လွဴတတ္ၾကပါေစ
ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔ အလွဴေပးတဲ့ဥစၥာဟာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္လက္ထဲ ကုိယ့္ပစၥည္းေရာက္သြားတာပဲဆုိရင္ လြဲတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္မွာ နတ္ေတြစု႐ုံးေရာက္လာၿပီး အလွဴေပးတယ္ဆုိတာ တျခားလားေအာက္ေမ့တယ္ဘုရား၊ တကယ္ေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔ရလုိက္တာပဲလုိ႔၊ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ကုိေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အလွဴေပးတဲ့ဥစၥာ သူမ်ားရသြားတယ္ဆုိတာ လဲြတယ္။ ကုိယ္ရလုိက္တာပဲလုိ႔ မွတ္ရမယ္။ ဥပမာနဲ႔ ရွင္းျပရဦးမယ္။ အိမ္တစ္အိမ္မီးေလာင္ေနတာကုိ ရပ္ၾကည့္ေနလုိ႔ရွိရင္ အိမ္ေပၚကပစၥည္းေတြဟာ အိမ္နဲ႔အတူေလာင္ၿပီး ေျပာင္သြားမွာပဲ။ ရသေလာက္မီးထဲကဆဲြထုတ္ၿပီး မီးလြတ္တဲ့ေနရာကုိ သယ္သြားမယ္ဆုိရင္ ဒါရလုိက္တာပဲ။ မီးေလာင္တာရပ္ၾကည့္ေနရင္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ သယ္ယူႏုိင္သေလာက္ သယ္ယူလုိ႔ရွိရင္ ထုိက္သေလာက္ရလုိက္မွာပဲ။
ဒီမွာလဲ ထုိ႔အတူပဲ မွတ္ရမယ္။ ခႏၶာႀကီးဟာ “ဇာတိမီး၊ ဇရာမီး၊ မရဏမီး(အုိ၊ နာ၊ ေသ)”ေတြက ေလာင္ေနတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစတဲ့ ၁၁-ပါးေသာ မီးေတြကလဲေလာင္ေနတယ္။ ဇရာမီးကလဲ ေန႔တုိင္း အုိေအာင္ေလာင္ေနတယ္၊ မရဏမီးကလဲ ေန႔တုိင္း ေသေအာင္ေလာင္ေနတယ္။ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးဆုိတဲ့မီးေတြကလဲ ပစၥည္းေတြကုိယူမလုိ႔ ေလာင္မလုိ႔ ၀ုိင္းလ်က္ပဲ။ အဲဒီလုိ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကလဲ မီးေလာင္ခံေနရၿပီး ပစၥည္းေတြကုိလည္း ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးက ယူသြား၊ ေဆာင္သြား၊ ေလာင္သြားသလုိ ျဖစ္ၿပီးေနေတာ့၊ ဒီထဲကေနၿပီး ဒုိ႔သားေလး ရွင္ျပဳၿပီး၊ ကထိန္ခင္းမယ္၊ သံဃာ ၂၀၀-ေက်ာ္ကုိလည္း သကၤန္းေတြ၊ ထီးေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေတြ လွဴမယ္ဆုိေတာ့ ဒါမီးေလာင္ေနတဲ့အထဲက ကုိယ့္ဖုိ႔ရေအာင္ မီးမေလာင္တဲ့ေနရာကုိ ဆဲြထုတ္လုိက္တာပဲလုိ႔ မွတ္ပါ။ ဒါနကုိ ျပဳတယ္ဆုိတာ မီးမေလာင္တဲ့ေနရာကုိ ပုိ႔ထားတာျဖစ္ေတာ့ ကုိယ္ကဆဲြထုတ္လုိက္တဲ့အတြက္ မီးမေလာင္တဲ့ပစၥည္းဟာ ကုိယ့္ပစၥည္းျဖစ္တယ္။ အခုဒီလုိလွဴလုိက္ေတာ့ ကုိယ္မီးထဲကဆဲြထုတ္လုိက္လုိ႔ ကုိယ္ရလုိက္တာပဲလုိ႔ မွတ္။
ေရွးကေတာ့ “မင္းအလွဴေပးတာ ဘယ္ေလာက္ကုန္သြားသလဲ”လုိ႔ ေမးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါ လဲြတယ္။ ေနာင္ကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပညာမ်က္စိတတ္ၿပီး “မင္းအလွဴလွဴတာ ဘယ္ေလာက္ရလုိက္ သလဲ”လုိ႔ ေမးပါ။ ပစၥည္းဆုိတာ မီးေလာင္ရင္ကုန္တာပဲ။ ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီးတုိ႔လဲ စားသုံးပစ္လုိက္လဲ ကုန္သြားမွာပဲ။ အဲဒီလုိကုန္သြားမွာ သိေနေတာ့ မီးေလာင္တဲ့အထဲက ဆဲြမထုတ္ဘူးဆုိရင္ ကုိယ္ပုိင္ရလုိက္စရာမျမင္ေတာ့ဘူး။ အခုလုိ လွဴဒါန္းလုိက္ေတာ့ သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာဆုိတဲ့ နိဗၺာန္သြားမယ့္ ရတနာေတြရလုိက္တယ္။ အခုလုိ ဉာဏ္မ်က္လုံးပြင့္လာလုိ႔ လွဴလုိက္လုိ႔ ဒါေတြရတာ။ ဉာဏ္မ်က္လုံးမပြင့္ခင္ကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာစုသာေနမယ္ဆုိရင္ စုရင္းနဲ႔ပဲ ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီးစသည္တုိ႔က ေလာင္ပစ္လုိက္ရင္း၊ ကုန္ရင္း၊ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးမီးက ေလာင္ရင္း ကုန္ရင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုလုိလွဴလုိက္ေတာ့ မီးထဲကဆဲြထုတ္ၿပီး မီးလြတ္ရာယူသြားေတာ့ ဒါ ရလုိက္တာပဲ။
ကဲ .... မီးထဲကဆဲြထုတ္လုိ႔ ရလုိက္တာေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ မီးထဲက ဆဲြထုတ္မႈကလည္း အသိဉာဏ္မပါပဲနဲ႔ အရမ္းဆဲြထုတ္မႈ၊ ဉာဏ္မ်က္လုံးအျမင္နဲ႔ ေကာင္းတာဆဲြထုတ္မႈလုိ႔ ႏွစ္မ်ဳိးရွိေသးတယ္။ ဘယ္လုိႏွစ္မ်ဳိးလဲဆုိရင္
(၁) နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ရတနာျမတ္ႀကီးကုိ လုိခ်င္လုိ႔ဆဲြထုတ္တာက တစ္မ်ဳိး၊
(၂) လူ႕ျပည္ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ခ်င္လုိ႔ ဆဲြထုတ္တာက တစ္မ်ဳိး၊ ဒီလုိ ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။
မီးထဲကဆဲြထုတ္ေပမယ့္ ဆဲြထုတ္တတ္ဦးမွေနာ္၊ မီးေလာင္ေနတုန္း “စဥ့္အုိးႀကီးေတြ၊ ဒယ္အုိးႀကီးေတြ၊ ထင္းေတြကုိတာ ဆဲြထုတ္ေနရင္ အလကားပဲ” ဒါေတြေလာင္သြားလုိ႔ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး။ အဖုိးတန္ပစၥည္းေတြ ရတနာေတြကုိ ဆဲြထုတ္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါမွ ဆဲြထုတ္ရႀကိဳးနပ္မယ္။ ဒီေတာ့ ပညာမ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းနဲ႔တူတဲ့ အဖုိးတန္ရတနာပစၥည္းေတြကုိ ဆဲြထုတ္မယ္ဆုိရင္ မွန္တယ္။ အဲဒါ ဉာဏ္မ်က္လုံးနဲ႔ ဆဲြထုတ္တာမ်ဳိးပဲ။ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေၾကာင္းေတြဆဲြထုတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဆဲြထုတ္မိတဲ့ေနရာမွာ ေနာက္ထပ္မီးက ကူးၿပီး ေလာင္အုံးမွာပဲ။ အဲဒါက်ေတာ့ အသိဉာဏ္မပါတဲ့ အရမ္းဆဲြထုတ္တာမ်ဳိးပဲ။
အဲဒီေတာ့ လွဴတာက နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ပစၥည္းေတြကုိသာ ဆဲြထုတ္တာမ်ဳိးျဖစ္ရမယ္။ နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ပစၥည္းေတြကုိ ဆဲြထုတ္တာမ်ဳိးမျဖစ္ရဘူး။ ဒီလုိဆဲြထုတ္တာမ်ိဳးကေတာ့ မီးကူးၿပီးေလာင္အုံးမွာပဲ။ ဒီမွာလဲ ေလာင္ရက္ပဲ။ ဟုိေရာက္ရာ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ေတြမွာလဲ ခႏၶာနဲ႔ပစၥည္း ေလာင္မွာပဲ။ ဒါျဖင့္ မီးကူးေလာင္တာေပါ့။ ဒီေနရာကေတာ့ မီးထဲကဆဲြထုတ္ပါရဲ႕၊ ဟုိေနရာက်ေတာ့ ဆက္ကူးၿပီးေလာင္တယ္။ ေအး ဒါ့ေၾကာင့္ မအုိမေသအၿမဲေနတဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း မဂၢင္(ဉာဏ္)နဲ႔သာ ဆဲြထုတ္လုိ႔ရွိရင္ ေနာက္တစ္ဖန္ မီးမေလာင္တဲ့ မေပ်ာက္ပ်က္တဲ့ ပစၥည္းႀကီးရလုိက္တာပဲ။ မီးေလာင္တဲ့အထဲကဆဲြထုတ္ေပမယ့္ “အကန္းဆဲြထုတ္တာနဲ႔ အျမင္ရွိတဲ့လူဆဲြထုတ္တာ” အင္မတန္ျခားနားသြားတယ္။ မီးထဲကဆဲြထုတ္ေပမယ့္ ဆဲြထုတ္နည္းကမွန္အုံးမွေနာ္။ မီးကင္းရာဘက္နိဗၺာန္က်ေအာင္ ၃၁-ဘုံအျပင္ဘက္ေရာက္ေအာင္ ဆဲြထုတ္မွ မွန္တာ။ ၃၁-ဘုံ အတြင္းဆဲြထုတ္မိရင္ေတာ့ ေရာက္ရာဘုံမွာ မီးေလာင္ဦးမွာပဲ။ ၃၁-ဘုံဆုိတာ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတာ၊ သမာဒိ႒ိမ်က္လုံးနဲ႔ မီးမေလာင္ရာ နိဗၺာန္အေရာက္ဆဲြထုတ္မွ မွန္တာ။ မီးတကယ္လြတ္တဲ့ေနရာသုိ႔ ဆဲြထုတ္မႈက်ေတာ့ တကယ္ကုိသိမွသာ အဖုိးတန္တယ္ေနာ္။
ဇာတိဒုကၡ။ ။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အမိ၀မ္းေခါင္းထဲကလာခဲ့ၾကတယ္။ ယခုဘ၀ လူတစ္ေယာက္အစဟာ အမိ၀မ္းေခါင္းထဲမွာ “ကလလေရၾကည္” ကေလးက စခဲ့ရတယ္။ ဒီေရၾကည္ေလးဟာ အေပၚကအစာသစ္ေတြ၊ ေအာက္က အစာေဟာင္းေတြၾကားမွာ တည္ေနခဲ့တယ္။ ဒါကေလးဟာ ပူလြန္း၊ ေအးလြန္းတဲ့ အစာအာဟာရကုိ မိခင္ကစားေသာက္မိရင္ ပ်က္လုိက္၊ မိခင္ကလႈပ္ရွားလုိက္ရင္ ပ်က္လုိက္ဆုိေတာ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ရာ မလြယ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း ကုိယ္သ႑ာန္ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ အမိ၀မ္းေခါင္းထဲမွာ အမိေက်ာဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး၊ ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚတေတာင္ဆစ္ႏွစ္ခုေထာက္ၿပီး၊ ေခါင္းေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ၿပီး ေနခဲ့ရတယ္။ အမိေရွ႕ကုန္းလုိက္ရင္ လည္ပင္းခ်ဳိးသလုိ၊ အမိက ေနာက္ေကာ့လုိက္ရင္ ကုပ္ခ်ဳိးလုိက္သလုိ ခံရတယ္။ ေနရတာကလည္း အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္းတယ္။ ေအာက္ကလဲ အေမရဲ႕က်င္ႀကီးအိမ္ေပၚမွာထုိင္ရ၊ ေပၚကလည္း အေမစားတဲ့ ေခြးအန္ဖတ္နဲ႔တူတဲ့ အစာသစ္အိမ္ကုိ႐ြက္ထားရတယ္။ အသက္႐ႈလုိ႔လည္းမရဘူး၊ ေကြးလုိ႔ဆန္႔လုိ႔လည္းမရဘူး။ ၉-လခဲြ၊ ၁၀-လအတြင္း ထမင္းေကၽြးမယ့္သူလည္းမရွိဘူး။ ေစာင္းေပးမယ့္ လွည့္ေပးမယ့္သူလည္းမရွိဘူး။ အထီးက်န္ တစ္ေကာင္ႂကြက္ တစ္မ်က္ႏွာ ဒုကၡိတမုိ႔ ဘယ္ကမွ ကူမယ့္သူ မရွိဘူး။
အခုေနရတာက မ်က္ႏွာကေက်ာဖက္လွည့္ေနၿပီး ေခါင္းကအထက္ကေနတယ္။ ေနာက္ေမြးခါနီးက်ေတာ့ ကမၼဇေလက ေအာက္ကေနၿပီး တြန္းမႈတ္တင္လုိက္ေတာ့၊ အမိရဲ႕ေမြးဖြားရမယ့္ေနရာသုိ႔ ဂၽြမ္းျပန္ၿပီး ေခါင္းက ေအာက္ဖက္ေရာက္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ကေလးက “ငါေတာ့ အလြန္တရာနက္တဲ့ေခ်ာက္ႀကီးထဲ ေဇာက္ထုိးဆင္းၿပီး ေသပဲြ၀င္ရေတာ့မယ္”လုိ႔ ေၾကာက္လန္႔ ၿပီး တက္သြားတာပဲ။ ဖြားေတာ့မယ္ဆုိေတာ့စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ႏွစ္လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ႂကြက္တစ္ေကာင္ဟာ ေနာက္က႐ုိက္လုိက္လုိ႔ေၾကာက္တာနဲ႔ တစ္လက္မရွိတဲ့အေပါက္ကေလးက တုိးထြက္ရေတာ့၊ ကုိယ္မွာ အေမႊးေတြ၊ အေရေတြ မက်န္ေတာ့ ေသြးရဲရဲနဲ႔အျပင္ထြက္သြားရတယ္။ ဒီလုိပဲကေလးဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ ေမြးဖြားရာေပါက္ကေနၿပီး တုိးထြက္ရေတာ့ ခုနကႂကြက္ထြက္ရသလုိျဖစ္ေနတယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့လဲ ၀မ္းဆဲြဆရာမေတြက ကုိင္လုိက္တြယ္လုိက္ ေရနဲ႔ပက္ခ်ဳိးလုိက္ဆုိေတာ့ တခါတည္း ငရဲေရာက္သလုိ ခံစားရၿပီး ငိုေတာ့တာပဲ။ ကဲ ပဋိသေႏၶေနရတဲ့ ဒုကၡ၊ ေမြးဖြားရတဲ့ ဒုကၡဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္၊ တစ္ခါေမြးခါစကေလးဟာ သူတစ္ပါးျပဳသမွ်ခံရတယ္။ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ေတြ တလူးလူးနဲ႔ေနရတယ္။ ေရဆာရင္ အေမက ႏုိ႔ေပးလုိေပး၊ ႏုိ႔ဆာရင္ အေမက ေရေပးလုိေပး၊ မေျပာတတ္ေတာ့ ငုိ႐ုံသာ ငိုတတ္တယ္။ မသြားႏုိင္ေတာ့ ကုိယ္ေနတဲ့ေနရာမွာပဲ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္စြန္႔ရတယ္။ ျခင္ကုိက္လည္းခံရဆုိေတာ့ သူေပးလူေပးနဲ႔ ေနရတဲ့ ဒုကၡိတေလးေပါ့။
ေအး .... ဒါေၾကာင့္ ဘုရားက “ခႏၶာငါးပါးဟာ ဒုကၡသစၥာ”လုိ႔ ေဟာတာ။ ဒီဒုကၡေတြကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေမ့ေနၿပီ။ ဉာဏ္နဲ႔မၾကည့္ေတာ့လဲ မသိေတာ့ဘူး။ အခုဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့ ဉာဏ္မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ “ေၾသာ္ .... ငါတုိ႔ ဒီလုိေနခဲရပါလား”ဆုိတဲ့ ဉာဏ္ကေလးေပၚလာတာ။ ဒီဉာဏ္ သမၼာဒိ႒ိ(မဂၢင္)နဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ဒီေနရာမေနခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတာ လာတာ။ ဒီေတာ့ ဒီဇာတိဒုကၡႀကီးကုိ ႐ြံျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ၿငီးေငြ႕ျခင္း မလုိခ်င္ျခင္းျဖစ္ပါ၍ ဒီ ဒုကၡႀကီးကုိ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ခ်င္ပါ၍၊ ဘယ္ခႏၶာမွ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါ၍ အဇာတိ=ပဋိသေႏၶ မေနရာ၊ ဇာတိဒုကၡႀကီး လြတ္ကၽြတ္ရာနိဗၺာန္ကုိ ေရာက္ခ်င္ပါ၍ “ဤသကၤန္းစသည္တုိ႔ကုိ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားအား လွဴဒါန္းပါ၏”လုိ႔ စိတ္ေျပာင္းလုိက္ပါ။
ဇရာဒုကၡ။ ။ ေမြးခါစဒုကၡိတဘ၀ၿပီးေတာ့ ကေလးႀကီးျဖစ္လာတယ္။ ႀကီးတယ္ဆုိတာ အုိတာပဲ။ “ဇရာဒုကၡ”ေရာက္တာပဲ။ သရက္သီးဟာရင့္ရင့္ၿပီး ႀကီးလာတာဟာ မွည့္ၿပီးေႂကြမလုိ႔ပဲ။ အဲ - အုိတယ္ဆုိတာလဲ ေသမလုိ႔ အုိတာပဲ။ ဇာတိဒုကၡၿပီး ဇရာဒုကၡနဲ႔ေနရေတာ့ ခ်မ္းသာတာပါေသးရဲ႕လား၊ မပါဘူး။ ဒီဇရာဒုကၡႀကီးကုိလည္း ႐ြံျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ၿငီးေငြ႕ျခင္း မလုိခ်င္ျခင္းျဖစ္ပါ၍၊ အဇရံ=မအုိရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ကုိသာ ရည္မွန္း၍ “ဤသကၤန္းစသည္ကုိ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားအား လွဴဒါန္းပါ၏”လုိ႔ စိတ္ေျပာင္းလုိက္ပါ။
ဗ်ာဓိဒုကၡ။ ။ ေကာင္းၿပီ၊ ဒီခႏၶာႀကီးဟာ ဇရာကဘယ္သြားမယ္ထင္သလဲ၊ ဒီခႏၶာႀကီးဟာ သူ႔လမ္းစဥ္အတုိင္း “ဗ်ာဓိ”(အနာေရာဂါ)ဘက္ သြားရမယ္။ ဗ်ာဓိဆုိတဲ့ ေရာဂါေတြ ဖိစီးလာမွျဖင့္ ဆရာ၀န္ေတြက ၀ုိင္းၿပီးကုၾကေသာ္လည္း ေရာဂါမသက္သာ၊ ကုိယ့္က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ကုိမွ ထၿပီးမစြန္႔ႏုိင္၊ ကုိယ့္အ၀တ္ကုိ ကုိယ္မဖုံးႏုိင္တဲ့ “ဗ်ာဓိဒုကၡ”ကုိ ေရာက္အုံးမွာပဲ။ ဒါဟာ ခႏၶာႀကီးရဲ႕လမ္းစဥ္မုိ႔ ဘယ္မေရာက္ပဲေနပါမလဲ။ ခႏၶာႀကီးဟာ ေရာဂါေတြဖိစီးၿပီး အိပ္ရာဖ်ာကပ္ ဗ်ာဓိဒုကၡနဲ႔ ေတြ႕အုံးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီ ဗ်ာဓိဒုကၡႀကီးကုိ ေရာက္ရမွာ ဧကန္သိသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤဗ်ာဓိဒုကၡႀကိးကုိ ေနာင္တစ္ဖန္မရလုိတဲ့စိတ္ ျပင္းျပသည္ျဖစ္ပါ၍ အဗ်ာဓိဆုိတဲ့ မနာရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ကုိ ရည္မွန္း၍ ဤအလွဴပဲြႀကီးကုိ ေရစက္ခ်ၿပီး လွဴဒါန္းပါ၏လုိ႔ စိတ္ေျပာင္းလုိက္ပါ။
မရဏဒုကၡ။ ။ ေနာက္ ဒီကေနၿပီး ဘယ္ဆက္သြားျပန္သလဲဆုိေတာ့ ခႏၶာႀကီးရဲ႕လမ္းစဥ္အတုိင္း မဆုံးေသးပဲကုိး။ နာေဘးႀကီးက ေသေဘးႀကီး မရဏဒုကၡဆီကုိ သြားရအုံးမယ္။ ေသခါနီးဒုကၡဆုိတာလည္းရွိေသးတယ္။ ဒီ ဒုကၡကလဲ မေသးဘူးေနာ္။ အကုသုိလ္ကံေတြ လုပ္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက်ေတာ့ ေသခါနီးမွာ နာလုိက္တာ၊ ကုိက္လုိက္တာ၊ အေၾကာေတြက ဟုိဆဲြဒီဆဲြနဲ႔ဆုိေတာ့ ေသခါနီးဒုကၡကလည္း အင္မတန္ႀကီးတယ္။ အဲဒီ မရဏဒုကၡႀကီးကလဲ ခႏၶာရွိလုိ႔ေပၚလာတာ။ အဲဒီလုိ မရဏဒုကၡႀကီးကလဲ ေတြ႕လတၱံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီမရဏဒုကၡႀကီးကုိ ေနာင္မေတြ႕ခ်င္ပါ၍ အမတံ အေသကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိရည္မွန္းၿပီး “ဤသကၤန္းစသည္ကုိ လွဴဒါန္းပါ၏”လုိ႔ စိတ္ေျပာင္းလုိက္ပါ။
ဒီလုိလွဴေတာ့ ဒုကၡသိၿပီး မဂ္ဉာဏ္နဲ႔လွဴတဲ့အလွဴ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလုိလွဴရင္ ဉာဏ္နဲ႔ လွဴတဲ့အလွဴလုိ႔မွတ္ပါ။ ဒုကၡမွ လြတ္ခ်င္လုိ႔ လွဴတဲ့အလွဴမုိ႔ သဒၶါကေနာက္လုိက္ျဖစ္ၿပီး ဉာဏ္ကေရွ႕ေဆာင္တယ္လုိ႔ မွတ္ပါ။ ဒီဉာဏ္ဟာ သာမညဉာဏ္မဟုတ္ဘူး။ ဒုကၡသစၥာကုိသိတဲ့ဉာဏ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဂ္ဉာဏ္နဲ႔ လွဴတဲ့အလွဴမုိ႔ ဒုကၡခပ္သိမ္းကင္းၿငိမ္းတဲ့နိဗၺာန္မွတစ္ပါး တျခားဘာမွ အက်ဳိးမေပးေတာ့ဘူးလုိ႔ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔မွတ္ပါ။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ဘဲ ဒီေနရာေရာက္ခ်င္ပါေသးတယ္ဆုိရင္ ဇာတိျပန္လွည့္ေတာ့မယ္။ ေသၿပီးေနာက္ ဇာတိပဋိသေႏၶျပန္လွည့္မယ္ဆုိရင္ ၀ုိင္းသြားၿပီ။ “ဇာတိ”က လာၿပီးေနာက္ “ဇာတိ”ျပန္ေရာက္ျပန္တယ္။ “ဇာတိ”ျပန္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဒီလုိအပတ္ေပါင္း ေနာက္က ဘယ္ေလာက္လည္ခဲ့သတုံးဆုိေတာ့ မေရတြက္ႏုိင္ဘူး။
အဲဒီေတာ့ ဒီလုိသံသရာမလည္ခ်င္တဲ့ ဉာဏ္သည္ သံသရာျဖတ္ခ်င္တဲ့ဉာဏ္ပဲ။ အဲဒီ ခႏၶာ သံသရာႀကီးျဖတ္ခ်င္တဲ့ဉာဏ္နဲ႔ သံသရာျဖတ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ ျပင္းျပသည္ျဖစ္ပါ၍ ဤသကၤန္းစသည္ကုိ လွဴဒါန္းပါ၏လုိ႔ စိတ္ေျပာင္းလုိက္ပါ။ အဲ “ဇာတိ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏ”စတဲ့ ဒုကၡခပ္သိမ္းတုိ႔၏ ၿငိမ္းရာအမွန္ နိဗၺာန္တခုတည္းကုိသာ ရည္မွန္းၿပီးလွဴၾကပါစုိ႔ .........
လွဴဒါန္းႏုိင္ၾက၍ လွဴတတ္ၾကပါေစ ..........
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ၏ ၾသ၀ါဒတရားမ်ား
(၁၃၂၄-ခု၊ သီတင္းကၽြတ္လဆုတ္ ၃-ရက္ေန႔၌ေဟာသည့္ ဒုတိယေနာက္ဆုံးတရား)
No comments:
Post a Comment