နိဗၺာန္သည္ ၀ိေ၀က႒သေဘာရွိတယ္။ ၀ိေ၀က႒ ဆုိတာ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းႏွင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ျခင္းမွ ကင္းဆိတ္ျခင္း ဆိတ္သုဥ္းျခင္း သေဘာရွိတယ္။ ဥပမာ၊ မီး႐ွိဳ႕ထားေတာ့ မီးခုိးေတြ တၿမဳိ႕လုံးတ႐ြာလုံး အေၫွာ္မိႈင္းေတြတုိက္တာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲ။ ဒီ ကိေလသာတဏွာ ႐ႈပ္ထားတာနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ မီးၿငိမ္းသြားေတာ့ မီးခုိးေတြေပ်ာက္သြားသလုိ ဒီ႐ႈပ္တဲ့တဏွာကုိ ေနာက္မဂ္က သတ္လုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ပ်က္အ႐ႈပ္ေတြဟာလဲ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းကင္းဆိတ္သြားတာပဲ။ ဒီေတာ့ ရွင္းတာသည္ နိဗၺာန္။ အရွင္းျမင္တာသည္ မဂ္ဉာဏ္ပဲ။ ဒီမဂ္ဆုိတာလဲ ၀ိပႆနာ ဉာဏ္ကေန အစဥ္တက္လာမွ ျဖစ္တာ။ ကိေလသာအၾကမ္းစားလဲ သိ၊ ကိေလသာ အႏုစားလဲ သိဦးမွ၊ ဒုကၡပိုင္းျခားတဲ့ ဉာဏ္လာမွ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တာေတြရွင္းမယ္။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ကိေလသာ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမွ ကင္းဆိတ္တဲ့ သတၱိရွိတယ္။
၀ိပႆနာ႐ႈတဲ့အခါ ၀ိပႆနာဉာဏ္က ျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡသစၥာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တာေတြျမင္မယ္။ ေနာက္ ဒီ ျဖစ္ပ်က္ေတြကုိ ႐ြံမုန္းလာမယ္။ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ မဂ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ဒီျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡသစၥာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္တာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းကင္းသြားတယ္။ ဒါေတြ ကင္းရွင္းေနတဲ့ နိဗၺာန္ကုိျမင္တယ္။ အမႈိက္ေတြ႐ႈပ္ေနတုန္း ၾကည့္ရတာနဲ႔ အမႈိက္ရွင္းမွၾကည့္ရတာ ဘယ္ဟာက ၾကည့္ေကာင္းတုန္း။ ရွင္းတာကၾကည့္ေကာင္းတယ္။ နိဗၺာန္က ရွင္းတာ။ ၾကည့္ေကာင္းတာ။ မဂ္ဉာဏ္က ၾကည့္တာ။ ျမင္တာ။ နိဗၺာန္က အၾကည့္ခံရတဲ့ အာ႐ုံတရား၊ မဂ္ဉာဏ္က ၾကည့္တဲ့ အာရမၼဏိကတရားလုိ႔ မွတ္၊ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္က အၾကည့္ခံ၊ မဂ္က အၾကည့္ဉာဏ္ ဆုိေတာ့ နိဗၺာန္နဲ႔ မဂ္ဟာ တဲြေနတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။
နိဗၺာန္ဟာ ရွင္းလင္းတယ္။ ဘာရွင္းတာလဲ ဆုိေတာ့ ကိေလသာ အရွိန္အေစာ္ေတြ ရွင္းတယ္။ ကိေလသာ ႐ႈပ္ထားတာေတြကေတာ့ ေသပဲြႀကီးေတြ႕ရမယ္။ ေသပဲြ၊ အုိပဲြ၊ နာပဲြ၊ ရင္ထုပဲြ၊ ေျမလူးပဲြ။ ဒီကိေလသာ ႐ႈပ္တာေတြခ်ည္းေတြ႕ရမယ္။ နိဗၺာန္မွာ ဒီအ႐ႈပ္ေတြရွင္းတယ္ဆုိေတာ့ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာတဲ့သေဘာပဲ။ နိဗၺာန္ဟာ ကိေလသာအ႐ႈပ္ေတြ ရွင္းေနတယ္ဆုိေတာ့၊ ကိေလသာကလြတ္ရင္ နိဗၺာန္ပဲ။ ဘာကမွမျပဳျပင္ႏုိင္ဘူး။ မျပဳျပင္ႏုိင္ေတာ့ အထည္ကုိယ္မရွိဘူး။ ကိေလသာက ႐ုပ္နာမ္အထည္ကုိယ္သာ လုပ္တတ္တာကုိး။ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္မွာ ႐ုပ္နာမ္မရွိဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔မွာရွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ကေတာ့ အနိစၥေတြကုိး။ သုိ႔ေသာ္ နိဗၺာန္ဟာ ႐ုပ္လား နာမ္လားလုိ႔ ေမးရင္ နာမ္ဓမၼလုိ႔ေျဖ။ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ရွိတဲ့နာမ္မ်ဳိးလားဆုိေတာ့လဲ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ ဥပါဒ္ ဌီ ဘင္ (ျဖစ္ပ်က္)ရွိတဲ့ နာမ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္ပ်က္မရွိဘူး။ ဒါျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္မရွိတဲ့ နာမ္ဓမၼလုိ႔မွတ္လုိက္။
နိဗၺာန္ဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ က်က္စားရာဌာန၊ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ဓမၼတုိ႔၏တည္ရာ (အာ႐ုံျပဳရာ) ဌာနျဖစ္တယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ ဒီဓမၼေတြဟာ နိဗၺာန္ဆီခ်ည္းလာၿပီး အကုန္ဦးတုိက္ရတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔မွာရွိတာက အာ႐ုံေတြရွိရာကုိ ေျပးတတ္တဲ့နာမ္ပဲ။ ဒီနိဗၺာန္က ငါ့ဆီအကုန္လာၫႊတ္ၾကဆုိတဲ့ ၫႊတ္အပ္တဲ့ နာမ္ဓမၼပဲ။ နိဗၺာန္အလုိရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေရာက္ေအာင္အားထုတ္လုိ႔ရွိရင္ သူတုိ႔၏ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းစိတ္ေတြဟာ သူ႔ဆီပဲၫႊတ္ၾကရတယ္။ နိေရာဓသမာပတ္ ၀င္စားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ၇-ရက္တိတိ နိဗၺာန္ကုိ ၫႊတ္ေနႏုိင္တယ္။ အာ႐ုံျပဳေနႏုိင္တယ္။
ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသတုန္းဆုိေတာ့ ေျပာဖုိ႔ေတာင္ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဖလသမာပတ္၀င္စားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၀င္စားႏုိင္တယ္။ ဖလသမာပတ္ ၀င္စားတယ္ဆုိတာ နိဗၺာန္ကုိ အာ႐ုံျပဳေနတဲ့ ဖုိလ္စိတ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ။ ဖလသမာပတ္ ၀င္စားေနတုန္းမွာဆုိရင္ ဖုိလ္စိတ္ဟာ နိဗၺာန္နဲ႔ တခါတည္းတဲြေနတာပဲ။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ သာမညေပ်ာ္စရာ မဟုတ္ပဲ အလြန္အထူး ေပ်ာ္စရာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေပ်ာ္ပုိက္ေနႏုိင္တာေပါ့။ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ နိဗၺာန္ကုိ မၾကည့္ပဲ အာ႐ုံမျပဳပဲ မေနႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတဲ့ နာမ္ဓမၼပဲ။ အစဥ္အၿမဲ ခုိင္ၿမဲေနတဲ့ နာမ္ဓမၼပဲ။ နိစၥ၊ ဓု၀တရားပဲ။
ဒီနိဗၺာန္ဟာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ၾကည့္ေနရ ၾကည့္ေနရ ေရာင့္ရဲတယ္ တင္းတိမ္တယ္လုိ႔မရွိဘူး။ ၾကည့္ေနတဲ့ အခါမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာ္ၿပီတန္ၿပီလုိ႔မလာဘူး။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆုံးပဲလုိ႔မွတ္။ ဘာေၾကာင့္တုန္း။ မသာစဲြမရွိလုိ႔။ အရင္ကၾကည့္ေနရတာေတြဟာ မသာေတြခ်ည္းပဲ၊ ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္ ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္ မသာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ မသာပဲြလဲမရွိဘူး။ ဒုကၡေရာက္တာ ဘာမွရွာမေတြ႕ဘူး။
ဒီေတာ့ ဒီေနရာဟာ အေကာင္းဆုံး။ အေကာင္းဆုံးမုိ႔ေပါ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ စားေရးေသာက္ေရး ကိစၥကေလးေတြၿပီးလုိ႔ အားတဲ့အခ်ိန္တုိင္းမွာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသြားၿပီး နိဗၺာန္ကုိ အာ႐ုံျပဳေနၾကတာပဲ။ ဘာျပဳလုိ႔ အာ႐ုံျပဳေနပါလိမ့္။ သက္သာရာ ရေအာင္လုိ႔။ နိဗၺာန္ဟာ သက္သာမႈကုိ ေပးႏုိင္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္အား ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာမႈကုိ ေပးႏုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ခ်မ္းသာအစစ္ သုခအစစ္ပါပဲ။ နိဗၺာန္က သူ႔ကုိမွီေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ ခ်မ္းသာမႈ ေပးေလ့ရွိတယ္။ နိဗၺာန္မွတစ္ပါး က်န္တာေတြကေတာ့ အားကုိးလုိက္တုိင္း ဒုကၡေရာက္တာပဲ။ ေရႊေတြေငြေတြ အားကုိးလုိက္ရင္ ေရႊေငြေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရတာပဲ။ စိန္ေရႊရတနာေတြ အားကုိးလုိက္ စိန္ေရႊရတနာေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္တာပဲ။ နိဗၺာန္က်ေတာ့ အားကိုးတုိင္း ခ်မ္းသာရာရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ဟာ ခ်မ္းသာျခင္းလကၡဏာ၊ ၿငိမ္းေအးျခင္းလကၡဏာ၊ စိတ္ႏွလုံးကုိ ႐ႊင္ၿပဳံးေစျခင္း လကၡဏာရွိတယ္။
နိဗၺာန္ဟာ ဘာအထည္နဲ႔တူသတုံး။ နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္လုိေနထုိင္သတုံးလုိ႔ ေမးခ်င္ေမးမယ္။ ေမးခြင့္လဲရွိတယ္။ သုိ႔ေသာ္ အထည္ကုိေမးလုိ႔ရွိရင္ အထည္အေၾကာင္းကုိ အရင္ေျပာရလိမ့္မယ္။ အထည္ဆုိတာက အထည္(ျဒပ္)ရွိရင္ ေဖာက္ျပန္တဲ့သေဘာ။ ေဆြးေျမ့ပ်က္စီးတဲ့ သေဘာရွိတယ္။ ဒီသေဘာမွ မလြတ္ကင္းႏုိင္ဘူး။ နိဗၺာန္လဲ အထည္ရွိရင္ ေဆြးေျမ့ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ အထည္(ျဒပ္)ရွိသလားလုိ႔ေမးရင္ နိဗၺာန္ဟာ အထည္မရွိဘူး။ လုံးရပ္ သ႑ာန္ ပုံဟန္နိမိတ္ လုံး၀မရွိဘူး။ အဲဒါေတြရွိရင္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမွာပဲ။ ဒီသေဘာမွ မလြတ္ကင္းႏုိင္ဘူး။ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ခႏၶာရွိေနတုန္း နိဗၺာန္ၾကည့္ေန (အာ႐ုံျပဳေန)ရတာ ခ်မ္းသာေနတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔ ခ်မ္းသာေနသတုံး၊ နိဗၺာန္ဟာ အအုိလဲမရွိ၊ အနာလဲမရွိ၊ အေသလဲမရွိ၊ အကဲြလဲမရွိ၊ အမဲြလဲမရွိ။ ေသာကပရိေဒ၀လဲမရွိလုိ႔။ နိဗၺာန္ဟာ အုိမႈ၊ နာမႈ၊ ေသမႈ၊ ကဲြမႈ၊ မဲြမႈဆုိတဲ့ မေကာင္းတဲ့အမႈေတြ အကုန္ၿငိမ္းတဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ဟာ အေကာင္းဆုံး အခ်မ္းသာဆုံးျဖစ္တယ္။ ၀ိပႆနာအားထုတ္လုိ႔ မဂ္ရရင္ ဒီေနရာကုိ ျမင္ရတယ္။ နိဗၺာန္ျမင္တဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒီေနရာအေကာင္းဆုံးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။
ဒီေနရာဟာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ဒါေပမယ့္ မသြားဘူး၊ မေရာက္ဘူး၊ မစားဘူးတဲ့ပုဂၢိဳလ္က မႀကိဳက္ဘူးေျပာတာကုိ အမွန္မယူနဲ႔။ မစားဘူးေသးပဲနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူးေျပာတာဟာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ စားဘူးလုိ႔ မႀကိဳက္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ နိဗၺာန္ဘာမွမရွိတာႀကီးကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ မႀကိဳက္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကုိယ္တုိင္လုပ္ၿပီး ေတြ႕ရေသးတာမွ မဟုတ္ပဲ။ စားဘူးၿပီး မႀကိဳက္တာမဟုတ္ေသးဘူး။ မစားဘူးပဲနဲ႔ ရမ္းၿပီးမႀကိဳက္တာ၊ ေျပာသံၾကားနဲ႔ မႀကိဳက္တာ။ ဒီေတာ့ စားဘူးတဲ့အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ ေမးၾကည့္မွ အေျဖမွန္ရမယ္။ အရိယာေတြဟာ ဆြမ္းကိစၥ ေရကိစၥစသည္ေတြၿပီးေတာ့ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္တုိင္း နိဗၺာန္ကုိ အာ႐ုံျပဳေနၾကတယ္။ ေန႔တုိင္း ဒီလုိေနၾကတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔ ဒီလုိခ်ည္းေနၾကသတုံး, သူတုိ႔က စားေကာင္းလုိ႔ စားေနၾကတာ။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္စားရလုိ႔ ေကာင္းမွန္းသိလုိ႔ ႀကိဳက္ေနၿပီ၊ ေန႔တုိင္းစားၾကတယ္။ ဒီကုိ ေရာက္ၿပီးမွ မႀကိဳက္ဘူးဆုိၿပီး ျပန္လာတဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။
ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ ဉာဏ္အျမင္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ႀကိဳက္ရာ က်က္စားရာဌာနပဲ။ နိဗၺာန္မႀကိဳက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အျမင္က်ဥ္းလုိ႔ပဲ။ ဒီလုိ႔ပဲေျပာရမွာပဲ။ အရိယာပုဂၢိဳလ္အဖုိ႔ေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အႀကိဳက္ဆုံး အေကာင္းဆုံးပဲ။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အေကာင္းဆုံး အျမတ္ဆုံးတရားလုိ႔ ဆုံးျဖတ္။ ဘုရားကလဲ ဒီအတုိင္းေဟာတာပဲ။ အရိယာေတြကလဲ ဒီအတုိင္းေျပာၾကတာပဲ။ တခါ ပုထုဇဥ္ဉာဏ္နဲ႔ ဆၿပီး ဒုကၡမရွိဘူးဆုိရင္ ေကာင္းတာပဲ။ ႀကိဳက္စရာပဲလုိ႔ ဆုိရမွာပဲ။ တခါ ပုထုဇဥ္ဉာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္မွာ ဒုကၡလုံး၀မရွိေတာ့ ေကာင္းရမွာပဲ ႀကိဳက္ရမွာပဲ၊ ပုထုဇဥ္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲမွန္းဆသိႏုိင္မယ္။ ဒါသူတပါးေျပာသံၾကားနဲ႔ သိရတာေပါ့။ အႏုမာန မွန္းဆၿပီးသိတဲ့အသိေပါ့။ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ပစၥကၡသိ၊ ကုိယ္တုိင္သိေပါ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က လက္ေတြ႕မွ ယုံတယ္ဆုိရင္လဲ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘာျဖစ္ျဖစ္ လက္ေတြ႔မွယုံတဲ့ေခတ္၊ ေျပာသံၾကားနဲ႔ ယုံတဲ့ေခတ္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ အလုပ္လုပ္ၾကည့္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ စၾက၀ေတးေလာင္းေတြျဖစ္ႏုိင္တယ္။ စၾကာမင္းႀကီး ျဖစ္ေတာ့ စၾကာရထားႀကီးနဲ႔ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ အကုန္ရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ စၾကာမင္းႀကီးဟာ ၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႔ တက္ၿပီးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့၊ စၾကာရတနာနဲ႔ ေလာကီစည္းစိမ္ႀကီးကုိ သတိမရေတာ့ဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔ နိဗၺာန္ရလုိ႔၊ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ စၾကာရတနာထက္= စၾက၀ေတးစည္းစိမ္ထက္ ခ်မ္းသာမယ္ဆုိတာ ထင္ရွားၿပီ။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ အခုရထားတဲ့ ေလာကီစည္းစိမ္ဆိုတာ ဘာမွေျပာပေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒုကၡေတြအဖုံဖုံနဲ႔ အၿမဲေတြ႕ႀကဳံေနရတာပဲ။ ဒါေတာင္ ခ်မ္းသာဆုိတာ ဘာမွေျပာပေလာက္ေအာင္ မရွိတဲ့ ကုိယ့္စည္းစိမ္ကေလးကုိ အဟုတ္ထင္ၿပီး နိဗၺာန္မႀကိဳက္ႏုိင္တာကျဖင့္ ေတာ္ေတာ့ကုိ ကန္းတဲ့ အကန္းပဲ။ ဒီလုိပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ဘုရားလက္ထက္က ေဇာတိက၊ ဇဋိလ စတဲ့ ေလာကီစည္းစိမ္ရွင္ႀကီးေတြ၊ ရွင္ဘုရင္ေတြ၊ မင္းသားေတြဟာ မင္းစည္းစိမ္ လူ႔စည္းစိမ္ေတြကုိ စြန္႔ၿပီး ရဟန္းျပဳၿပီးရဟန္းခ်မ္းသာနဲ႔ ေနသြားၾကတယ္။ အရင္က စည္းစိမ္ေတြကုိ သတိေတာင္မရၾကေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔- ၀ိပႆနာအားထုတ္လုိ႔။ မဂ္ဖုိလ္ေတြရၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္သြားလုိ႔၊ စားေသာက္မႈ၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္စြန္႔မႈဆုိတဲ့ မလဲြသာတဲ့ကိစၥကေလးေတြၿပီးရင္ တခါတည္း ဖလသမာပတ္ေတြ နိေရာဓသမာပတ္ေတြ ၀င္စားၿပီး နိဗၺာန္ရဲ႕အရသာကုိ ခံစားေနၾကတာပဲ။ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ေတြ မႈိလုိေပါက္ေနတဲ့ နတ္ျပည္မွာဆုိရင္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အရိယာေတြဟာ မေနႏုိင္ဘူး။ တခါတည္း ျဗဟၼာ့ျပည္ထြက္ေျပးၿပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၾကေတာ့တာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔- နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟာ နတ္စည္းစိမ္ေတြထက္ မယွဥ္သာေအာင္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္လုိ႔၊ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ေလာကမွာရွိတဲ့ စည္းစိမ္တကာ ခ်မ္းသာတကာတုိ႔ထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း မွန္းဆႏုိင္ေလာက္ၿပီ။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္ တရားေတာ္မ်ားမွ
No comments:
Post a Comment