မဂၢသစၥာဟာ ဒႆနေ႒ာ သေဘာရွိတယ္။ ဒႆနေ႒ာဆုိတာ နိဗၺာန္ျမင္တဲ့တရားလုိ႔မွတ္ပါ။ နိဗၺာန္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ျမင္မွာလဲ၊ ဒုကၡဆုံးတဲ့အခါ ျမင္လိမ့္မယ္။ ဒုကၡဘယ္အခ်ိန္ဆုံးမွာတုံး၊ အ၀ိဇၨာနဲ႔ တဏွာဆုံး(ခ်ဳပ္)တဲ့အခါ ဒုကၡဆုံးမယ္။ ဒုကၡဆုံးရင္ နိဗၺာန္ျမင္မယ္။ ဒီ ၃-ခ်က္ကုိ မွတ္ထားပါ။ ဒီေတာ့ ဒႆနေ႒ာမေဟာခင္ ဒုကၡဆုံးဖုိ႔ျပပါဦးမယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာမွာ ဒုကၡေတြရွိတယ္။ အုိစရာဒုကၡ၊ နာစရာဒုကၡ၊ ေသစရာဒုကၡေတြရွိတယ္။ မဲြစရာ ကဲြစရာ ဒုကၡေတြလဲ ရွိတယ္။ မဲြ ကဲြ ဆုိတာ ေသတဲ့အခါ ကုိယ့္ေနာက္မလုိက္လာလုိ႔ မဲြ ကဲြ ျဖစ္ရတယ္။ ဒီ ဒုကၡေတြနဲ႔ စိတ္မခ် လက္မခ် ေသာကေတြ ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆ ဥပါယာသေတြလဲ ရွိတယ္။ ဒါေတြဟာ ခင္ဗ်ားသႏၲာန္မွာ အျပည့္အစုံရွိတဲ့ ဒုကၡေတြလုိ႔မွတ္ထား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာမွာ အုိ နာ ေသ အမဲြ အကဲြေတြလဲရွိတယ္။ ေသာက ဆုိတဲ့ စုိးရိမ္မႈ၊ ပရိေဒ၀ဆုိတဲ့ ငုိေႂကြးမႈလဲရွိတာပဲ။ အေၾကာင္းရွိရင္ မ်က္ရည္ထြက္လာတာပဲ။ ဒုကၡ ဆုိတဲ့ ကုိယ္၏ဆင္းရဲျခင္း၊ ေဒါမနႆဆုိတဲ့ စိတ္၏ဆင္းရဲျခင္း၊ ဥပါယာသဆုိတဲ့ ျပင္းစြာပူပန္မႈ၊ ေဒါသ ဆုိတဲ့ အလုိမက်မႈေတြရွိတယ္။ အဲဒါေတြအားလုံးဟာ ဒုကၡေတြပါလား၊ ဒုကၡသစၥာပါလားလုိ႔ မွတ္ထား။ ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္ ပါဠိေတာ္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ တရားေတာ္မွာ ဧ၀ေမတႆ ေက၀လႆ ဒုကၡကၡႏၶႆ သမုဒေယာ ေဟာတိလုိ႔ ေဟာထားတာ (ဧ၀ံ= ဤသုိ႔လွ်င္၊ ေက၀လႆ= ခ်မ္းသာမဖက္ေသာ၊ ဒုကၡကၡႏၶႆ= ဒုကၡအစုႀကီး၏၊ သမုဒေယာ= ျဖစ္ေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ= ျဖစ္၏)။ ဒီေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ အဲဒါေတြစုေနလုိ႔ ခဲြမရတဲ့ ဒုကၡအစုႀကီးလုိ႔မွတ္ထားပါ။
အဲဒီ ဒုကၡအစုႀကီးဟာ ဘယ္ကျဖစ္လာတယ္ ဆုိတာလဲ သိရမယ္။ ဒုကၡဟာ မိမိျပဳတာလား၊ မဟုတ္ဘူး။ သူတပါးျပဳတာလား၊ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းမရွိပဲ အလုိလုိျဖစ္လာတာလား၊ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒုကၡဟာ ဘယ္ကျဖစ္လာတာလဲ။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ပါဠိေတာ္ကုိ ႐ြတ္ၾကည့္၊ အေျဖေတြ႕မယ္။ အ၀ိဇၨာပစၥယာသခၤါရာ စသည္႐ြတ္လုိက္ေတာ့ အဆုံးမွာ ဒုကၡကၡႏၶႆ သမုဒေယာ ေဟာတိ (ဒုကၡအစုႀကီး၏ ျဖစ္ေၾကာင္းတည္း)လုိ႔ ေတြ႕မယ္။ ဒီပါဠိေတာ္အရ အဲဒီ ဒုကၡအစုႀကီးဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ အ၀ိဇၨာ သခၤါရေတြက စတင္ျဖစ္လာတယ္။ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါက လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဓမၼကလုပ္တာ။ အ၀ိဇၨာသခၤါရဆုိတဲ့ ဓမၼကလုပ္တာလုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထားပါ။ ဒီေတာ့ ဒီဒုကၡေတြကုိ စလုပ္တဲ့ ဓမၼဟာ အ၀ိဇၨာ (သစၥာမသိမႈ)ပဲ။ ဒုကၡဟူသေ႐ြ႕ဟာ အ၀ိဇၨာအရင္းခံပဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ သစၥာမသိမႈ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ အုိ နာ ေသ မဲြ ကဲြ ေသာက ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆဆုိတဲ့ ဒုကၡေတြ ေတြ႕ရတာ။ အဲဒီေတာ့ ဒုကၡဟာ အ၀ိဇၨာဆုိတဲ့ ဓမၼက စတင္ျဖစ္ေပၚလာတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိျပဳတာလဲ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ မွတ္ရမယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ သစၥာမသိမႈ၊ ဒုကၡမသိမႈ၊ အ၀ိဇၨာဖုံးလႊမ္းထားလုိ႔ ဒုကၡလုိ႔ မသိတာနဲ႔ ဒုကၡကုိ တဏွာနဲ႔ဆုေတာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ အ၀ိဇၨာက အဖုံးသမား။ တဏွာက အေတာင္းသမား ျဖစ္တယ္။ အ၀ိဇၨာက လူ႔ျပည္ဟာေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး အုိေဘး၊ နာေဘး၊ ေသေဘးေတြဖုံးၿပီး အပ်ဳိအ႐ြယ္ပုိင္းကုိ ထုတ္ျပလုိက္တယ္။ တပုိင္းကုိျပၿပီး တပုိင္းကုိဖုံးထားတယ္။ အ၀ိဇၨာက ေတာင္ေ၀ွးေထာက္ မ်က္မွန္တပ္ၿပီး သားမုန္း သမီးမုန္း အမ်ားမုန္းတဲ့ကိစၥေတြကုိ ဖုံးၿပီး ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ ပ်ဳိပ်ဳိ႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ သြားလာေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ေကာင္းတဲ့ အပုိင္းကုိျပထားေတာ့၊ တဏွာကလဲ ဒီပ်ဳိပ်ဳိ႐ြယ္႐ြယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးကုိ ႀကိဳက္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒုကၡႀကီးကုိ အစဥ္ ေလွ်ာက္ေတြးလုိက္ေတာ့ ဒီ အ၀ိဇၨာတဏွာက ေပးတာပဲ၊ စတင္လုပ္ေပးတာပဲ။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါကမွ လုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ မသိမႈအ၀ိဇၨာ၊ ႏွစ္သက္မႈတဏွာတုိ႔ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေၾကာင္း သခၤါရ အလုပ္ေတြကုိ ေရွာက္လုပ္ၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ သခၤါရ အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့ ဒုကၡေတြရတာေပါ့။ အရင္းက်က်ေျပာရရင္ ဒုကၡဆုိတာ မသိလုိ႔ရတာ။ သိလုိ႔ရွိရင္မရဘူး။
ဒါျဖင့္ ဒုကၡသိတာက ၀ိဇၨာ၊ ဒုကၡမသိတာက အ၀ိဇၨာ၊ ဒုကၡဟာမသိလုိ႔ရတာ။ သိရင္မရဘူး ဆုိေတာ့ ၀ိဇၨာျဖစ္ရင္ မရေတာ့ဘူး။ အ၀ိဇၨာရွိေနရင္ေတာ့ ရမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ခႏၶာ ၅-ပါးထဲကုိ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္လုိက္လုိ႔ ျဖစ္-ပ်က္ ဒုကၡသစၥာသိသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ၀ိဇၨာ ျဖစ္လာတယ္။ ၀ိဇၨာျဖစ္တယ္။ ၀ိဇၨာျဖစ္ရင္ ဒႆနေ႒ာ နိဗၺာန္ကုိ ျမင္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒုကၡျမင္ရင္ နိဗၺာန္ျမင္တယ္။ ဒုကၡမျမင္ေသးရင္ နိဗၺာကုိမျမင္ဘူး။ ၀ိဇၨာျဖစ္ရင္ သစၥာ ၄-ပါး ၄-ခ်က္ကုိ တၿပိဳင္နက္ျမင္ရတယ္။ ဒုကၡလဲ သူျမင္တာပဲ။ ဒါ ဒုကၡအစစ္ပဲလုိ႔ ပုိင္းျခားေသာအားျဖင့္ ျမင္တာပဲ။ ဒါ သမုဒယပဲလုိ႔ ပယ္ဖုိ႔ရာလဲျမင္တာပဲ။ ဒါ နိေရာဓ= ဒုကၡခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္ကုိလဲျမင္တာပဲ။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းေကာင္း လမ္းမွန္ကုိလဲ သိလာတာပဲ။ ဒီ သစၥာ ၄-ခ်က္ကုိ တၿပိဳင္နက္ျမင္ႏုိင္တဲ့ ဒီ ၀ိဇၨာ=ဉာဏ္ဟာ ခႏၶာငါးပါးရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ဒုကၡသစၥာကုိ အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ ပြားမ်ားမွျဖစ္တာ။ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ မျဖစ္ဘူး။ ဒါ ပြားမ်ားဖုိ႔ဆုိတာကလဲ ဒုကၡသစၥာဆုိတာ ဘာဆုိတာ အရင္သိထားမွ ပြားမ်ားလုိ႔ရတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးက ဒုကၡ အေၾကာင္းကုိ မၾကာခဏ ထည့္ထည့္ၿပီးေဟာေနရတာ။
ပုထုဇဥ္အကန္း။ ။ သစၥာမသိမႈ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ အ၀ိဇၨာဟာ ဒုကၡရဲ႕လက္သည္ပဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာက ဒုကၡသစၥာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္ခဲ့ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ၀ိဇၨာမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ မျဖစ္ေတာ့ ဒုကၡႀကီးကမထြက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့လဲ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းဟာ သမုဒယသစၥာပဲလုိ႔လဲ မသိခဲ့ဘူး။ မသိေတာ့ သမုဒယ=တဏွာကုိပဲ လုိကစားေနခဲ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီ ဒုကၡခ်ဳပ္မွ နိေရာဓ ဆုိက္မယ္ဆုိတဲ့ နိေရာဓကုိလဲ ဘ၀မ်ားစြာသံသရာက မေတြးမိခဲ့ၾကဘူး။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္ မဂၢသစၥာကုိလဲ ရွာမေတြ႕ခဲ့ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မ်က္လံုးဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အလင္းေရာင္မရခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္အကန္းလုိ႔ဆုိတာ။ ဘယ္ေလာက္ကန္းခဲ့သလဲ။ တသံသရာလုံး ကန္းခဲ့ရတယ္။ ၀ိဇၨာမ်က္လုံး ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ဘူး။ မရခဲ့ေတာ့ သံသရာထဲမွာ က်င္းမွန္းမသိ ခ်ဳိင့္မွန္းမသိ မီးပုံမွန္းမသိ က်င္ႀကီးပုံမွန္းမသိ ဦးတဲ့ရာ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲ။ တခါတေလ က်င္ႀကီးပုံ ႏြားေခ်းပုံထဲမွာ ႏြားေခ်းပုိးျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္သြားလုိက္တာပဲ။
ေနာက္တုန္းက ကန္းခဲ့ေတာ့ လမ္းမွာ တီေကာင္တေကာင္ဟာ သူ႕သတ္စားမယ့္ ပုတ္သင္ ၾကက္ေတြဆီကုိ ဦးတဲ့ရာသြားေနတာပဲ။ ရန္သူရွိတဲ့ေနရာမွ အတင္းတုိး၀င္သြားေတာ့ ေသပဲြ၀င္ရတယ္။ ဒီကေန႔ ပဋိသေႏၶေနျပန္ေတာ့ ေသပဲြခ်ည္း၀င္တာပဲ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီထင္တယ္။ အကန္းပါး မ၀ၾကေသးဘူးလား။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ကန္းခ်င္ေသးသလား၊ ဆင္ကန္းေတာတုိး အလုပ္ေတြလုပ္ၾကဦးမွာလား။ တသံသရာလုံးကန္းခဲ့တာ ဒီ ၀ိဇၨာအလင္း မရခဲ့ၾကဘူး။ ဒီအလင္းျမန္ျမန္ရေအာင္ ဒုကၡကုိျမင္ေအာင္ၾကည့္။ အခုေတြ႕ရတဲ့အလင္းကုိ လက္မလြတ္ေစနဲ႔။ ျပန္မုိက္သြားရင္ခက္မယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေတာ့ မအားတာနဲ႔၊ မလပ္တာနဲ႔၊ ကိစၥမၿပီးေသးတာနဲ႔၊ ဘာေတြညာေတြ တယူသန္နဲ႔ ေရွာက္ေျပာေနတာပဲ။ ဒီလုိဆင္ေျခေတြ လဲေနတာျဖင့္ ဒါ ကန္းဖုိ႔ပဲ။ ကန္းခ်င္လုိ႔ပဲ။ ဒီေန႔အားမထုတ္ျဖစ္ဘူးဆုိရင္ ကန္းရတာ အားမရေသးဘူး။ ကန္းသက္ရွည္ခ်င္ေသးတဲ့အဓိပၸာယ္ပဲ။ ကန္းလက္စသတ္ၾကပါေတာ့။ ကဲ ဒါျဖင့္ ကန္းလက္စသတ္ခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ အကန္းဘ၀နဲ႔ ေနရတာဟာ မေရတြက္ႏုိင္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ကန္းသလဲဆုိရင္ ဒုကၡေရာက္တာျမင္တာကုိပင္ ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ သားေတြ သမီးေတြ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာကုိပင္ ဒုကၡလုိ႔ မျမင္ဘူး။ မစဥ္းစားမိဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆုိ စီးပြားေတြတက္လုိ႔ အေစာင့္အၾကပ္ေတြနဲ႔ သြားလာေနၾကတာ ကိုယ့္ကုိယ္မွ စိတ္မခ်လုိ႔။ အံမယ္ ေျခာက္လုံးျပဴးႀကီး ခါးခ်ိတ္ၿပီး ေနရတာကုိပင္ ၀မ္းသာလုိ႔ မဆုံးဘူး။ ဒါ ဒုကၡနဲ႔ေနရတာကုိပင္ ၀မ္းသာတာ။ ကန္းတာကလဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ ဒုကၡေတြ႔လ်က္နဲ႔ ဒုကၡမွန္းမသိေအာင္ ကန္းတယ္။ ဒါ တကယ္ကန္းလုိ႔ ကန္းတယ္္ေျပာတာ။ ကန္းလက္စ သတ္ၾကပါေတာ့။ ပစၥည္းခ်မ္းသာလဲ မရဏမီးရဲ႕စားဖတ္ ၀ါးဖတ္ ျဖစ္မွာပဲ။ မရဏမီးက ဘယ္သူ႔မွ ခ်မ္းသာမေပးဘူး။ ကန္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆုိ ေသမင္းက အကုန္စားမွာ ၀ါးမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ အေသခံရဲတဲ့ပလူေတြလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ပလူမ်ားဟာ တြင္းထဲက လုထြက္ၿပီး စားမယ့္ ေသာက္မယ့္ သတၱ၀ါေတြဆီကုိ သြားၾကတယ္။ ပလူမ်ားဟာ ကန္းလုိ႔ လုထြက္တာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လဲ ေလာကီအလုပ္ေတြကုိ ပ်ာပ်ာသလဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး ပလူထြက္ ထြက္ေနတာဟာ ေသခ်င္လုိ႔ပဲ။ မရဏမီးနဲ႔ ေသမင္းနဲ႔ ျမန္ျမန္ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ လုပ္ေနၾကတာ။ နိဗၺာန္ေရာက္မယ့္ ေသမင္းလြတ္မယ့္ အလုပ္က်ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေသမင္းနဲ႔ ေတြ႔ရမယ့္ အလုပ္က်ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔က လုမ်ားထြက္ေသးတယ္။ ေလာကီအလုပ္ကုိ သူ႔ထက္ငါ လုယက္ထြက္ေနတာျဖင့္ ပလူထြက္ ထြက္တာလုိ႔မွတ္ေပေတာ့။
လုပ္ေတာင္ မစားခ်င္ေတာ့ဘူးလုိ႔မ်ား ဆုိၾကမလား၊ အဲ လုပ္မစားရေတာ့ ဒါ နိဗၺာန္ပဲ။ ဘာမွ မလုပ္ပဲနဲ႔ ခ်မ္းသာေနတာဟာ နိဗၺာန္ပဲ။ ဒီလုိျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိရင္ ဒါ အခု ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့ ၀ိပႆနာ=၀ိဇၨာ အလုပ္ကုိလုပ္။ ဒုကၡပုိင္းျခားတဲ့ အလုပ္သာလုပ္ေနရင္ ဒါ ခ်မ္းသာအစစ္ရမွာပဲ။ အခုခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာႀကီးမွာ ေပၚတဲ့ ေ၀ဒနာေလးေတြေလွ်ာက္ၾကည့္။ ၾကည့္ေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတာကုိ ေတြ႕ရမယ္။ ခႏၶာကုိယ္တကုိယ္လုံးမွာ ဒီ ေ၀ဒနာေတြဟာ အႏွံ႔အျပားေပၚေနတာပဲ။ ဒါေတြကုိၾကည့္လုိက္ရင္ ျဖစ္တာ ပ်က္တာေတြကုိ ေတြ႕မွာပဲ။ အဲဒါ ၀ိပႆနာ၀ိဇၨာေလးျဖစ္လာတယ္။ ၀ိပႆနာ၀ိဇၨာေလးျဖစ္ရင္ပဲ အေတာ္သက္သာသြားၿပီ။ အင္း.. မ်က္လုံးေလးေတာ့ တိမ္သလာနည္းနည္းရွင္းေယာင္ေလးေတာ့ရွိၿပီ၊ ဒီထက္ရွင္းရင္ နိဗၺာန္ျမင္လိမ့္မယ္။
ဒႆန႒။ ။ ဒါျဖင့္ ၀ိဇၨာရဲ႕ ဒႆနေ႒ာကုိ ရွင္းေတာ့မယ္။ ဒႆနေ႒ာဆုိတာ- အနမတဂၢသံသရာမွာ တခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့တဲ့ နိဗၺာန္ႀကီးကုိ ထင္လင္းစြာ ျမင္စြမ္းႏုိင္ေသာ အနက္သေဘာ၊ နိဗၺာန္ဟာ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ႏုိင္တယ္။ ၀ိဇၨာအလင္းသာရရင္ ျမင္တာပဲ။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဋီကာမ်ားက နိဗၺနဒႆနံ စတုသစၥဒႆနံ၀ါ-လုိ႔ ဆုိထားတယ္။ နိဗၺာန္တင္မကေသးဘူး။ သစၥာ ၄-ပါးကုိ တၿပဳိင္နက္ျမင္တယ္တဲ့။ ၀ိဇၨာျဖစ္လာရင္ နိဗၺာန္ေရာ သစၥာ ၄-ပါးပါ ျမင္ႏုိင္တယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေနာက္တုန္းက သစၥာ ၄-ပါးကုိ မသိခဲ့ဘူး၊ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးဘူး။ ခႏၶာႀကီးဟာ ဒုကၡသစၥာပါလား။ ခႏၶာျဖစ္ေၾကာင္းဟာ သမုဒယသစၥာပါလား။ ခႏၶာ အဆုံးမွာ= ခႏၶာဆုံးရင္ နိဗၺာန္ပါလား။ နိဗၺာန္ ျမင္ႏုိင္တာ သမၼာဒိ႒ိမဂၢင္= သမၼာဒိ႒ိမ်က္လုံးပါလားဆုိတာေတြကုိ တခုမွ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ဖူးဘူး။ အဲဒီအျပင္ဟာေတြကုိေတာ့ မက္ဖူးၾကတယ္။ သူမ်ားေျပာသံၾကားနဲ႔ တခါတေလ အိပ္မက္ထဲ နတ္ျပည္မ်ားေတာင္ ေရာက္ေနေသးတယ္။ အဲ - နိဗၺာန္တုိ႔ ဒုကၡသစၥာတုိ႔က်ေတာ့ အိပ္မက္ထဲ တခါမွ မမက္ဖူးဘူး။ တသံသရာလုံးမွာ သစၥာကြယ္ေနခဲ့တယ္။ သမၼာဒိ႒ိမ်က္လုံးလဲ ကြယ္ခဲ့တယ္။ ဒါျဖင့္ အကန္းဘ၀နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့တယ္ေပါ့။
ဒီကေရွ႕ အကန္းဇတ္သိမ္းပါေတာ့။ အကန္းဇာတ္သိမ္းရင္ ဒႆနေ႒ာဆုိတဲ့ ျမင္ပုံကေလး ထင္ရွားလာလိမ့္မယ္။ ဒႆနေ႒ာဆုိတာ ဒုကၡသစၥာျမင္မႈ၊ နိေရာဓသစၥာ ျမင္မႈကုိဆုိတာ၊ ျဗဟၼာေတြဟာ အလြန္တန္ခုိးႀကီးတယ္။ လူ႔ျပည္နဲ႔ ေအာက္ဆုံး ျဗဟၼာ့ျပည္ဟာ ယူဇနာေပါင္း ၂၂၂၆၀၀၀၀-ေလာက္ ေ၀းတယ္။ ဒီေလာက္ေ၀းတာကုိ ျဗဟၼာမ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည့္ရင္ လူ႔ျပည္မွာရွိတာေတြကုိ ခ်က္ခ်င္း ျမင္ႏုိင္တယ္။ ဒီေလာက္ ထက္ျမက္တဲ့ ျဗဟၼာမ်က္လုံးေတြ အကုန္စုေပါင္းၿပီးေတာ့ နိေရာဓ=နိဗၺာန္ကုိၾကည့္ပါ။ မျမင္ပါဘူး။ အဲဒီ မ်က္လုံးေတြထက္ သမၼာဒိ႒ိ မ်က္လုံးက ပုိၿပီးထက္တယ္။ ျဗဟၼာေတြ ဘယ္ေလာက္တန္ခုိးႀကီးႀကီး ဘယ္ေလာက္မ်က္လုံးေကာင္းေကာင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျဗဟၼာ့ျပည္ကေန လူ႔ျပည္ဆင္းၿပီး ၀က္ျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္ေသးတယ္။ ေနာက္ ငရဲလဲက်ႏုိင္တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လဲ ျဗဟၼာျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ျဗဟၼာလူထြက္ေတြပဲ။ ျဗဟၼာ့ျပည္ကေန အခုလူ႔ျပည္ေရာက္ေနၾကတာပဲ။ ေရာက္ေတာ့ အခုျဖင့္ ေလာဘေဇာ ေဒါသေဇာ ေမာဟေဇာေတာထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ သာသနာနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳခုိက္မွာ ဒီျဗဟၼာ မ်က္လုံးထက္ ပုိထက္ျမက္တဲ့ သမၼာဒိ႒ိမ်က္လုံးကုိ မလြတ္တမ္း ရေအာင္ယူၾကပါ။ ဒါ ရထားမွ၊ ရ မထားရင္ ေနာင္ဘ၀ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ မေသခ်ာဘူး။ လားရာဂတိ မၿမဲဘူး။ ပရမ္းပတာက်ဦးမွာပဲ။ တိရစၧာန္လား ငရဲလား ၿပိတၱာလား အက်ဳိးလား အကန္းလား အ႐ူးလား အ အလား။ ဘယ္က်မယ္လုိ႔ေတာ့ မဆုိႏုိင္ဘူး။ ပရမ္းပတာ ေဘးကေတာ့ မလြတ္ဘူးဗ်။ ဒီ ဘ၀မွာ ဒႆနေ႒ာ=နိဗၺာန္ျမင္ေအာင္လုပ္ပါ။ အခုၾကည့္သေယာင္ေယာင္ရွိေနတဲ့ မ်က္လုံးဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ (အရင္လုိ) တိမ္သလာေတြအကုန္ဖုံးသြားမယ္။ ဖုံးရင္ ဦးတည့္ရာသြားၿပီး သူမ်ား စားဖတ္ ၀ါးဖတ္ ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒႆနေ႒ာဟာ သာမညအေရးမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မရရင္ ျဖစ္ကုိ မျဖစ္ဘူး။ ဒႆနေ႒ာ ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ (ဓမၼသဂၤဏီမွာ) သမၼတၱနိယတာဓမၼာလုိ႔ ဘုရားေဟာတယ္။ သမၼတၱနိယတဆုိတာ စုေတတဲ့အခါ ဘယ္ေတာ့မွ ပရမ္းပတာ မက်ေတာ့ဘူး။ ဘ၀ၿမဲသြားၿပီ။ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ဆီရၿပီး ၿမဲတယ္။ ဒီမွာ ေသာတာပန္ျဖစ္ရင္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ နတ္ျပည္မွတပါး ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘူး။ ဒႆနေ႒ာဆုိတဲ့ နိဗၺာန္ မျမင္ေသးရင္ ျဖစ္ရာဘ၀ လားရာဂတိ မၿမဲေသးဘူး။ မၿမဲေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီဘ၀မွာ လူ၊ ေနာက္ဘ၀မွာ ဂ်ဳိႀကီး ၂-ခုနဲ႔ ကၽြဲႀကီးသြားျဖစ္မယ္။ အစြယ္ေငါေငါႀကီးနဲ႔ ေခြးလဲျဖစ္မွာပဲ။ ပရမ္းပတာက်မယ့္ေဘးက မလြတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒႆနေ႒ာ ျမင္ေအာင္ ဒီဘ၀လုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ ကုိယ္က်ဳိးႀကီးနည္းၿပီ။ ဒီဘ၀ စီးပြားေရး ႂကြားေရး ၀ါေရး အေရးႀကီးၿပီး လူ႔ေအာက္က်မွာေလး ေၾကာင့္ၾကတဲ့အလုပ္နဲ႔ လုပ္ေနရင္ေတာ့၊ ေနာက္ လူ႕ေအာက္မကပါဘူး။ ဒယ္အုိး (ငရဲအုိး) ေရာက္ေအာင္ က်ပါလိမ့္ဦးမယ္။ သံသရာေရယာဥ္ေၾကာမွာ ေမ်ာကာျမဳပ္ကာနဲ႔ အေမ်ာသမား၊ အျမဳပ္သမား ျဖစ္ေနမွာပဲ။
ဒါျဖင့္ ဒႆနေ႒ာျဖစ္ဖုိ႔ရာ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒႆနေ႒ာျဖစ္ေအာင္ ဒီလုိလုပ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာကုိယ္မွာ ေ၀ဒနာ ၃-ပါးဟာ လွည့္ေပၚေနမွာပဲ၊ ေပၚလာတုိင္း ျဖစ္ပ်က္႐ႈပါ။ ေ၀ဒနာျဖစ္တုိင္း စိတ္ဟာ တခါတည္း ပါတာပဲ။ စိတ္ျဖစ္တုိင္းလဲ ေ၀ဒနာဟာ အၿမဲပါတာပဲ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားသႏၲာန္နဲ႔ (ဟဒယ၀တၳဳ)မွာ ေလာဘစိတ္(လုိခ်င္တဲ့စိတ္) ေဒါသစိတ္(မုန္းတီးတဲ့စိတ္) ေမာဟစိတ္(မသိေတြေ၀တဲ့စိတ္) စတဲ့ စိတ္ေတြတမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေပၚႏုိင္တယ္။ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ၊ ေပၚလာတဲ့စိတ္ကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈပါ။ ဒါန သီလမႈေတြျပဳတဲ့အထိ ကုသိုလ္စိတ္ေတြေပၚမယ္။ ေပၚရင္လဲ ျဖစ္ပ်က္႐ႈပါ (မ႐ႈရင္ ကုသိုလ္ခင္တြယ္တဲ့ တဏွာလာမယ္) ဒီေတာ့ ေ၀ဒနာ ၃-ပါးတြင္ ဘယ္ ေ၀ဒနာေပၚေပၚ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္စိတ္ေတြ အကုသိုလ္စိတ္ေတြလဲ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ၊ ေပၚတဲ့စိတ္ကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ စိတၱာႏုပႆနာ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ရင္ ယထာဘူတဉာဏ္ျဖစ္ၿပီ။ ေနာက္ဆက္႐ႈလုိ႔ ျဖစ္ပ်က္မုန္းလာရင္ နိဗၺိဒါဉာဏ္ျဖစ္ၿပီ။ ေနာက္ မုန္းလ်က္နဲ႔ပဲ ေပ႐ႈလုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ဆုံးသြားရင္ မဂ္ဉာဏ္ ျဖစ္ၿပီ။ မဂ္ဉာဏ္ရရင္ ဒႆနေ႒ာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ကုိျမင္ၿပီ။ နိဗၺာန္ျမင္ရင္ အပါယ္လြတ္၍ သုဂတိဘ၀ၿမဲသြားၿပီ။
ျဖစ္ပ်က္ဟာ ဒီ႐ုပ္နာမ္ေတြပဲ။ ခႏၶာေတြပဲ၊ ဒါေတြဟာ ဒုကၡသစၥာအစစ္ေတြပဲ။ ၃၁-ဘုံအတြင္းရွိ ႐ုပ္နာမ္ေတြဟာ ဒုကၡသစၥာခ်ည္းပဲ။ အုိေဘး နာေဘး ေသေဘးေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနတာပဲ။ ေသာက ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆမီးေတြနဲ႔လဲ ေလာင္ေနတာပဲ။ ဒီေတာ့ ခႏၶာရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာျဖင့္ ေလာင္ေနတာပဲလုိ႔ျမင္လာမယ္။ ျမင္တဲ့အခါက်ေတာ့ အင္း... ဒုကၡအစစ္ဆုိတာဟာ ဒီခႏၶာႀကီးကုိးလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပုိင္းျခားသိျမင္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ဒီခႏၶာႀကီးေတာ့ျဖင့္ မရခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆုိတဲ့ ဉာဏ္အျမင္ေပၚလာမယ္။ ဒီဉာဏ္ေပၚလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီ ခႏၶာငါးပါးဟာ ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ဒုကၡခ်ဳပ္သြားတယ္။ ဒုကၡခ်ဳပ္သြားေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဒုကၡသစၥာ= နိဗၺာန္က်န္ရစ္တယ္ ေပၚလာတယ္။ အဲ.... ဒုကၡမရွိတာဟာ နိဗၺာန္ပဲ။ ဒုကၡမရွိတာကုိ သိတာဟာ မဂ္ဉာဏ္ပဲ။ မဂ္ဉာဏ္ျဖစ္ရင္ မဂၢင္ ၅-ပါးက ၈-ပါးျဖစ္လာတယ္။ ၀ိပႆနာ မဂၢင္အလုပ္ဟာ ဒီမဂ္ဉာဏ္အစစ္ေရာက္မွ ၿပီးဆုံးတယ္။ ကိစၥၿပီးတယ္။ မဂ္ဉာဏ္ရရင္ နိဗၺာန္ျမင္ၿပီး ဒႆနေ႒ာျဖစ္ၿပီ။ အဲဒီက်မွ စိတ္ေအး လက္ေအး ဘ၀င္ေအးၿပီး ေအးေအးေနၾကေပေတာ့။ ဒႆနေ႒ာ မျဖစ္ေသးရင္ အေမ်ာသမား- အျမဳပ္သမားပဲ ျဖစ္မွာပဲ။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္ တရားေတာ္မ်ားမွ
No comments:
Post a Comment