အဓိပေတယ်ေ႒ာဆုိတာ မိမိသႏၲာန္မွာ မဂၢင္ ၈-ပါးေရာက္လုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိအစုိးရတဲ့အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိတာကုိဆုိတာ။ မဂၢင္ ၈-ပါးအစုံအလင္ေရာက္ေတာ့ ပညာမဂၢင္က သမၼာဒိ႒ိ သမၼာသကၤပၸ ၂-ပါး။ သမာဓိမဂၢင္က သမၼာ၀ါယာမ သမၼာသတိ သမၼာသမာဓိ ၃-ပါး။ သီလမဂၢင္က သမၼာ၀ါစာ သမၼာကမၼႏၲ သမၼာအာဇီ၀ ၃-ပါး။ ေပါင္း ၈-ပါးျဖစ္တယ္။ ဒီ မဂၢင္ ၈-ပါး မိမိသႏၲာန္မွာ ေရာက္ရွိမွသာလွ်င္ မိမိ၏ သီလ သမာဓိ ပညာေတြဟာ အဓိ=အႀကီးအကဲ အဆင့္သုိ႔ေရာက္ၿပီး ေနာင္ဘ၀အဆက္ဆက္မွာ မပ်က္မစီးခုိင္ၿမဲသြားတယ္။ မဂၢင္ ၈-ပါးမစုံေသးရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာရွိတဲ့ သီလ သမာဓိ ပညာေတြဟာ မခုိင္ၿမဲေသးဘူး။ ဒီဘ၀မွာပဲ ပ်က္စီးသြားႏုိင္တယ္။ ေနာင္ဘ၀ေရာက္ရင္ ပ်က္စီးသြားႏုိင္တယ္။
အခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေဆာက္တည္ထားတဲ့ ၅-ပါး၊ ၈-ပါး၊ ၁၀-ပါးစတဲ့ သီလေတြဟာ အခုိက္အတန္႔ပဲ တည္ႏုိင္တယ္။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လုိ႔ရွိရင္ ပ်က္ၾကတာပဲ။ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ဒီသီလ မဖ်က္ပါဘူးလုိ႔ မလာေသးေတာ့ ဒီသီလဟာ သာမညသီလရွိေသးတယ္။ သမာဓိ ပညာတုိ႔လဲ ထုိ႔အတူပဲ။ ပ်က္စီးသြားႏုိင္ေတာ့ သာမညပဲ။ အဲ .... မဂၢသစၥာဆုိက္တဲ့ သီလ သမာဓိ ပညာတုိ႔က်ေတာ့ အဓိ ပါလာလုိ႔ ဘယ္သူဖ်က္လုိ႔မွမရဘူး။ တတ္ႏုိင္လုိ႔ ကုပ္ေပၚဓား၀ဲၿပီး မင္းသီလဖ်က္ရမယ္၊ သမာဓိဖ်က္ရမယ္။ ပညာဖ်က္ရမယ္လုိ႔ တဦးဦးကအဖ်က္ခုိင္းေပမယ့္၊ အသက္သာအေသခံမယ္။ မဖ်က္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီက်မွ ၿမဲတယ္။ မဂ္မဆုိက္ေသးတဲ့ သာမည သီလ သမာဓိပညာေတြကေတာ့ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္တုိင္ေအာင္ အက်ဳိးေပးပါတယ္။ နိဗၺာန္အထိေတာ့ အက်ဳိးမေပးဘူး။ မဂ္ဆုိက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဓိပါလာတဲ့အတြက္ နိဗၺာန္အထိအက်ဳိးေပးတယ္။ ဒီက်ေတာ့ ၿမဲသြားၿပီ။ ဒီေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က်မွၿမဲမလဲဆုိေတာ့ ဒုကၡခ်ဳပ္တာကုိျမင္မွ နိဗၺာန္ကုိျမင္မွ (မဂ္ဆုိက္မွ)ပဲ ၿမဲမယ္။ ဒီလုိၿမဲမွလဲ စိတ္ခ်ရတယ္။ လားရာဂတိ ၿမဲတယ္။ အပါယ္မက်ေတာ့ဘူး။ ခ်မ္းသာဟူသေ႐ြ႕ အထက္သာတက္သြားတယ္။ သေမၺာဓိပရာယေနာတဲ့ အထက္မဂ္ကုိသာ သူတက္ေတာ့မွာပဲ။ ေအာက္ျပန္မဆင္းေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ကုိျမင္မွ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာအာ႐ုံကုိ အမွီရမွ မိမိတုိ႔ သီလ သမာဓိ ပညာဟာ အဓိပါၿပီး ၿမဲမယ္လုိ႔မွတ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ၿမဲတဲ့ စိတ္ခ်ရတဲ့ သီလသမာဓိပညာမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ (၁) ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ (၂) ျဖစ္ပ်က္မုန္းေအာင္ ၾကည့္ပါ (၃) ျဖစ္ပ်က္ဆုံးေအာင္ ၾကည့္ပါ၊ ျဖစ္ပ်က္ဆုံးရင္ နိဗၺာန္ျမင္ၿပီ။ အဲဒီက်မွၿမဲမယ္။ စိတ္ခ်ရမယ္။ အခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ေဆာက္တည္ထားတဲ့ သီလ သမာဓိ (သမထ)ပညာ (၀ိပႆနာ)ေတြဟာ အထိမခံေ႐ႊပန္းကန္မုိ႔ မခုိင္ၿမဲေသးဘူး။ ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ အာ႐ုံဆဲြကုိင္ရာမရေသးလုိ႔၊ သူတုိ႔ကုိ နိဗၺာန္က အာရမၼဏာဓိပတိ ပစၥည္းနဲ႔ ေက်းဇူးမျပဳေသးဘူး။ မျပဳေသးလုိ႔ မၿမဲတာ၊ ဘုရားလက္ထက္က ေဒ၀ဒတ္ႀကီးဟာ (အဓိမပါေသးတဲ့) သမာဓိရလုိ႔ စ်ာန္ရၿပီး ေျမလွ်ဳိးမုိးပ်ံႏုိင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ တန္ခုိးႀကီးခဲ့တယ္။ အခုအ၀ီစိမွာေနရတယ္။ ဘာေၾကာင့္။ သူရထားတဲ့ သမာဓိဟာ အဓိမပါလုိ႔။ အဓိပတိ= ႀကီးစုိးႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ သတၱိမပါေသးလုိ႔ ဘုရားလက္ထက္က တိႆရဟန္းႀကီးဟာ ေသေတာ့ သန္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ဘာျပဳလုိ႔၊ သူ႔ သီလ သမာဓိ ပညာေတြက အဓိ=အဓိပတိ မျဖစ္ေသးလုိ႔။ ဒီေတာ့ အဓိပတိမျဖစ္ေသးတဲ့ မခုိင္ၿမဲတဲ့ သီလ သမာဓိ ပညာေတြကုိ သြားၿပီး အားမကုိးၾကနဲ႔။ မခုိင္တာေတြကုိ သြားအားကုိးလုိ႔ ျပဳတ္က်ရင္ ေမ်ာသြားမယ္၊ ျမဳပ္သြားမယ္။
ကမ္းနား သစ္ပင္။ ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာ ၅-ပါးဟာ ကမ္းနားသစ္ပင္လုိ႔မွတ္ထား။ ကမ္းနားသစ္ပင္ဆုိတာေရတုိက္စားလုိ႔ အျမစ္ဟာ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲမရွိဘူး။ အျမစ္ေတြကကုပ္အားမရွိလုိ႔ ယုိင္ေတာ့ ျမစ္ထဲယုိင္ေနတယ္။ ယုိင္လုိ႔လဲေတာ့ ျမစ္ထဲလဲၿပီး ေရယဥ္ေၾကာထဲ ေမ်ာပါၿပီး ျမဳပ္သြားမွာပဲ။ မင္းတုိ႔ သံသရာခရီးသည္ဟာ ဒီလုိ ေရေမ်ာလာတာနဲ႔တူတယ္လုိ႔ ဘုရားက ဥပမာျပလုိက္တယ္။ သံသရာခရီးသည္ဟာ တဏွာ ေမွ်ာတုိင္းေမ်ာရတယ္။ တဏွာက နတ္ျပည္ေတာင္းလုိက္ေတာ့ နတ္ျပည္ေမ်ာတာပဲ။ အင္း..... တဏွာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အကုသိုလ္မႈေတြ လုပ္ျပန္ေတာ့လဲ အပါယ္ေမ်ာတာပဲ။ ျမဳပ္သြားတာပဲ။
အဲဒီေတာ့ သံသရာခရီးသည္ဟာ တဏွာေရယဥ္ေၾကာထဲမွာ ေမ်ာမွာပဲ။ ဟုိဘ၀ဒီဘ၀ဆုိတာက တဏွာပုိ႔မွေရာက္မွာပဲ။ တဏွာေရယဥ္ေၾကာ ေမ်ာမွာပဲ ေရာက္မွာပဲ။ တဏွာေရယဥ္က ေမွ်ာမေပးဘူးဆုိရင္ တဘ၀နဲ႔ တဘ၀ မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သံသရာခရီးသည္ဟူသေ႐ြ႕ဟာ တဏွာေရယဥ္ထဲမွာ တဏွာေမွ်ာသလုိ ေမ်ာရတာပဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အပါယ္ေရာက္လုိက္ လူ႔ျပည္ေရာက္လုိက္ နတ္ျပည္ေရာက္လုိက္ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္လုိက္နဲ႔ ၃၁-ဘုံအတြင္း လွည့္ပတ္ေမ်ာေနတာဟာ ဘာေၾကာင့္..... တဏွာေရယဥ္က ေမွ်ာလုိ႔ ေမ်ာေနတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကလဲ တဏွာက ေမွ်ာလုိက္လုိ႔ အခုလူ႔ျပည္ေရာက္လာတာပဲ။
ခႏၶာ ၅-ပါးဟာ ကမ္းနားသစ္ပင္ပဲ၊ သံသရာခရီးသည္က ဒါကုိသြားဆဲြတယ္။ ကုိယ့္႐ုပ္ကုိယ့္ခႏၶာဆုိတဲ ႐ူပကၡႏၶာ ကုိဆဲြတယ္။ ခ်မ္းသာေလးဆုိတဲ့ ေ၀ဒနာကၡႏၶာကုိ သြားဆဲြတယ္။ သားမွတ္ သမီးမွတ္ မယားမွတ္ ပစၥည္းမွတ္ဆုိတဲ့ သညာကၡႏၶာကုိ သြားဆဲြတယ္။ ကုိယ့္ေစတနာကုိယ့္စိတ္ဆုိတဲ့ သခၤါရကၡႏၶာ ၀ိညာဏကၡႏၶာကုိ ခင္တြယ္ၿပီး သြားဆဲြတယ္။ ငါ့ကုိယ္ငါ့ဟာ ငါ့ဥစၥာဆုိၿပီး သြားဆဲြတယ္။ သြားဆဲြေတာ့ ကမ္းနားသစ္ပင္လုိ မခုိင္တဲ့ခႏၶာ ငါးပါးဟာ ျပဳတ္က်တာပဲ။ ဆဲြတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလဲ တအားဆဲြ ကမ္းနားသစ္ပင္ (ခႏၶာ-ငါးပါး)ကလဲ ေရတုိက္စားလုိ႔ (ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏ အုိနာေသေၾကာင့္) မခုိင္ဆုိေတာ့တခါတည္းျပဳတ္က်တာပဲ။ ခႏၶာငါးပါးက အနိစၥျဖစ္ေတာ့ ျပဳတ္က်တယ္။ ျပဳတ္က်ေတာ့ ဆဲြတဲ့လူ (ခင္တဲ့လူ)အေပၚ ျပဳတ္က်တာပဲ။ ပိက်တာပဲ။ ပိက်ေတာ့ ဆဲြတဲ့လူဟာ ျမဳပ္ဖုိ႔ပဲရွိေတာ့တယ္။ ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ နဂုိက အေမ်ာသမားေနာ္။ ဟုိဘ၀ကေမ်ာလာတာ။ အခုဒီဘ၀က်ေတာ့ တဏွာ ဥပါဒါန္နဲ႔ ကုိယ္ဆဲြတဲ့ခႏၶာငါးပါးကလဲပိၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမဳပ္သြားတယ္။ ျမဳပ္ေတာ့ အျမဳပ္သမား ျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီလုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သံသရာခရီးတေလွ်ာက္ ဘ၀တုိင္းဘ၀တုိင္းမွာ မခုိင္တဲ့ခႏၶာႀကီးကုိ သြား သြားဆဲြေနေတာ့ ခႏၶာကအနိစၥျဖစ္လုိ႔ ျပဳတ္က်တာနဲ႔ ဒီခႏၶာႀကီး ပိၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ျမဳပ္ခဲ့ရ၊ ေမ်ာခဲ့ရတယ္။ သံသရာမွာ အေမ်ာသမား၊ အျမဳပ္သမားအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ခုနက အဓိသီလ အဓိသမာဓိ အဓိပညာတုိ႔ကုိ မရခဲ့ေတာ့ တဏွာေမွ်ာတုိင္းေမ်ာရေတာ့ ေမ်ာလုိက္ ျမဳပ္လုိက္ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီလုိေန ဒီလုိေသလုိ႔ တဏွာေျပာတုိင္း ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။
အဲဒီေတာ့ အခုဘ၀မွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဆဲြမမွားဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ခႏၶာငါးပါးကုိ သြားမဆဲြနဲ႔။ အနိစၥခ်ည္းျဖစ္လုိ႔ သြားမဆဲြနဲ႔၊ ဆဲြရင္ ဆဲြတဲ့ပုဂၢိဳလ္အေပၚမွာ သူျပဳတ္က်မွာပဲ။ အဲ ခုိင္ၿမဲလွတဲ့ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးကုိ ဆဲြမိရင္ေတာ့ ျပဳတ္မက်လုိ႔ ေမ်ာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ကုိ အဆဲြမွန္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဆဲြမွားခဲ့လုိ႔ အဆဲြမမွန္ခဲ့လုိ႔ သံသရာတေလွ်ာက္ ဒီအတုိင္းေမ်ာလာခဲ့ၾကရတာေနာ္။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘာေတြပဲ ေျပာေနေန၊ အေမ်ာသမား အျမဳပ္သမားဘ၀နဲ႔ပဲ ဇာတ္ဆုံးတာပဲ။ အေမ်ာသမား ဆုိတာက ဟုိဘ၀ ဒီဘ၀ေမ်ာတာကူးတာ။ အျမဳပ္သမား ဆုိတာက အပါယ္ ၄-ဘုံ ေရာက္သြားတာ။ အဲ .... အပါယ္ေလးဘုံေရာက္ၿပီး အျမဳပ္သမားဘ၀က တက္လာျပန္ေတာ့ အေမ်ာသမားအျဖစ္နဲ႔ လာျပန္တာပဲ။ ေမ်ာၿပီးရင္ ေနာက္ျမဳပ္ဦးမွာပဲ။ ဒါ သံေ၀ဂရေအာင္ ေဟာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကုိ ေျပာေနတာလုိ႔မွတ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေနာက္ေနာက္က ဒါန သီလေလး သမထေလးလုပ္ခဲ့လုိ႔ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္မွာ ေမ်ာခဲ့ရၿပီ။ လူ႔ခႏၶာလဲ အနိစၥပဲ။ နတ္ခႏၶာလဲအနိစၥပဲ။ ျဗဟၼာ့ခႏၶာလဲအနိစၥပဲ။ သြားဆဲြရင္ ျပဳတ္က်တာပဲ။ ျပဳတ္က်ေတာ့ ဆဲြတဲ့လူအေပၚမိမွာပဲ။ ပိေတာ့ ေအာက္ျပန္က်မွာပဲ။ ေအာက္ျပန္က်ေတာ့ ျမဳပ္တာပဲ။ အပါယ္ေလးပါးက်ေအာင္ ျမဳပ္မွာပဲ။ ျမဳပ္သြားရင္ ကမၻာအသေခၤ်တုိင္ေအာင္ ျမဳပ္သြားတာ ေပၚလာဖုိ႔မလြယ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေနာက္တုန္းက “ေမ်ာလုိက္ ျမဳပ္လုိက္” ဘုရားေတြအဆူဆူပြင့္ေပမယ့္ ဘုရားပြင့္တုန္း ခင္ဗ်ားတုိ႔က အပါယ္ေလးပါး ျမဳပ္တဲ့အထိ တာရွည္ေနေတာ့ ဘုရားကလဲ အဲဒီေနရာမႂကြဘူး။ ျမင္ေတာ့ျမင္တာပဲ။ ျမင္ေပမယ့္ ဒုဂၢတိဘုံသားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကၽြတ္တမ္း၀င္စရာ မရွိဘူးဆုိၿပီး ဘုရားက မႂကြဘူး။ ဘုရားက ကၽြတ္တမ္း၀င္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆီတာ အၿမဲႂကြတာ။ ကၽြတ္မယ့္လူေတြဆီေနာက္က အၿမဲတမ္းလုိက္ၿပီးကယ္ေနရလုိ႔ ေန႔မအိပ္ရ ညမအိပ္ရတဲ့ ဘုရားဗ်။ ဘုရားပြင့္တာနဲ႔ ကုိယ္က သုဂတိဘုံေရာက္တာနဲ႔ႀကဳံမွ၊ ဘုရားကလဲခၽြတ္မွ၊ ကုိယ္ကလဲ အဆဲြမမွားမွ ကၽြတ္တမ္း၀င္ႏုိင္တာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဘာ့ေၾကာင့္ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာ အကဲခတ္ၾကည့္ရင္ သိေလာက္ၿပီ။ ဒီတခါ အဆဲြမွားရင္ ေနာင္ဘ၀ ဘာျဖစ္မွာတုံးဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျဖတတ္ၿပီလား။
ကဲ.... အခု ဘုန္းႀကီးေျပာျပလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔က “ဒီ ခႏၶာ ငါးပါးကုိ အားမကုိးေတာ့ဘူး၊ မဆဲြေတာ့ဘူး၊ အနိစၥကုိ အနိစၥမွန္း သိမယ္၊ ဒုကၡကုိ ဒုကၡမွန္းသိမယ္၊ အနတၱမုိ႔ အားကုိးစရာ အားထားစရာ မရွိဘူးလုိ႔ သိမယ္” ဆုိရင္ ဒီခႏၶာႀကီး ကမ္းနားသစ္ပင္ကုိ ဆဲြမွာ မဟုတ္ဘူး။ မဆဲြေတာ့ မခင္ဘူး။ မခင္လုိ႔ မဆဲြေတာ့ဘူး။ (ခင္တာကတဏွာ) မခင္လုိ႔ မဆဲြေတာ့ ဒီခႏၶာႀကီးက ခင္ဗ်ားတုိ႔အေပၚ ပိက်စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ မခင္ေတာ့ တဏွာေရလဲခန္းသြားတယ္၊ ပိစရာလဲမရွိ၊ ေမ်ာစရာ ေရလဲမရွိေတာ့၊ ေမ်ာစရာ ျမဳပ္စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ နိဗၺာန္ေသာင္ကမ္းသို႔ ေရာက္သြားၿပီ။ အဲဒီ အေျခအေနေရာက္ေအာင္ဆုိရင္ အလုပ္လုပ္မွပဲရမယ္။ တဏွာေရခန္းေအာင္လုပ္ရမယ္။ ခႏၶာငါးပါး ကမ္းနားသစ္ပင္ကုိလဲ မဆဲြရဘူး။ ဆဲြရင္မခုိင္ဘူးဆုိတာ သိရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဆဲြမိဖုိ႔ ဆုိတာသည္ တဏွာ ဥပါဒါန္ မရွိေအာင္ေနပါလုိ႔ ေျပာတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ သံသရာ စခန္းသတ္ခ်င္ရင္ “တဏွာေရ” ခန္းေအာင္လုပ္ပါ။ တဏွာေရခန္းရင္ ေမ်ာစရာမရွိေတာ့ဘူး။
ဒီေတာ့ ခႏၶာ ငါးပါးကုိ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ႐ႈေပါ့ဗ်ာ။ ႐ႈေတာ့ မခုိင္မွန္း (မၿမဲမွန္း) သိမယ္။ သိရင္ မခင္ေတာ့ဘူး။ မခင္ဘူးဆုိရင္ တဏွာခန္းၿပီ။ ဒီေတာ့ (၁) မခုိင္မွန္းသိတာရယ္ (၂) မခုိင္မွန္းသိလုိ႔ မခင္တာရယ္ - ဒီ (၂)ခ်က္အေရးႀကီးတယ္။ မခုိင္မွန္းသိရင္ အနိစၥျမင္မယ္။ အနိစၥျမင္ရင္ မခင္ဘူး။ မခင္လုိ႔ရွိရင္ တဏွာေသတယ္။ တဏွာေရခန္းတယ္၊ မခုိင္မွန္းသိရင္ “အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ” အကုန္ျမင္တယ္။ ဒါေတြ ျမင္ရင္ နိဗၺာန္ျမင္တာပဲ၊ နိဗၺာန္ျမင္ရင္ နိဗၺာန္ေသာင္ကမ္းေရာက္ရင္ မေမ်ာေတာ့ဘူး။ မျမဳပ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ နိဗၺာန္ျမင္ေအာင္ဆုိရင္ ေရွးဦးစြာ ခႏၶာငါးပါးကုိ ျဖစ္ပ်က္ ႐ႈရမယ္။ ႐ႈတုန္းေတာ့ မဂၢင္ ၅-ပါးပဲရွိေသးတယ္။ ၅-လုံးတဲြ ေဖာင္ကေလးရၿပီေပါ့။ ဒီေဖာင္ကေလးက နည္းနည္းေလာက္ပဲ အားကုိးလုိ႔ရတယ္။ လႈိင္းေတြ, ၀ဲေတြဒဏ္ မခံႏုိင္ေသးဘူး။ အဲဒါေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ျမဳပ္သြားႏုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆက္႐ႈ၊ ဆက္႐ႈလုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡသစၥာ ခႏၶာငါးပါးကုိ မခင္ေတာ့ဘူး၊ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတာလာမယ္။ ဆက္႐ႈလုိ႔ ခႏၶာငါးပါး ဒုကၡသစၥာႀကီး ခ်ဳပ္သြားရင္ မဂၢင္ ၈-ပါး ျပည့္သြားၿပီ။ ၈-လုံးတဲြ ေဖာင္ႀကီးရၿပီ။ ဒီေဖာင္ႀကီးကမွ အားကုိးေလာက္တာ။ လႈိင္းဒဏ္ေလဒဏ္ခံႏုိင္ၿပီ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျမဳပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ မဂၢင္ ၈-ပါးဆုိတဲ့ ေဖာင္ႀကီးရမွ နိဗၺာန္ေသာင္ကမ္းေရာက္မယ္။ ေရာက္ရင္ နိဗၺာန္ကုိဆဲြကုိင္မိၿပီ။ အဆဲြမွန္ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ဆဲြဆဲြျပဳတ္မက်ေတာ့ဘူး။ ဒီက်မွ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ သီလ, သမာဓိ, ပညာေတြဟာ “အဓိ”ပါလာၿပီး “အဓိပေတယ်ေ႒ာ” (အဓိပတိ)ျဖစ္တာ။ ခုိင္ၿမဲတဲ့ အဆင့္ေရာက္တာ။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္ တရားေတာ္မ်ားမွ
No comments:
Post a Comment