္ကား သင္နတ္သမီးတုိ႔ကုိ ေနာက္ဆုံးျမင္ရျခင္းပင္ ျဖစ္၏။” ဟု ဆုိေတာ္မူ၏။
ဤသုိ႔ ေဂါတမီေထရီ၏ ေျပာဆုိပန္ၾကားသံကုိ ၾကားရေသာ ဘိကၡဳနီတုိ႔တြင္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂမ္တုိ႔သည္ ရာဂမကင္းေသးရကား စိတ္ကိုမထိန္းႏုိင္ဘဲ တၿပိဳင္နက္ ငုိေၾကြးၾက၏။
“တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ဘုန္းကံနည္းေလစြတကား။ ရဟႏၲာအရွင္မ ငါးရာႏွင့္တကြ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီ အရွင္မႀကီးသည္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားေတာ္မူသည္ရွိေသာ္ ဤ ဘိကၡဳနီေက်ာင္းတုိက္ႀကီးသည္ တိတ္ဆိတ္၍သြားေတာ့မည္ပါတကား။ နံနက္လင္း၍ ေနမင္းထြက္ေပၚလာေသာအခါ၌ နကၡတ္တာရာ ၾကယ္အေပါင္းကို မျမင္ရကုန္သကဲ့သို႔ ျမတ္စြာဘုရား၏ သမီးေတာ္ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ ဤ ရဟႏၲာ မိန္းမ ငါးရာတုိ႔ကုိ ျမင္ရေတာ့မည္မဟုတ္ပါတကား။”
ဘိကၡဳနီမ်ားနည္းတူပင္ ဥပါသိကာမိန္းမတုိ႔သည္လည္း ေက်ာင္းတုိက္မွထြက္လာေသာ အရွင္မ၏ေျခေတာ္ရင္း၌ ၀ပ္စင္းဦးတုိက္ငုိေၾကြးၾက၏။
“မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီ အရွင္မႀကီးသည္ ရဟႏၲာမ ငါးရာတုိ႔ႏွင့္ အလုံးစုံ နိဗၺာန္သုိ႔ စံ၀င္ၾကလွ်င္ ဤေန႔မွ ေနာင္ကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ျမင္ရေတာ့မည္မဟုတ္ပါတကား။ ျမစ္ႀကီးငါးသြယ္ ျမစ္ငယ္ငါးရာမွ ေရတုိ႔သည္ မဟာသမုဒၵရာသုိ႔ ၀င္၍သြားၾကသကဲ့သုိ႔ ရဟႏၲာမငါးရာႏွင့္ မိေထြးေတာ္အရွင္ျမတ္ႀကီးသည္ မဟာနိဗၺာန္ျပည္ႀကီးသုိ႔ ၀င္ေရာက္၍သြားေသာအခါ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ျမင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါတကား။”
ဤကဲ့သုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာဆုိငုိေၾကြးျမည္တမ္းၾကလ်က္ ဘိကၡဳနီမတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ သိကၡမာန္မတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ သာမေဏရီမတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီကုိ ရွိခုိးကာ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ ငိုေၾကြးလ်က္ လုိက္ပါလာၾက၏။
ဥပါသကာဒါယကာမႀကီးငယ္အေပါင္းတို႔သည္လည္း မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီကာ ငုိေၾကြးလ်က္ လုိက္ပါလာၾကရင္း “ျမတ္စြာဘုရား မယ္ေတာ္အရွင္မႀကီးဘုရား၊ ပရိနိဗၺာန္ျပဳဖုိ႔ မေတာ္ေသးပါ။ တပည့္ေတာ္မတုိ႔၏ ကုိးကြယ္ပူေဇာ္ရာျဖစ္၍ ေနေတာ္မူပါဦး”
ထုိအခါအရွင္မသည္ ေသာကပူေဆြးငုိေၾကြးျခင္းမွ သက္သာရာရၾကေစရန္ ခ်ဳိသာေသာအသံျဖင့္ ဤသုိ႔ ဆုံးမေတာ္မူေလသည္။
“အုိ ...ခ်စ္သမီး အေပါင္းတုိ႔......
“ခ်စ္သမီးတုိ႔သည္ ေသာကပူေဆြးငိုေၾကြးျခင္းငွာ မသင့္ေလ်ာ္၊ ငိုေၾကြးျခင္းကုိ မျပဳလုပ္ၾကကုန္လင့္။ ယခုအခါ ခ်စ္သမီးတုိ႔အား ၀မ္းသာရမည့္အခါျဖစ္၏။
“ခ်စ္သမီးအေပါင္းတုိ႔.......
“ငါသည္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းတုိ႔ကုိလည္း အကုန္အစင္ပယ္စြန္႔သြား၏။ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳ၍သြား၏။ ေလးလွစြာေသာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ႐ြက္ေဆာင္၍ေနရာမွ ဆင္းရဲစြာေသာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ပယ္ခ်စြန္႔ခြာ ခ်မ္းသာရာသုိ႔ ငါသြား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်စ္သမီးတုိ႔သည္ ၀မ္းသာရမည့္အခါျဖစ္၏။ စုိးရိမ္ရမည့္ အခါမဟုတ္။
“ခ်စ္သမီးတုိ႔......
“ျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း ထင္ရွားစြာတည္ရွိေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေသာမူေသာ တရားတုိ႔သည္လည္း ထင္ရွားစြာ တည္ရွိၾက၏။ ထုိသို႔ ျမတ္စြာဘုရား ရွိဆဲအခါ၌ ငါသည္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳရအံ့ေသာအခါျဖစ္၏။ ခ်စ္သမီးတုိ႔သည္ စိုးရိမ္ပူေဆြးငုိေၾကြးျခင္းကုိ မျပဳၾကကုန္လင့္။ အရွင္ေကာ႑ည၊ အရွင္နႏၵ၊ အရွင္ရာဟုလာတုိ႔သည္လည္း ရွိၾကကုန္ေသး၏။ ရဟန္းသံဃာအေပါင္းသည္ လည္း ခ်မ္းသာစြာရွိၾက၏။ ၾသကၠာက မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း ဒိဌထင္ရွား ရွိပါေသး၏။”
ခ်စ္သမီးတုိ႔ ငါသည္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလၾကာေအာင္ ေတာင့္တလုိလား၍ ပါရမီတုိ႔ကုိျဖည့္ရ၏။ ထုိသို႔ ေတာင့္တလုိလားဆုေတာင္း၍ ပါရမီျဖည့္ရေသာ အက်ဳိးသည္ ယေန႔၌ပင္ျပည့္စုံေတာ့အံ့။”
“ခ်စ္သမီးတုိ႔ .......
ယခုအခါ၌ ငါသည္ အလုံးစုံးခ်မ္းသာေသာ နိဗၺာန္အက်ဳိးသည္ ၿပီးစီးအံ့ေသာအခါျဖစ္၍ ခ်စ္သမီးတုိ႔ မ်က္ရည္က် ငုိရမည့္အခါ မဟုတ္။ ခ်စ္သမီးတုိ႔ ေသာကပူေဆြး ငုိေၾကြးျမည္တမ္းျခင္းသည္ အက်ဳိးမရွိ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ခ်စ္သမီးတုိ႔သည္ မ်က္ရည္ယုိ၍ ငုိၾကဘိသနည္း။ ရႊင္လန္း၀မ္းသာစြာ ေနရမည့္အခါပါတကား။
“ခ်စ္သမီးတုိ႔.....
“အကယ္၍ ခ်စ္သမီးတုိ႔သည္ ငါ့ကုိ ခ်စ္ခင္ပါလ်င္ ငါ၏ေက်းဇူးကုိသိၾကပါလ်င္ ခ်စ္သမီးတုိ႔သည္ တရားကုိသာလ်င္ အားထုတ္ၾကကုန္ေလာ့။ ခ်စ္သမီးတုိ႔ .... မိန္းမမ်ား ရဟန္းအျဖစ္ကုိ ရေအာင္ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေတာင္းပန္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါသည္ ရဟန္းအျဖစ္ကုိ ႏွစ္သက္သကဲ့သုိ႔ ခ်စ္သမီးတုိ႔သည္လည္း ရဟန္းအျဖစ္ကုိ ႏွစ္သက္စြာ ေနၾကကုန္ေလာ့။”
အရွင္မ ေဂါတမီသည္ ရဟန္းမိန္းမ၊ သိကၡာမာန္မ၊ သာမေဏရီႏွင့္ ဥပါသိကာတုိ႔အား ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးၿပီးေနာက္ ငါးရာေသာရဟန္းမိန္းမအေပါင္း ၿခံရံလ်က္ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္သုိ႔ ႐ုိေသစြာ ဆည္းကပ္၍ ဤသုိ႔ေလွ်ာက္ၾကား၏။
“ေကာင္းေသာစကားကုိ ဆုိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား.....
“တပည့္ေတာ္မ ေဂါတမီသည္ အရွင္ဘုရား၏ ေလာကီအမိျဖစ္ပါသည္။ အရွင္ျမတ္ဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္မ ေဂါတမီ၏ ေလာကုတၱရာ အဖ ျဖစ္ပါသည္။
“ႀကီးေသာလုံ႔လရွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား.....
“အရွင္ဘုရား၏ ႐ူပကာယကုိ တပည့္ေတာ္မသည္ ႀကီးပြားေအာင္ ေမြးျမဴပါ၏။ တပည့္ေတာ္မ ေဂါတမီ၏ ဓမၼကာယကုိ အရွင္ဘုရားသည္ ႀကီးပြါးေအာင္ ေမြးျမဴေတာ္မူ၏။ တပည့္ေတာ္မသည္ အရွင္ဘုရား၏ ေလာကုတၱရာ သမီးေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။
“အရွင္ဘုရားကုိ တပည့္ေတာ္မသည္ အာဟာရအစာ ႏုိ႔ခ်ဳိရည္ကုိတုိက္ေကၽြးရပါ၏။ တပည့္ေတာ္မေဂါတမီကုိ အရွင္ဘုရားသည္ ေအးျမစြာေသာ တရားေတာ္ႏုိ႔ရည္ခ်ဳိကုိ တုိက္ေကၽြးေတာ္မူေပ၏။ သားဆုေတာင္းၾကကုန္ေသာ မိန္းမတုိ႔သည္ စၾကာမင္းေလာင္း သားေကာင္းရတနာ ရၾကပါကုန္၏။ မႏၶာတု စၾကာမင္းၾကီး၏ မယ္ေတာ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘ၀သံသရာ သမုဒၵရာ၀ဲၾသဃထဲ၌ နစ္ျမွပ္၍ေနၾကရပါကုန္၏။ မာယာရင္ႏွစ္ သားခ်စ္ျမတ္ဖ်ား၊ အရွင္ဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္မေဂါတမီကုိ သံသရာ၀ဲ ပင္လယ္ထဲမွ ထုတ္ဆဲြကယ္တင္ေတာ္မူပါေပ၏။
“မာယာရင္ႏွစ္ သားခ်စ္ျမတ္ဖ်ား အရွင္ဘုရား .....
“မိန္းမတုိ႔အား စၾကာမင္းမယ္ေတာ္ ဟူေသာ အမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဧကရာဇ္မင္းျမတ္၏ မယ္ေတာ္ဟူေသာ အမည္ကုိလည္းေကာင္း ရလြယ္ၾကပါကုန္၏။ ဘုရားမယ္ေတာ္ဟူေသာ အမည္ကုိမူကား အလြန္ရခဲလွပါ၏ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မ ေဂါတမီသည္ ဘုရားမယ္ေတာ္ဟူေသာ ထုိအမည္ကုိ ရပါၿပီ အရွင္ဘုရား။”
“ဘုရားမယ္ေတာ္ဟူေသာ အမည္ကုိ ရေအာင္ ဆုေတာင္းပတၱနာျပဳ၍ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ရပါသည္။ ထုိ ဆုေတာင္းျခင္းသည္ ယခု ျပည့္စုံပါၿပီ။ ဤ ခႏၶာကုိယ္ကုိ စြန္႔ပစ္၍ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျခင္းကုိ အလုိရွိပါၿပီ။ တပည့္ေတာ္မအား ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား။”
“စက္လကၡဏာခၽြန္ေတာင္း တံခြန္တုိ႔ျဖင့္ေရာျပြမ္းေသာ ေျခေတာ္ျမတ္အစုံ ၾကာပဒုံကုိ ဆန္႔တန္းေတာ္မူပါဘုရား”
“မာယာရင္ႏွစ္ သားခ်စ္ျမတ္ဖ်ား ေစာဘုရား .....
“အရွင္ဘုရား၏ ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးတုိက္ရွိခုိးျခင္းကုိျပဳပါအံ့။ ေရႊတုံးေရႊခဲႏွင့္တူေသာ အရွင္ဘုရား၏ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကုိ ဖူးျမင္ၿပီး၍ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳပါအံ့ဘုရား။”
ဤသို႔ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ ေလွ်ာက္ၾကာေသာအခါ၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ၃၂ပါးေသာ လကၡဏာေတာ္တုိ႔ျဖင့္ ေကာင္းမြန္စင္ၾကယ္ တင့္တယ္ေတာ္မူေသာ ေျခေတာ္ကုိ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ ဖူးျမင္ရေစရန္ ဆန္႔တန္းျပေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီသည္ ပြင့္သစ္စျဖစ္ေသာ ၾကာပဒုမၼာ၊ တက္သစ္စျဖစ္ေသာ ေနလုလင္ႏွင့္တူေသာ စက္လကၡဏာေတာ္တုိ႔ျဖင့္ တင့္တယ္ေသာ ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးတုိက္၍ ရွိခုိးေလ၏။
ရွိခုိးၿပီးေသာအခါ ဤသို႔ ေလွ်ာက္ၾကားျပန္၏။
“ေနမ်ဳိး နတ္ႏြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ..... အရွင္ဘုရားအား တပည့္ေတာ္မ ေဂါတမီ၏ ေနာက္ဆုံးရွိခုိးျခင္းျဖစ္ပါသည္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မ ေဂါတမီသည္ ဤမွ ေနာက္ကုိ တစ္ဖန္ အရွင္ဘုရားအား၊ မဖူးရေတာ့ပါဘုရား။
“ေလာကထြတ္ထား ျမတ္စြာဘုရား .....
“မိန္းမတုိ႔သည္ကား အလုံးစုံေသာ အျပစ္တုိ႔၏ တည္ရာျဖစ္ပါသည္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မေဂါတမီ၌ အကယ္၍ အျပစ္ရွိျငားအ့ံ၊ သည္္းခံေတာ္မူပါအရွင္ဘုရား။ မိန္းမတုိ႔အား ရဟန္းအျဖစ္ကုိရေအာင္ တပည့္ေတာ္မသည္ အႀကိမ္ႀကမ္အဖန္ဖန္ ေတာင္းပန္ခဲ့၍ ထုိသုိ႔ေတာင္းပန္ျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ရွိျငားအ့ံ၊ ကန္႔ေတာ့ပါ၏ဘုရား။
“အရွင္ဘုရား ခြင့္ျပဳေတာ္မူသည့္ အတုိ္င္း ဘိကၡဳနီတုိ႔အား တပည့္ေတာ္မ ေဂါတမီသည္ ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးပါသည္။ ထုိသုိ႔ေပးရာ၌ အလဲြအမွားကုိ ဆုံးမမိသည္ျဖစ္ျငားအ့ံ၊ သည္းခံေတာ္မူပါဘုရား။
မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီအား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
“မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီ......
“ေတာင္ပန္းကန္ေတာ့ျခင္း မျပဳေသာသူ၌ေသာ္လည္း သည္းခံျခင္းကုိ ျပဳရေသး၏။ ဂုဏ္ေက်းဇူးတုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္လ်က္ ေတာင္းပန္ကေတာ့ေသာ မိေထြးေတာ္၌ အဘယ္အျပစ္ ျဖစ္ေတာ့အံ့နည္း။ နိဗၺာန္သုိ႔ သြားပါေတာ့အံ့ဟူ၍ ခြင့္ေတာင္းေသာ မိေထြးေတာ္အား အဘယ္သို႔ဆုိႏုိင္ေတာ့မည္နည္း။
“မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီ၊ ငါဘုရား၏ တပည့္သာ၀က ရဟန္းသံဃာတုိ႔သည္ စင္ၾကယ္ကုန္၏။ ဤဘုံဘ၀ ဒုကၡအတြင္းမွ လြတ္ျခင္းငွာ သည္းခံျခင္း တရားရွိၾကကုန္၏။ ငါဘုရား၏ တပည့္ရဟန္း သံဃာတုိ႔ကုိလည္း ဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့ဦးေလာ့”
ထုိအခ်ိန္၀ယ္ ရဟႏၲာမိန္းမ ငါးရာတုိ႔သည္လည္း ျမင္းမုိရ္ေတာင္ကုိ ေနလ နကၡတာရာ၊ၾကယ္အေပါင္းတုိ႔သည္ ၿခံရံလွည့္လည္ကုန္သကဲ့သုိ႔ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးတုိက္ရွိခုိးေနၾက၏။ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ေတာင္းၿပီး၍ ေျမးေတာ္၊ သားေတာ္၊ တူေတာ္တုိ႔ကုိလည္း ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ေတာင္းၿပီး၍ ေျမးေတာ္၊ သားေတာ္ႏွင့္ တူေတာ္တုိ႔လည္း ဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့ၿပီးလွ်င္ ဤသုိ႔ေလွ်ာက္ၾကား၏။
“ခ်စ္သား ခ်စ္ေျမးတုိ႔ ........
“အဆိပ္ ထန္ေသာေျမြ၏ ေနရာအိမ္ႏွင့္တူ၍ ေရာဂါအေပါင္းတုိ႔၏ တည္ရာ၊ ဇရာမရဏတုိ႔၏ က်က္စား ညွဥ္းဆဲ ႏွိပ္စက္ရာျဖစ္ေသာ အထူးအထူးအျပားျပား မ်ားလွစြာေသာ အညစ္အေၾကး အျပစ္ေဘးတုိ႔၏ တည္ရာ ဒုကၡအစုအပုံႀကီးျဖစ္ေသာ ဤခႏၶာကုိယ္၌ မယ္ေတာ္ႀကီးသည္ ၿငီးေငြ႕စက္ဆုပ္လွသည္ျဖစ္၍ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳျခင္းကုိ အလုိရွိလွပါ၏။ မယ္ေတာ္အား အခြင့္ျပဳပါ ခ်စ္သား ခ်စ္ေျမးတုိ႔”
ဤသို႔ အခြင့္ေတာင္းေသာအခါ အာသေ၀ါကင္းၾကကုန္ၿပီးေသာ အရွင္ရဟုလာ၊ အရွင္နႏၵတုိ႔သည္ ဤသို႔အႀကံျဖစ္ၾကကုန္၏။
“ရုပ္နာမ္စုေပါင္းျခင္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရသည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္စြတကား။ ခုိင္ၿမဲေသာ အႏွစ္မဟုတ္ေခ်။ အႏွစ္ကုိရွာလည္း အကာမွ် မရ။ အခြံအဖတ္သာရွိေသာ ငွက္ေပ်ာတုံးႏွင္ တူေခ်၏။ မ်က္လွည့္ တံလွ်ပ္ ထပ္တူပမာ ခဏမွ်သာ တည္ေခ်၏။ မရပ္မနားပ်က္ျပား ေဖာက္ျပန္တတ္ေခ်၏။ အရွည္အခန္႔တည္တံ့မေန၊ ပ်က္လြယ္ေခ်၏။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ႏုိ႔ခ်ဳိတုိက္ေကၽြး ေမြးျမဴေပးေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ မိေထြးေတာ္ျဖစ္ေသာ ဤမယ္ေတာ္ႀကီး ေဂါတမီသည္ပင္လွ်င္ ေသျခင္းသုိ႔ေရာက္ရေသး၏။ အလုံးစုံေသာ သခၤတ တရားစုသည္ အၿမဲမရွိေခ်။”
တူေတာ္ျဖစ္ေသာ အရွင္အာနႏၵာမွာကား ေသာတာပန္မွ်သာ ျဖစ္သျဖင့္ “ျမတ္စြာဘုရား၏ မယ္ေတာ္ျဖစ္ေသာ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ နိဗၺာန္ျပည္ႀကီးသုိ႔ ယခုမၾကာသြားေရာက္၍ ကြယ္ေပ်ာက္ပါေတာ့မည္တကား။
ျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း မၾကာမီပင္ နိဗၺာန္ခြင္သုိ႔ၾကြသြားလိမ့္မည္ ပါတကား။ မီးစာကုန္ၿပီးေသာ ဆီမီးေတာက္ကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္းေပ်ာက္ကြယ္ပ၍ သြားေတာ့မည္ပါတကား” ဟု ငုိေၾကြေျပာဆုိ၏။
ထုိအခါ ေဂါတမီေထရီမႀကီးသည္ အရွင္အာနႏၵာအား ဤသုိ႔ ေဖ်ာင္းဖ် တရားခ်၏။
“သမုဒၵရာ က်ယ္၀န္းစြာသို႔ မ်ားစြာသုတ ရွိေပလွသည့္ ဗုဒၶလုပ္ေကၽြး ေက်းဇူးၾကြယ္၀ ခ်စ္မ၀သည့္ သားလွသည္းခ်ာ အာနႏၵဟု သညာေတာ္မွတ္ အရွင္ျမတ္။
“ေသာကပူေဆြး ငုိေၾကြးဖုိ႔ရာ မသင့္ပါဘုရား၊ ၀မ္းသားရႊင္လန္းေအးခ်မ္ဖုိ႔ရာ ခြင့္အခါ၌ ပူစရာမဟုတ္ပါဘုရား၊ ၀မ္းေျမာက္ရႊင္လန္းေအးခ်မ္းဖုိ႔သာျဖစ္ပါသည္။ တပည့္ေတာ္မ ေဂါတမီသည္ အလြန္ခ်မ္းသာသည့္ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္၍ အလြန္ခ်မ္းသာမည့္အခါ ျဖစ္ပါသည္။
“အလြန္ခ်မ္းသာလွစြေသာ နိဗၺာန္ေရႊျပည္ႀကီးသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ အရွင္ဘုရားကူညီ၍ ပုိ႔ေပးေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ တပည့္ေတာ္မေဂါတမီသည္ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ရပါသည္။ တပည့္ေတာ္မသည္ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ျခင္းငွာ ရဟန္းမိန္းမအျဖစ္သုိ႔ ခြင့္ေတာင္းေသာအခါ၌ အရွင္အာနႏၵာကူညီ၍ ခြင့္ေတာင္းေပးေသာေၾကာင့္သာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္မအား ရဟန္းမိန္းမျပဳေစရန္ အခြင့္ေပးပါသည္။
“သားႀကီး အာနႏၵာ၊ ႏွလုံးမသာ မရွိပါလင့္။
“သားႀကီးအာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရား အထံေတာ္၌ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ၾကားေသာစကားမ်ားသည္ မိေထြးေတာ္မွာ အက်ဳိးေက်းဇူးရွိလွပါသည္။ သားႀကီးခြင့္ေတာင္း၍ေပးျခင္းေၾကာင့္ မိေထြးေတာ္တုိ႔ မိန္းမေတြမွာ ရဟန္းအျဖစ္ကုိရပါသည္။
“ဘုရားသာသနာေတာ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပေသာ သားေတာ္အာနႏၵာ အရွင္ဘုရား၊ သားေတာ္ႀကီးကုိ ယခု မိခင္ျမင္ရျခင္းသည္ကား ေနာက္ဆုံး ျမင္ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထုိနိဗၺာန္ျပည္ေတာ္ႀကီးသုိ႔ ယခုမိခင္ သြားေတာ့အ့ံ၊ အားမငယ္ပါႏွင့္၊ ျမတ္စြာဘုရားလည္းရွိေနပါေသးသည္။”
ထုိ႔ေနာက္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဂါတမီေထရီအား ဤသုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူေပသည္။
“မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ.......
“မိန္းမတုိ႔၏ တရားအထူးကုိ သိျမင္ျခင္း၌ သူမုိက္တုိ႔သည္ မသိ၀ုိး၀ါး ယုံမွားရွိၾက၏။ ထုိသူမုိက္တုိ႔၏ အယူမွားကုိ ပယ္ျခင္းငွာ တန္ခုိးကုိျပခဲ့ဦးေလာ့။”
ထုိအခါ ေဂါတမီေထရီသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ေျခေတာ္ကုိ ဦးတုိက္ရွိခုိး၍ ေကာင္းကင္သုိ႔ ပ်ံတက္ၿပီးလွ်င္ မ်ားစြာေသာတန္ခုိးတုိ႔ကုိ ျပေလ၏။ ျပပုံမွာ တစ္ပါးတည္းကုိ အမ်ားျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္း၍ ျပျခင္း၊ အမ်ားကုိလည္း တစ္ပါးတည္းျဖစ္ေအာင္ျပျခင္း၊ တံတုိင္း နံရံျခားရာသို႔ ၿငိကပ္ျခင္းမရွိ ေဖာက္ထြင္း၍သြားျခင္း၊ ေျမႀကီးအတြင္းသို႔ ငုပ္၍ျပျခင္း၊ ေရေပၚ၌ စႀကံ ၤေလွ်ာက္ျခင္း၊ ေကာင္းကင္၌ ထက္၀ယ္ပလႅင္ျဖင့္ ထုိင္ေနလ်က္ ငွက္မ်ားေကာင္းကင္၌ ပ်ံ၀ဲသြားေနသကဲ့သုိ႔ ပ်ံ၀ဲျပျခင္း စသည္တုိ႔ျဖစ္၏။
တစ္ဖန္ ေထရီအရွင္မသည္ ျဗဟၼာ့ျပည္တုိင္ေအာင္ ဤကုိယ္ျဖင့္တက္သြားသည္ကုိ လူအမ်ား ျမင္ေအာင္ ျပေတာ္မူ၏။ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ႀကီးကုိ ထီး႐ုိးျပဳ၍၊ ပထ၀ီေျမႀကီးကုိ ထီး႐ြက္ျပဳကာ ထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္လွန္လ်က္ ထီးကဲ့သို႔ မုိးေဆာင္းၿပီး ေကာင္းကင္၌ စႀကံ ၤၾကြ၍ ျပေတာ္မူ၏။ ေကာင္းကင္၌ စၾကာမင္းႀကီးသည္ စၾကာရတနာ ရထားကုိစီး၍ စစ္သည္ဗုိလ္ထု ပရိသတ္ အေပါင္းႏွင့္တကြ သြားလာပုံကုိလည္း ဖန္ဆင္း၍ ျပေတာ္မူ၏။
ထုိမွ တစ္ပါး ဂဠဳန္ေယာင္၊ နဂါးေယာင္၊ ျခေသၤ့ေယာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖန္ဆင္း၍ျပေတာ္မူ၏။ အလြန္မ်ားစြာေသာ ရဟန္းမိန္းမ ပရိသတ္ႀကီး ေကာင္းကင္၌ စ်ာန္ၾကြေနပုံကုိလည္း ဖန္ဆင္း၍ျပေတာ္မူ ၿပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ရွိခုိးလ်က္ ေကာင္းကင္မွပင္ ဤသု႔ိ ေလွ်ာက္ထား၏။
“ႀကီးေသာလုံ႔လရွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ဘုရားဆုံးမေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ဘုရား ဆုံးမေတာ္မူတုိင္း ျပဳက်င့္တတ္ေသာ အရွင္ဘုရား၏ မိေထြးေတာ္ပါတည္း။ မိမိအလုိရွိရာ အက်ဳိးၿပီးစီးျခင္းသို႔ အစဥ္ေရာက္ၿပီ။ စကၡဳငါးပါးျဖင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ဘုရား၏ ေျခေတာ္အစုံကုိ ရွိခုိးပါ၏။”
ေဂါတမီေထရီအရွင္မႀကီးသည္ ေလာက၀ိ၀ရဏ အလုံးစုံေသာ စၾက၀ဠာ တစ္ေသာင္းကုိ လင္းေစႏုိင္ေသာ တန္ခုိးေတာ္ကုိ ဓိဌာန္၍ လူတုိ႔ကုိ ငရဲဘုံ နတ္ျဗဟၼာဘုံတုိ႔မွ ျမင္ရေလေအာင္၊ ငရဲဘုံ နတ္ျဗဟၼာဘုံတုိ႔ကုိလည္း လူတုိ႔ကျမင္ရေအာင္ ျပေတာ္မူ၏။ ငရဲသူ ငရဲသား ငရဲထိန္း ငရဲမီးလွ်ံတုိ႔ကုိ လူတုိ႔ျမင္ရေလေအာင္ျပေတာ္မူ၏။ ငရဲသူ ငရဲသားတုိ႔က နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ကုိ ျမင္ရေအာင္၊ ရဟန္း သံဃာေတာ္တုိ႔ကို ငရဲသူ ငရဲသားတုိ႔ ျမင္ရေအာင္ တန္ခုိးျပေတာ္မူ၏။
စၾက၀ဠာ သုံးခုတုိ႔၏ အၾကား၌ ေနလ နကၡတ္တာရာ အေရာင္အလင္းမရွိ၊ အခါခပ္သိမ္းေမွာင္၍ ေအာက္ဖက္၌ ဆားငန္ေရသာရွိၿပီး စၾက၀ဠာတံတုိင္းကို လင္းႏုိ႔ကဲ့သုိ႔ တြယ္ကပ္၍ေနၾကေသာ ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲသူတုိ႔ကုိ လူတုိ႔ျမင္ရေအာင္ တန္ခုိးေတာ္ျဖင့္ျပ၏။ ထုိေလာကႏၲရိတ္ ငရဲသူတုိ႔သည္လည္း ျမတ္စြာဘုရား၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ႏွင့္ နတ္လူျဗဟၼာတုိ႔ကုိ ျမင္ၾကရ၏။ ရဟန္းသံဃာႏွင့္ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ကလည္း ျမင္ေနၾကရ၏။
ထုိ “ေလာက၀ိ၀ရဏ တန္ခုိးေတာ္” ကုိ ျပေသာအခါ၌ ထက္ေအာက္စၾက၀ဠာ ဖီလာထုတ္ခ်င္း အလင္းျပဳေသာေၾကာင့္ အ၀ီစိ ငရဲမွစ၍ အလုံးစုံေသာ ငရဲႀကီး ငရဲငယ္ ငရဲဟူသမွ်တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ အလုံးစုံေသာ စၾက၀ဠာတစ္ေသာင္း၌ ေနသူလူအမ်ဳိးမိ်ဳးတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ အလုံးစုံေသာနတ္ျဗဟၺာတုိ႔သည္လည္းေကာင္း စၾက၀ဠာတစ္ေသာင္းအတြင္း၌ အခ်င္းခ်င္းျမင္ၾကရသည္။
ထုိမွတစ္ပါး မ်ားစြာေသာ တန္ခုိးဣဒၶိပါဒ္တုိ႔ကုိလည္း ျပေသး၏။ ထုိအခါ ထုိအရွင္မ၏ တန္ခုိးေတာ္ကုိ ၾကည့္႐ႈ႕ ဖူးျမင္ၾကရေသာ ပရိတ္သတ္ႀကီးသည္ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
“ျမတ္စြာဘုရား၏ မယ္ေတာ္ျဖစ္ေသာ အရွင္မဘုရား၊ ဤကဲ့သို႔ အတုမရွိေသာ တန္ခုိးတုိ႔ကုိျပႏုိင္ရန္ အဘယ္ကာလမွစ၍ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ပါရမီမ်ားကုိ ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးခဲ့ပါသနည္း။ တပည့္ေတာ္ တပည့္ေတာ္မတုိ႔အား မွတ္သားနည္းယူဖြယ္ျဖစ္ေသာ အပဒါန္တရားမ်ားကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူပါ။”
ေဂါတမီေထရီသည္ ရဟန္းမိန္းမ ပရိတ္သတ္တုိ႔၏ အလယ္၌ တင့္တယ္စြာ ထုိင္ေနလ်က္ ေရွးဘ၀တုိ႔၌ ျပဳက်င့္ဆည္းပူးခဲ့ေသာ ပါရမီအပဒါန္တရားတုိ႔ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူရာ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေဖၚျပလုိက္ေပသည္။
ထုိမိေထြးေတာ္ေဂါတမီသည္ ပဒုမုတၱရ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူေတာ္အခါက မထင္မရွားေသာ အမ်ဳိး၌ ျဖစ္၍ သင့္ေသာအ႐ြယ္သို႔က်ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားအထံသို႔ ဆည္းကပ္လ်က္ တရားေတာ္ျမတ္ကုိ နာယူေဆာက္တည္သတည္း။
တစ္ရံေသာကာလ ျမတ္စြာဘုရား၏ မိေထြးေတာ္ျဖစ္ေသာ ဘိကၡဳနီသည္ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါ ဘကၡဳနီမ်ားႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္သို႔ ခ်ဥ္ကပ္လာရာ ျမတ္စြာသည္ “ရတၱၫုဧတဒဂ္” အရာ၌ ထား၍ ေျမွာက္စားခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူ၏။ ေဂါတမီအေလာင္းဒါယိကာမသည္ ထုိအရွင္မကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ခ်င္ေသာဆႏၵရွိသျဖင့္ ဘုရားအမႈးရွိေသာ သံဃာေတာ္တုိ႔အား အလွဴႀကီးေပး၍ “ေနာင္ျမတ္စြာဘုရားတုိ႔၏ သာသနာေတာ္၀ယ္ ဤ ဘိကၡဳနီမကဲ့သုိ႔ ဘုရား၏မိေထြးေတာ္ ျဖစ္ပါေစေသာ၊ ဧတဒဂ္ကုိ ရပါေစေသာ”ဟု ဆုေတာင္း၏။
ဘုရားျမတ္စြာလည္း အနာဂတံသ ဥာဏ္ျဖင့္ၾကည့္၍ ျပည့္စုံလိမ့္မည္ကုိ ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ဗ်ာဒိတ္စကားၾကားေတာ္မူေပသည္။
“သင္သည္ ငါဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ သာရကမၻာ၏ေနာက္ ကပ္တစ္သိန္းက်ေျမာက္ေသာ ဘဒၵကမၻာ၌ ဥကၠာရာဇ္ ေနျမစ္ႏြယ္႐ုိးမွ ေဂါတမအမည္ရွိေသာ ဘုရားသည္ ထင္ရွားျဖစ္လတၱံ႔။ ထုိအခါ မဟာပဇာပတိေဂါတမီ အမည္ရေသာ ဘုရားမိေထြးေတာ္ရင္းျဖစ္၍ အစ္မေတာ္သား ဘုရားအေလာင္းကုိ ေကာင္းစြာႏုိ႔ေကၽြး၍ ေမြးရလတၱံ႕။
ထုိအခါမွစ၍ ထုိဒါယိကာမလည္း ဒါန သီလမ်ားစြာျပဳလ်က္ အသက္အတုိင္းေန၍ စုေတလတ္ေသာ္ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္၌ျဖစ္၏။ ထုိဘ၀မွ စုေတခဲ့ျပန္ခဲ့လ်င္ ဗာရာဏသီျပည္ သူေဌးအိမ္၀ယ္ ငါးရာေသာသူခစားတုိ႔၏ အႀကီးအကဲျဖစ္၍ ေဇ႒ကဒါသီ အမည္ရေပ၏။
ေဇ႒ကဒါသီ၏ လက္ေအာက္ခံအေစခံမတုိ႔သည္ ၎တုိ႔၏ လင္သားႏွင့္ တစ္အိမ္တြင္ေန၍ ေန႔အခါ၀ယ္ အရွင္အမႈကုိ ေဆာင္႐ြက္ရသျဖင့္ ညဥ့္အခါက်မွသာ ၎တုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ကိစၥကုိ ျပဳလုပ္ၾကရ၏။
၀ါလနီးေသာ ေန႔တစ္ေန႔၀ယ္ ဂႏၶမာဒနေတာင္၌ သီတင္းသုံးေသာ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါ ငါးပါးသည္ ၀ါဆုိေက်ာင္း ျပဳျပင္ရန္ ကိစၥအတြက္ ဗရာဏသီ သူေဌးအိမ္သုိ႔ ၾကြလာေတာ္မူၾက၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အေစခံမႈး ေဇ႒ကဒါသီသည္ ေရအုိး႐ြက္လ်က္ ျမစ္ဆိပ္သုိ႔ သြားခုိက္ႀကံဳ၏။ သူေဌးႀကီးလည္း အရွင္ ပေစၥက ဗုဒၶါတုိ႔အား ၾကြလာေသာ အေၾကာင္းကုိ ေမးျမန္း၍ သိရလွ်င္ “အကၽြႏု္ပ္ကား အားလပ္ေသာ အခြင့္ကုိမရပါ။ အလုပ္မ်ားေသာေၾကာင့္ သင့္တင့္ရာ၌ ရပ္ပါဦးေလာ့” ဟု ဆုိကာ ကန္႔ေတာ့လုိက္၏။
အရွင္ျမတ္တုိ႔လည္း သူေဌးအိမ္မွ ထြက္ခဲ့ၾကရာ ျမစ္မွ ေရခပ္၍ ျပန္လာေသာ ေဇဠကဒါသီႏွင့္ ေတြ႕သျဖင့္ ေမးေလွ်ာက္၏။
“အရွင္ဘုရားတုိ႔ သူေဌးအိမ္သုိ႔ ယခု၀င္၍ ယခုပင္ျပန္ထြက္လာသည္မွာ မည္သည့္ကိစၥ ရွိပါသနည္း။”
“ငါကပ္မည့္ေက်ာင္းျပဳျပင္ရန္ ၾကြလာၾကေပသည္ ဒါယကာမ”
“ရခဲ့ၾကပါ၏ေလာ ဘုရား”
“မရခဲ့ေခ်။ ငါတုိ႔ သင့္တင့္ရာ၌ ရွာေဖြရေပဦးမည္”
“ကုိယ္ေတာ္ျမတ္တုိ႔၏ ေက်ာင္းကုိ သူေဌး သူၾကြယ္ႏွင့္ မင္းစုိးရာဇာမ်ား ေဆာင္႐ြက္မွသာ ျဖစ္ပါသေလာ။ အမႈလုပ္ သူခစား စသည္တုိ႔လည္း ေဆာင္႐ြက္၍ ျဖစ္ႏုိင္ပါသေလာ။”
“ဒါယိကာမ မည္သူမဆုိ ျပဳလုပ္ေဆာင္႐ြက္ေပးႏုိင္၏”
“ဤသုိ႔ ျဖစ္ပါက ေက်ာင္းကုိ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ႀကဳိးစား၍ျပဳျပင္ပါမည္။ နက္ျဖန္တြင္ တပည့္ေတာ္မတုိ႔၏ ဆြမ္းကုိ ခံယူေတာ္မူၾကပါဘုရား”
ေဇဠကဒါသီသည္ ၀မ္းသာအားရစြာျဖင့္ အိမ္သို႕ျပန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ အေစခံမမ်ား စုံညီခ်ိန္တြင္ အားလုံးကုိ စုေ၀းခုိင္းလ်က္ ဤသို႔ေမး၏။
“ရွင္မတုိ႔သည္ ကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္လုိၾကသေလာ၊ မလြတ္လုိၾကသေလာ။”
“သင္တုိ႔ ငါတုိ႔သည္ ေရွးက ပုည အထူးဆည္းပူးသမွ် မျပဳခဲ့ၾက၍ ယခုဘ၀၌ သူတစ္ပါးကၽြန္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ ကုသုိလ္အစု ေကာင္းမႈဥစၥာ ရတနာသာလွ်င္ ငါတုိ႔ကုိ ေတာ္လွန္ေအာင္ ျပဳေပ လတၱံ႕သည္ကား။ ယင္းသုိ႔ျဖစ္၍ ေက်ာင္းျပဳျပင္ရန္ ဟတၳက ရွာေဖြေသာ ပေစၥကဗုဒၶါတုိ႔အား နက္ျဖန္အတြက္ ငါဆြမ္းဖိတ္ခဲ့ၿပီ၊ သင္တုိ႔၏ လင္တုိ႔ကုိ ၾကည္လင္ေစေၾကာင္း ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆုိ၍ ေက်ာင္းကုိ ျပဳျပင္ၾကစုိ႔။”
အေစခံ မိန္းမမ်ားလည္း ၀မ္းေျမာက္စြာ သေဘာတူၾက၍ ၎တုိ႔၏ လင္မ်ား အလုပ္ခြင္မွ ျပန္လာေသာ ကာလ၌ ထုိအေၾကာင္းကုိ ေျပာဆုိၾက၏။ လင္ေယာကၤ်ားတုိ႔ကလည္း သဒၵါေသာစိတ္ျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္႐ႊင္လန္းစြာ သေဘာတူၾက၍ ေဇဠကဒါသီ၏ အိမ္၌ စုေ၀းၾကကာခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ၾကၿပီး မုိးေသာက္ခ်ိန္၀ယ္ ၾကြလာေသာ အရွင္ပေစၥက ဗုဒၶါတုိ႔အား မြန္ျမတ္ေသာ ဆြမ္းေဘာဇဥ္မ်ား ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾက၏။
ၿပီးလွ်င္ ေရွးရွိရင္းေက်ာင္းေနရာကုိ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားကာ စုေပါင္း၍ ျပင္ဆင္မြမ္းမံသည့္အျပင္ ထပ္မံ၍လည္း စႀကၤ ံ မ႑ပ္ ဇရပ္ တဲနန္း ေန႔ည သန္႔စရာ ေနရာစသည္တုိ႔ကုိ အသစ္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾက႐ုံသာမက ထုိအရွင္ျမတ္တုိ႔အား ၀ါတြင္းသုံးလပတ္လုံး အလွည့္အလွယ္ထား၍ ႏွစ္ပါးေသာပစၥည္းတုိ႔ျဖင့္ လွဴဒါန္းၾက၏။ ၀ါလကၽြတ္ေသာအခါ အသျပာတစ္ရာစီ စုေဆာင္းထည့္၀င္ၾက၍ တိစီ၀ရိတ္သကၤန္းျဖင့္ လွဴဒါန္းဆက္ကပ္ၾက၏။
ေဇဠကဒါသီအမွဴးျပဳေသာ အေစခံတုိ႔သည္ အသက္အတုိင္းေန၍ စုေတေသာ္ တုသိတာနတ္ျပည္၌ ျဖစ္ၾက၏။ ထုိနတ္ျပည္မွ ထပ္မံစုေတျပန္ေသာအခါ ေဇဠကဒါသီသည္ ဗာရာဏသီျပည္၏ အနီး ငါးရာေသာရက္ကန္းသည္တုိ႔ကုိ ႀကီးမွဴးသူ၏ သမီးျဖစ္လာကာ အ႐ြယ္ေရာက္ခ်ိန္၌ သူၾကြယ္တစ္ဦး၏ မယားျဖစ္ကာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာျဖင့္ ထင္ရွားႀကီးက်ယ္စြာ ေနထုိင္ရေပသည္။
တစ္ရံေသာအခါ ပဒုမ၀တီ မိဖုရား၏ သားျဖစ္ေသာ ပေစၥကဗုဒၶါတုိ႔ႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳရ၍ ၀ါတြင္းသုံးလပတ္လုံး ကုိးကြယ္ လုပ္ေကၽြး၏။ ထုိမၽွေလာက္ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳ၍ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္လွည့္လည္ကာ ကမၻာတစ္သိန္း ပတ္လုံး စံစားခဲ့၍ ငါတုိ႔ဘုရား ထင္ရွားျဖစ္ေတာ္မူခါနီးလတ္ေသာ္ ဘုရားဘုိးေတာ္ျမတ္ျဖစ္ေသာ အဥၥနမင္းႀကီး၏ ၾကင္ေဖာ္ ယေသာ္ဓရာ၀မ္း၀ယ္ စဲြလမ္း ျဖစ္ထြန္း လာသတည္း။
အမည္မွည့္အံ့ေသာအခါ လကၡဏာဖတ္ေသာ ပု႑ားတုိ႔က “ဤမိန္းမငယ္သည္ အကယ္၍ သားေယာက်ၤားကုိ ဖြားမူ စၾက၀ေတးမင္းျဖစ္လတၱံ။ မိန္းမဖြားမူကား စၾက၀ေတးမင္း၏ မိဖုရားျဖစ္လတၱံ႕”ဟု ေဟာၾက၏။ ထုိစကားကုိ အစဲြထား၍ “ျမတ္ေသာ သမီးသားတုိ႔၏ အရွင္ျဖစ္မည့္သူ” ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီ ဟူေသာ အမည္ကုိ မွည့္၏။ အ႐ြယ္သို႔ ေရာက္ကာလ အစ္မေတာ္ သီရိမဟာမာယာႏွင့္တကြ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိပင္ ကပိလတ္၀တ္ျပည့္ရွင္ျဖစ္ေသာ သုေဒၵါဒနမင္းႏွင့္ ေဆာင္ႏွင္းၾကသတည္း။
ငါတုိ႔ဘုရားေလာင္းသည္ နတ္ျပည္မွလာ၍ မာယာမိဖုရားႀကီး၏ ၀မ္း၌ စဲြလမ္းေတာ္မူလွ်င္ပင္ သုေဒၶါဒနလည္း ညီမေတာ္ေဂါတမီကုိ အဂၢမေဟသီအရာ၌ ထားေတာ္မူ၏။ ထား၍မၾကာမီပင္ နႏၵမင္းသားကုိ မ်က္ႏွာျမင္သတည္း။
ထုိ႔ေနာက္မွ အစ္မေတာ္ သီရိမဟာမာယာတြင္ ဘုရားေလာင္းကုိ ဖြားျမင္၍ ခုနစ္ရက္ေျမာက္၌ နတ္ျပည္စံေလေသာ္ ညီမေတာ္ ေဂါတမီ မိဖုရားသည္ နႏၵမင္းသားကုိ ႏုိ႔ထိန္းတုိ႔အားအပ္၍ မိမိမွာ ဘုရားေလာင္းကုိသာ ေကာင္းစြာ ႏုိ႔ေကၽြး၍ ေမြးျမဴခဲ့ရေပ၏။
ဤသို႔လွ်င္ ေဂါတမီေထရီ အရွင္မႀကီးသည္ ေရွးဘ၀အေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္း ေဟာေျပာေတာ္မူၿပီးေနာက္၊ ၎ႏွင့္အတူတကြ ရဟႏၲာျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ သာကီ၀င္ မင္းမ်ဳိး ရဟန္းမိန္းမ ငါးရာတုိ႔သည္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳခါနီး၌ ျမတ္စြာဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူသည့္အတုိင္း ျမတ္စြာဘုရား၏ေျခေတာ္ကုိ ဦးခုိက္ရွိခုိးၾကၿပီးလွ်င္ ေကာင္းကင္သုိ႔ပ်ံတက္ၾက၍ ၾကယ္ နကၡတ္တာရာမ်ားကဲ့သို႔ မုိးေကာင္းကင္ အျပည့္ အထူးထူးအျပားျပား မ်ားစြာေသာ တန္ခုိးတုိ႔ကုိ ျပၾကရာ ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ပရိသတ္ႀကီးမွာ အ့ံၾသခ်ီးမြမ္း ရင္သပ္႐ႈေမာေနၾကရေလသည္။
ထုိ ရဟႏၲာမ ငါးရာတုိ႔သည္ တန္ခုိးျပၾကၿပီးေနာက္တြင္ ေကာင္းကင္မွ ဆင္းသက္၍ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဦးတုိက္ရွိခုိးကာ သင့္တင့္ရာ၌ ထုိင္ေနၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေက်းဇူး၊ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးႏွင့္ မိမိတုိ႔ ကုိယ္စီရၾကေသာ တရားအထူးတုိ႔ကုိ ေအာက္ေမ့၀မ္းေျမာက္လ်က္ ဥဒါန္းက်ဴးကာ ေဟာေျပာၾက၏။
“ဘုရားမယ္ေတာ္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီသည္ ငါတုိ႔အား သနားက႐ုဏာ ၾကင္နာေထာက္ထား အက်ဳိမ်ားကုိ လုိလားေတာ္မူေပ၏တကား။ ရွည္ၾကာျမင့္လွ ေရွးဘ၀မွ ပစၧိမေရာက္ ေနာက္ဆုံးကာလ ယခုဘ၀တုိင္ေအာင္ အတူတကြေနရေပ၏တကား။
“ဘုရားမယ္ေတာ္ အရွင္မႀကီးဘုရား .....
“တပည့္ေတာ္မတုိ႔သည္ အရွင္မ၏ ပုညသမၻာ ပါရမီေတာ္ ဘုန္းကံရိပ္ကုိ ခုိလႈံကာ ေနထုိင္ရ၍ ေသာက ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆ၊ ေဘးဒုကၡ အေပါင္း၊ မေကာင္းေသာ အာသေ၀ါ ေဘးရန္တုိ႔မွ ကင္းလြတ္၍ ခ်မ္းသာစြာ ေနရေပ၏တကား။
“တပည့္ေတာ္မတုိ႔သည္ တစ္ေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာတုိ႔မွ ကင္းလြတ္ပါကုန္ၿပီ။ အလုံးစုံေသာ ဒုကၡဘုံဘ၀ကုိ တစ္စမက်န္ ပယ္လွန္ႏုတ္ပစ္ အျမစ္မၾကြင္း သန္႔ရွင္းသုတ္သင္ ကုန္စင္ေလၿပီ။
“သံႀကဳိးျဖင့္ ဖဲြ႕ခ်ည္၍ က်ဥ္းေျမာင္းက်ပ္တည္း ဖိစီးေႏွာင့္ယွက္ႏွိပ္စက္ ၫွင္းဆဲ ဆင္းရဲလွစြာေသာ ဆင္ေျပာင္မသည္ လုံ႔လႀကီးစြာ ႐ုန္းကာ ဆဲြျဖတ္ သံႀကိဳးျပတ္၍၊ လြတ္လပ္ ေရွာင္ခြာ ခ်မ္းသာရာ၌ ေကာင္းစြာေနရသကဲ့သုိ႔၊ တပည့္ေတာ္မတုိ႔သည္လည္း သံႀကိဳးတဏွာ ဖဲြ႕ခ်ည္ရာကုိ ႐ုန္းကန္ဆဲြျဖတ္ တဏွာျပတ္၍ လြတ္လပ္ခ်မ္းသာ ေနရပါ၏တကား။
“တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ျမတ္စြာဘုရား အထံေတာ္သုိ႔ ေရာက္လာရျခင္းသည္ ေကာင္းေသာေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္တကား။ တပည့္ေတာ္မတုိ႔သည္ ၀ိဇၨာသုံးပါးကုိ ရၾကပါကုန္ၿပီ။ ေလးျဖာေသာ ပဋိသမၻိဒါ၊ ရွစ္ျဖာေသာ ၀ိေမာကၡ၊ ေျခာက္ပါးေသာ အဘိညာဥ္သို႔ ေကာင္းစြာေရာက္ၾကပါကုန္ၿပီ။ တပည့္ေတာ္မတုိ႔အား ပရိနိဗၺာန္ျပဳရန္ အခြင့္ျပဳရန္ အခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား”
ထုိအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာလည္း “အုိနာေသျခင္း လြတ္ကင္းရာမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ စံ၀င္ပါေတာ့မည္၊ ခြင့္ေတာင္းသည္ကုိ အဘယ္သုိ႔တားျမစ္ရအံ့နည္း။ သင္တုိ႔ ယခုျပဳရမည့္တာ၊ အၾကင္အခါကုိ သင္တုိ႔ ဘာသာသိၾကေလကုန္ေလာ့” ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။
ေဂါတမီေထရီႏွင့္ ရဟႏၲာမ ငါးရာတုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ရွိခုိးၿပီးလွ်င္ ထြက္ခြါလာၾကရာ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီကုိ တံခါးမုခ္သုိ႔ တုိင္ေအာင္ လုိက္ပုိ႔ေတာ္မူသည္။ ၎တုိ႔သည္ ဘိကၡဳနီေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထက္၀ယ္ပလႅင္ျဖင့္ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထုိင္လ်က္ ျမတ္ေသာေနရာ၌ ေနေတာ္မူၾကစဥ္ ဥပါသိကာမ မ်ားသည္ ေဂါတမီေထရီ၏ ေျခေတာ္ကုိ ဦးတုိက္ရွိခုိးကာ ငုိေၾကြးၾက၏။ အခ်ဳိ႕မူကား ရင္ကုိ လက္ျဖင့္ပုတ္ခတ္ၾကလ်က္ အျမစ္ျပတ္ေသာ ႏြယ္သစ္ပင္ကဲ့သုိ႔ ေသာကၫွင္းပန္း ၫႈိးႏြမ္းၾကရကား ယုိင္လဲလွိမ့္လူးၾက၍ သနားဖြယ္ရာငုိေၾကြးၾက၏။
“မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီ အရွင္မႀကီးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ကုိ စြန္႔ပစ္၍ နိဗၺာန္သုိ႔ ၾကြသြားေတာ္မမူပါႏွင့္ဦး။ တပည့္ေတာ္မတုိ႔အား ကုိးကြယ္ရာမဲ့ေအာင္ ထားမပစ္ခဲ့ပါႏွင့္ဘုရား”
ထုိသုိ႔ ငုိေၾကြးေတာင္းပန္ၾကေသာ ဥပါသကာတုိ႔တြင္ ကမၼဌာန္း စီးျဖန္းျခင္း၌ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္၍ တရားသိျမင္ေသာ ဥပါသိကာ၏ ဦးေခါင္းကုိ လက္ျဖင့္သုံးသပ္လ်က္ ဤသုိ႔ တရားခ်၍ သက္သာေစ၏။
“သမီးတုိ႔..... မငုိေၾကြးၾကကုန္လင့္။ ငုိေၾကြး ျမည္တမ္း၍ အက်ဳိးမရွိ။
“ခ်စ္သမီးတုိ႔ ...
“အလုံးစုံေသာ ႐ုပ္နာမ္ တရားတုိ႔သည္ ျဖစ္ပ်က္ေဖာက္လႊဲ မၿမဲေသာတရားတုိ႔သာတည္း။ ေဖာက္ျပန္ခၽြတ္ယြင္း ေကြကြင္းတတ္ေသာ တရားတုိ႔သာတည္း။ ျဖစ္ပ်က္ႀကိမ္ႀကိမ္ တည္ၿငိမ္မရွိ၊ တုန္လႈပ္ေဖာက္ျပန္ေယာက္ယက္ဆန္မွ် ပ်က္စီးၾက၍ မြမြေၾကကဲြ ပ်က္ၿမဲသေဘာတရားတုိ႔သာတည္း။
“ခ်စ္သမီးတုိ႔၊ ငုိေၾကြးပူပန္ ေတာက္လွ်ံညီးညီး ေသာကမီးကုိ တရားတည္းဟူေသာ ေရစင္ဖ်န္း၍ ေအးခ်မ္းသာယာ ၿငိမ္သက္စြာေနရစ္ၾက သမီးတုိ႔”
ထုိေနာက္ မၾကာမီ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ ဥပါသိကာ မိန္းမတုိ႔ကုိ စြန္႔၍ ပထမစ်ာန္ ၀င္စားေတာ္မူ၏။ ထုိမွ ဒုတိယစ်ာန္၊ တတိယစ်ာန္၊ စတုတၴစ်ာန္၊ အာကာသစ်ာန္၊ ၀ိညာဏစ်ာန္၊ အာကိဥၥညစ်ာန္၊ ေန၀သညာစ်ာန္တုိ႔ကုိ အစဥ္အတုိင္း ၀င္စားေတာ္မူ၏။
ေန၀သညာစ်ာန္မွ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လ်က္ အာကိဥၥညစ်ာန္၊ ၀ိညာဏစ်ာန္၊ အာကာသစ်ာန္၊ စတုတၴစ်ာန္၊ တတိယစ်ာန္ ဒုတိယစ်ာန္ ပထမစ်ာန္တုိ႔ကုိ ၀င္စားေတာ္မူျပန္၏။
ထုိ ပထမစ်ာန္မွ တစ္ဖန္ ဒုတိယစ်ာန္၊ တတိယစ်ာန္၊ စတုတၴစ်ာန္ကုိ ၀င္စားေတာ္မူကာ ထုိစတုတၴစ်ာန္မွ ထ၍ စုတိစိတ္က်လ်က္ အသခၤတဓာတ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူ၏။ ဆီမီးေတာက္သည္ ၿငိမ္းေပ်ာက္၍သြားေလ၏။
ထုိအခါ ႀကီးစြာေသာ ငလ်င္သည္ တုန္လႈပ္၏။ ေကာင္းကင္မွ လွ်ပ္ႏြယ္တုိ႔သည္ ထိန္ထိန္လင္းျဖာလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ပဲ့တင္သံ နတ္စည္႐ြမ္းသံတုိ႔သည္ တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္ကာ ေကာင္းကင္မွ ပန္းပြင့္မုိးတုိ႔သည္ ေျမျပင္ဖုံးေအာင္ရြာသြန္း၏။ မဟာျမင္းမုိရ္ေတာင္မင္းသည္ ပဲြအလယ္၌ သဘင္သည္ က သကဲ့သုိ႔ ေတာင္ေျမာက္ယိမ္းႏြဲ႕ ယုိင္လွည့္ေရွ႕ေနာက္ ေယာက္ယက္ခတ္မွ် တုန္လႈပ္ေလ၏။ သမုဒၵရာသည္လည္း ေသာကပူေဆြး ငုိေၾကြးသကဲ့သုိ႔ ႀကီးစြာေသာအသံႀကီးျဖင့္ ျမည္ဟည္း၏။ နဂါး၊ ဂဠဳန္၊ ကုမၻာန္၊ ယကၡ၊ ဂႏၶဗၺ၊ အသုရာႏွင့္ ရာဂမကင္းေသးေသာ နတ္တုိ႔သည္ ငုိေၾကြးၾက၏။ ျဗဟၼာတုိ႔မူ ထိတ္လန္႔ၾက၏။
႐ုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရတုိ႔သည္ မၿမဲကုန္ၾကတကား။ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီသည္ ေသဆုံးျခင္းသုိ႔ေရာက္ေတာ္မူရေခ်၏။ အၾကင္ ငါးရာေသာရဟႏၲာမတုိ႔သည္လည္း ဤမိေထြးေတာ္ေဂါတမီကုိ ၿခံရံၾက ကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားဆုံးမေတာ္မူတုိင္းက်င့္ၾက၍ တန္ခုိးျပႏုိင္ၾက၏။ ထုိ ရဟႏၲာမိန္းမငါးရာတုိ႔သည္လည္း စဲြၿငိစရာမီးစာမရွိေသာ ဆီးမီးေတာက္ကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္းေပ်ာက္ၾကကုန္ေလၿပီ။
ယွဥ္တဲြ ေတြ႕ႀကံဳ ေပါင္းဆုံမိျခင္းသည္ ကဲြကြာျခင္းလွ်င္ အဆုံးရိွကုန္တကား။ ငါတုိ႔မွာမူ ပူဆာၫုိးႏြမ္းပင္ပန္းဆင္းရဲလွေခ်၏တကား။ အလုံးစုံျဖစ္သမွ်တရားအေပါင္းတုိ႔သည္ မၿမဲေသာအရာမ်ားပါတကား။ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ အဆုံးေရာက္က ပ်က္စီးရေသာအမ်ဳိးပါတကား ဟု နတ္သမီးမ်ားသည္ ဖဲြ႕ႏဲြ႕ငုိေၾကြးၾက၏။
ထုိ႔ေနာက္ စတုမဟာရာဇ္၊ တာ၀တႎသာစေသာ နတ္အေပါင္းတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ သုဒၶါ၀ါသအထိျဖစ္ေသာ ျဗဟၼာတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေလာကလူတုိ႔ျပဳလုပ္ၿမဲျဖစ္ေသာ ေလာက၀တၱရားကုိ လုိက္ၾကကုန္လ်က္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ စ်ာပနအတြက္ လာေရာက္ၾက၍ အခါကာလအားေလ်ာ္စြာ ေဆာင္႐ြက္ၾက၏။
ဗုဒၶျမတ္စြာလည္း အရွင္အာနႏၵာအား “ငါ၏မယ္ေတာ္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရာအရပ္သုိ႔ ရဟန္းအေပါင္းကုိ စည္းေ၀းလာေရာက္ၾကေစရန္ ေျပာၾကားေလာ့”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ၌ အရွင္အာနႏၵာသည္ မ်က္ရည္ျပည့္ေသာ မ်က္လုံးရွိလ်က္ ငုိသံပါေသာအသံျဖင့္ ရဟန္းတုိ႔ကုိ ေျပာၾကားေတာ္မူ၏။
“အုိ...ရဟန္းအေပါင္းတုိ႔ ......
“အေရွ႕၊ ေတာင္၊ အေနာက္၊ ေျမာက္အရပ္ ဟူသမွ်၌ ေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္ ငါ၏စကားကုိ နာယူၾကကုန္ေလာ့။
“အဆုံးစြန္ေသာကုိယ္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ရွိခုိး၍သြားေသာ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီသည္ “ထြက္လာေသာ ေနမင္းသည္ အေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္၀င္ျခင္းသို႔ ေရာက္သကဲ့သုိ႔” နိဗၺာန္သုိ႔၀င္ေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားမယ္ေတာ္ဟူေသာ အမည္ပညတ္ကုိသာ ထားခဲ့လ်က္ စကၡဳငါးပါးရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွ မျမင္ရေအာင္ နိဗၺာန္ျပည္ခြင္သုိ႔ ၀င္သြားေတာ္မူ၏။
“အၾကင္ရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၌ ၾကည္ၫုိျခင္းရွိ၏။ အၾကင္ရဟန္းမူလည္း ျမတ္စြာဘုရား၌ ခ်စ္ခင္ျခင္းရွိ၏။ ထုိသုိ႔ ၾကည္ၫုိခ်စ္ခင္ျခင္း ရွိၾကကုန္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏သားေတာ္တုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ မယ္ေတာ္အား ပူေဇာ္သကၠာရကုိ ျပဳၾကပါကုန္ေလာ့။
အရွင္အာနႏၵာ၏ စကားၾကားရေသာ ရဟန္းအေပါင္းတုိ႔သည္ အလြန္ေ၀းေသာအရပ္မွလည္း လာေရာက္ၾက၏။ အခ်ဳိ႕သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏တန္ခုိးေတာ္ျဖင့္လာၾကကာ အခ်ဳိ႕မူ မိမိတန္ခုိးအားျဖင့္ လာေရာက္စုေ၀းၾကသည္။
ေဂါတမီေထရီမ၏အေလာင္းေတာ္ႏွင့္ ရဟႏၲာမ ငါးရာ၏ အေလာင္းေတာ္မ်ားကုိ ေညာင္ေစာင္းမ်ားတြင္ တင္ကာ ေရႊျပာႆဒ္ငါးရာတြင္ တင္ထားၾက၏။ ေလာကပါလ နတ္မင္းႀကီးေလးေယာက္ တုိ႔သည္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ၏ ျပာႆဒ္ကုိ ပခုံးျဖင့္ထမ္းၾက၏။ သိၾကားမင္း၊ ယာမာနတ္မင္းစေသာနတ္မင္းတုိ႔သည္ ၾကြင္းေသာရဟႏၲာမိန္းမငါးရာတုိ႔၏ ျပႆဒ္ကုိ ထမ္းၾက၍ ေလာင္တုိက္ေတာ္ရွိရာ အရပ္သုိ႔ အစဥ္အတုိင္းေဆာင္ယူသြားၾကသည္။
ထုိအခါ အလုံးစုံေသာ ေကာင္းကင္၀ယ္ ဗိတာန္တုိ႔ျဖင့္ မုိးကာ၍ တည္ကုန္၏။ နကၡတာရာၾကယ္အေပါင္းတုိ႔သည္ ေရႊအဆင္းရွိလွ်က္တည္ကုန္၏။ တံခြန္၊ ကုကၠား၊ မုေလးပြားႏွင့္ ပန္းဆုိင္းပန္းကုံး တုိ႔ကုိလည္း ေကာင္းကင္ျပည့္ေအာင္ ဆန္းၾကယ္စြာ စုိက္ထူထားၾက၏။ ေန႔အခါပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကယ္နကၡတ္မ်ားကုိ ျမင္ေနၾကရ၏။
ဤ သာသနာ၀ယ္ အသက္ႀကီးဆုံး ရဟႏၲာမႀကီးႏွင့္ ရဟႏၲာမငါးရာတုိ႔၏ စ်ာပနပဲြေတာ္သည္ အလြန္စည္ကား၏။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူေသာအခါမွာပင္ ပရိသတ္ ဤမွ်စည္ကားျခင္း မရွိေခ်ဟုဆုိကုန္ၾက၏။
ထုိကဲ့သုိ႔ ရဟႏၲာမငါးရာတုိ႔၏ အေလာင္းစင္ျပႆဒ္မ်ား၊ ၎ေနာက္မွ မယ္ေတာ္၏ ျပသာဒ္၊ ၎ေနာက္မွ လူမ်ား၊ ၎ေနာက္မွ နတ္မ်ား၊ ၎ေနာက္မွ နဂါး၊ဂဠဳန္၊ ကုမၻာန္၊ ယကၡ၊ ဂႏၶဗၺ၊ အသုရာႏွင့္ ျဗဟၼာမ်ား၊ ၎ေနာက္မွ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားလုိက္ပါပူေဇာ္လ်က္ ေလာင္တုိက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ နံ႔သာထင္းတုိ႔ျဖင့္ စီစဥ္ျပဳလုပ္၍ထားေသာ နံ႔သာထင္းပုံ ထက္သုိ႔ တင္၍ နံ႔သာမႈန္႔တုိ႔ျဖင့္ ပက္ျဖဴးကာ မီးတုိက္ၾကေလ၏။
ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ၏ ဓာတ္ေတာ္တုိ႔ကုိ သပိတ္တြင္ထည့္ရန္ အရွင္အာနႏၵာအား တုိက္တြန္းေတာ္မူ၏။ အရွင္အာနႏၵာသည္ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကုိ သပိတ္ျဖင့္ထည့္ကာ ျမတ္စြာဘုရားအား ဆက္ကပ္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိေထြးေတာ္၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကုိ လက္ျဖင့္ကုိင္လ်က္ ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။
“ခ်စ္သား ရဟန္းတုိ႔ .....
“ဥပမာဆုိသည္ရွိေသာ္ ႀကီးစြာေသာ သစ္ပင္ႀကီးသည္ အနိစၥသေဘာျဖင့္၍ အကုိင္းအခက္တုိ႔သည္ ပ်က္စီးက်ဳိးပဲ့ကာ ေဆြးေျမ့သြားသကဲ့သုိ႔ သစ္ပင္ႀကီးႏွင့္အတူ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီသည္ ဘိကၡဳနီသံဃာအလယ္မွ ပရိနိဗၺာန္ျပဳ၍သြားေလၿပီ၊ အ႐ုိးဓာတ္ေတာ္သည္ တစ္သပိတ္မွ်ၾကြင္းက်န္လ်က္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေသာ မယ္ေတာ္၏အတြက္ေၾကာင့္ ငါဘုရားအား စုိးရိမ္ပူေဆြးငုိေၾကြးမႈမရွိျခင္းသည္ အံ့ဖြယ္ရွိ၏။ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ သူတစ္ပါးတုိ႔ အတြက္ စုိးရိမ္ျခင္းမရွိ၊ သံသရာတည္းဟူေသာ ပင္လယ္ႀကီးမွ ကူးေျမာက္ေတာ္မူ၏။ စုိးရိမ္ပူပန္ျခင္းမွ ကင္းလြတ္၏။ ေအးျမခ်မ္းသာေသာ နိဗၺာန္သို႔ေရာက္ေလၿပီ။
“မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ ႀကီးေသာပညာရွိ၏။ ခုိင္ခန္႔ထူထဲေသာ မ်ားေသာ ပညာရွိ၏။ ထုိ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ ဘိကၡဳနီ ရဟန္းမိန္းမအေပါင္းတုိ႔တြင္ အႀကီးဆုံးဟူ၍ မွတ္ၾကေလကုန္။ တန္ခုိးအရာ၌လည္း လြန္စြာ ေလ့လာ ေက်ပြန္ ထက္သန္လ်င္ျမန္၏။
“ဒိဗၺေသာတ အဘိညာဥ္၌လည္းေကာင္း၊ ေစေတာပရိယ အဘိညာဥ္၌လည္းေကာင္း၊ ပုေဗၺနိ၀ါသအဘိညာဥ္၌လည္းေကာင္း၊ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္၌လည္းေကာင္း လ်င္ျမန္ထက္ျမက္၏။ အလုံးစုံေသာ အာသေ၀ါတရားတုိ႔သည္ ကင္းပလြတ္ၿငိမ္းစင္ၾကယ္၏။ ေနာင္တစ္ဖန္ ျဖစ္ျခင္းမရွိ။ ပဋိသမၻိဒါေလးပါးတုိ႔သည္ အလြန္စင္ၾကယ္စြာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ စိုးရိမ္ျခင္းမရွိ။
“ခ်စ္သား ရဟန္းတုိ႔......
“ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္ခ်စ္သားတုိ႔သည္လည္း ကုိယ့္ကုိယ္သာလ်င္ မွီရာကၽြန္းေျမသဖြယ္ ျဖစ္၍ သတိပ႒ာန္တရားလွ်င္ အာ႐ုံရွိကုန္သည္ျဖစ္၍ ေဗာဇၥၽင္ခုနစ္ပါးတုိ႔ကုိ ပြားေစကုန္၍ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း ဆင္းရဲျခင္း၏ အဆုံးကုိျပဳၾကေလကုန္”။
ဤတြင္ ၿပီးဆုံးပါၿပီ။
(ဦးသိန္းဇံ ၏ အမ်ဳိးသမီး ရဟႏၱာမ်ား - မွ)
No comments:
Post a Comment