တဏွာ=သမုဒယဆုိတာ သတၱ၀ါေတြအား ဒုကၡ၀တၳဳ ဒုကၡမႈေတြကုိ တစ္ခုမက်န္ တစ္ရံမစဲ အၿမဲေပးအပ္ေဆာင္ႏွင္းတတ္တဲ့ သေဘာရွိတယ္။ ဒီေတာ့ တဏွာ=သမုဒယဟာ တရားတကာတုိ႔တြင္ အဆုိးဆုံးတရားပဲ၊ ဒီတရားကို မသတ္ႏုိင္လုိ႔ရွိရင္ ဒုကၡတြင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြတ္လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ တဏွာသတ္ခ်င္ရင္ သူ႔ကုိ တုိက္႐ုိက္မသတ္ရဘူး။ သတ္လုိ႔မျဖစ္ဘူး။ သူ႔သတ္ခ်င္ရင္ သူ႔ကုိျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားကုိ သတ္ရမယ္။ အေၾကာင္းသတ္မွ အက်ဳိးေသမွာကုိး။ ေ၀ဒနာပစၥယာတဏွာတဲ့။ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ တဏွာျဖစ္တာတဲ့၊ ဘုရားကေဟာတယ္။ ေ၀ဒနာနိေရာဓာ တဏွာနိေရာေဓာ = ေ၀ဒနာခ်ဳပ္မွ တဏွာခ်ဳပ္မယ္တဲ့။ ဘုရားကေဟာျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တဏွာခ်ဳပ္ခ်င္လုိ႔ရွိရင္ တဏွာ၏အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈရမယ္။ ၀ိပႆနာ႐ႈရမယ္။
၀မ္းထဲမွာ ေ၀ဒနာေပၚလာၿပီဆုိရင္ တဏွာက၀င္ပူးတာပဲ။ သူ၀င္လာရင္ ဒုကၡေပးမလုိ႔သာ မွတ္ေပေတာ့။ အက်ဳိးျဖစ္တဲ့ တဏွာေသေအာင္ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ေ၀ဒနာကုိ သတ္ရမယ္။ အာ႐ုံနဲ႔ ဒြါရ (အာ႐ုံက ၆-ပါး၊ ဒြါရက ၆-ပါး) ေတြ႔ဆုံတဲ့အခါမွာ ေ၀ဒနာေတြေပၚတယ္။ ဒီလုိေတြ႔တဲ့အခါ မေနာဒြါရနဲ႔ လွမ္းၿပီးသာယာလုိက္တယ္။ အာ႐ုံက သာယာစရာတရား။ ေ၀ဒနာက ခံစားတာ။ မေနာဒြါရထဲက တဏွာက သာယာတဲ့တရား။ စကၡဳဒြါရနဲ႔ ႐ူပါ႐ုံ (မ်က္စိနဲ႔ အဆင္း)ေတြ႔တယ္။ ေသာတဒြါရနဲ႔ သဒၵါ႐ုံ (နားနဲ႔ အသံ)ေတြ႔တယ္။ ဃာနဒြါရနဲ႔ ဂႏၶာ႐ုံ (ႏွာေခါင္းနဲ႔ အနံ႔)ေတြ႔တယ္။ ဇိ၀ွာဒြါရနဲ႔ ရသာ႐ုံ (လွ်ာနဲ႔ အရသာ)ေတြ႔တယ္။ ကာယဒြါရနဲ႔ ေဖာ႒ဗၺာ႐ုံ (ကုိယ္နဲ႔ ေတြ႔ထိဘြယ္၀တၳဳ)ေတြ႔တယ္။ မေနာဒြါရနဲ႔ ဓမၼာ႐ုံ (စိတ္နဲ႔ အႀကံအစည္သေဘာ)နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ဒီလုိ ဒြါရ ၆-ပါးနဲ႔ အာ႐ုံ ၆-ပါး ေတြ႔တဲ့အခါမွ ခံစားမႈေ၀ဒနာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တဏွာက သာယာတယ္။ ဒီေတာ့ ေ၀ဒနာကုိ မေနာဒြါရက ျဖစ္ပ်က္႐ႈရင္ တဏွာမလာႏုိင္ဘူး။ ျဖစ္ပ်က္မ႐ႈရင္ တဏွာကလာမွာပဲ။
ေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈရင္ (သမၼာဒိ႒ိ=ပညာ၊ သမၼာသကၤပၸ= သမၼ၀ါယာမ =၀ရိယ၊ သမၼာသတိ၊ သမၼာသမာဓိဆုိတဲ့) မဂၢင္ ငါးပါး ၀င္လာတယ္။ ၀ိပႆနာ႐ႈရာမွာ သမၼာဒိ႒ိဆုိတဲ့ပညာက ဦးစီးေပမယ့္၊ ဒီ မဂၢင္ ငါးပါးဟာ အၿမဲပါတာခ်ည္းပဲ။ ၀ိပႆနာဆုံးတဲ့အခါမွာ (သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼႏၲ၊ သမာအာဇီ၀ ဆုိတဲ့) မဂၢင္ သုံးပါးထပ္ပါလာလုိ႔၊ မဂၢင္ ရွစ္ပါး ျပည့္လာတယ္။ မဂၢင္ ငါးပါးက ေလာကီမဂၢသစၥာ။ မဂၢင္ ရွစ္ပါးက ေလာကုတၱရာ မဂၢသစၥာ။ ေလာကီမဂၢသစၥာမရွိပဲနဲ႔ ေလာကုတၱရာ မဂၢသစၥာမျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ တနည္းေျပာရရင္ ေလာကီမဂၢင္ ငါးပါး ပုဗၺဘာဂမဂ္= ေရွ႕ေျပးမဂ္။ ေလာကုတၱရာမဂၢင္ရွစ္ပါးဆုိတာ ပစၧာဘာဂမဂ္= ေနာက္ကျဖစ္မဂ္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာမဂ္။ ေလာကီမဂ္ ဟာ ပုဗၺဘာဂမဂ္ (မဂ္အတု)လုိ႔ ေခၚၿပီး၊ ေလာကုတၱရာမဂ္ အစစ္ကေတာ့ ပစၧဘာဂမဂ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာေလာကီမဂ္၊ ပုဗၺဘာဂမဂ္မျဖစ္ပဲနဲ႔ မလုပ္ပဲနဲ႔၊ ေလာကုတၱရာမဂ္အစစ္= ပစၧဘာဂမဂ္ဆုိတာ မေပၚႏုိင္ဘူးလုိ႔ မွတ္ပါ။
လက္ေတြ႕နားလည္ရမွာကေတာ့ ေ၀ဒနာေပၚတယ္။ ေပၚလာတဲ့ ေ၀ဒနာႀကီးကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈၿပီး၊ ေ၀ဒနာမရွိတာ = ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတာကုိ သိေအာင္လုပ္။ ေ၀ဒနာကုိျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိ႔ ေ၀ဒနာခ်ဳပ္တာ = မရွိတာကုိသိရင္ ေလာကီမဂ္ေပၚၿပီ။ ျဖစ္ၿပီ။ ဒီေလာကီမဂ္ေပၚရင္ တဏွာမေပၚဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီေလာကီမဂ္ဟာ တဏွာ မလာေအာင္ တားႏုိင္တယ္။ ေလာကီမဂ္က တဏွာမလာႏုိင္ေအာင္ တား႐ုံသာ တားႏုိင္တာ။ အျမစ္ျပဳတ္ေအာင္ တခါထဲေသသြားေအာင္ ေနာက္ထပ္မေပၚေအာင္ေတာ့ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဒီေလာကီ မဂ္ရင့္လာလုိ႔ မဂၢင္ရွစ္ပါးစလုံး ေပၚၿပီး ေလာကုတၱရာမဂ္ေပၚေတာ့မွ တဏွာအျမစ္ျပဳတ္တာ။ ေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈရင္ ဟဒယ၀တၳဳေပၚမွာ မဂၢင္ငါးပါးေပၚေနတယ္။ ဒီ မဂၢင္ငါးပါး ၀ိပႆနာမဂ္ဟာ ေ၀ဒနာကုိျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိ႔ တဏွာမလာေအာင္ ခ်ဳပ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ သတၱိဟာ မေသးဘူး။ အေတာ္ထက္ျမက္တယ္။ သူ႔ထက္ ထက္ျမက္တဲ့ ေလာကုတၱရာမဂ္အစစ္က်ေတာ့ တဏွာဟာ တခါထဲေသသြားတယ္။ ေနာက္ မ႐ႈလဲ မေပၚေတာ့ဘူး။ ေလာကီ၀ိပႆနာမဂ္ကေတာ့ ႐ႈတုန္းသာ တဏွာ မေပၚေအာင္လုပ္ႏုိင္တာ။ မ႐ႈတဲ့အခါ တဏွာျပန္ေပၚတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဒနာကို ျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိ႔ ေ၀ဒနာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္သြားတာေတြ႕ရင္ ျမင္ရင္ တဏွာမလုိက္ေတာ့ဘူး။ ဒီျဖစ္ပ်က္ ၀ိပႆနာ႐ႈေနတုန္းမွာ တဏွာဟာ တဒဂၤ=တခဏ ေတာ့ ခ်ဳပ္သြားတယ္။ သမုေစၧဒအေနနဲ႔ အျမစ္မျပတ္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ေလာကီမဂ္က တဏွာကုိ တား႐ုံတင္တားႏုိင္ၿပီး၊ ေလာကုတၱရာမဂ္က အေသသတ္ အျမစ္ျဖတ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ မွတ္ပါ။
ေ၀ဒနာသုံးမ်ဳိး။ ။ အာ႐ုံနဲ႔ ဒြါရ တုိက္ဆုိင္တဲ့အခါ ေ၀ဒနာဟာသုံးမ်ဳိးေပၚႏုိင္တယ္။ ေကာင္းတဲ့ခံစားမႈကေလးေပၚရင္ သုခေ၀ဒနာ၊ မေကာင္းတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ ခံစားမႈကေလးေပၚရင္ ဒုကၡေ၀ဒနာ၊ ေကာင္းသည္လည္းမဟုတ္၊ မေကာင္းသည္လည္းမဟုတ္ အလယ္အလတ္ျဖစ္တဲ့ ခံစားမႈကေလးေပၚရင္ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ ဒီလုိေ၀ဒနာ သုံးမ်ဳိးေပၚႏုိင္တယ္။ ဒီ ေ၀ဒနာ သုံးမ်ဳိးထဲက ေပၚတဲ့ေ၀ဒနာဟူသေ႐ြ႕ ျဖစ္ပ်က္႐ႈရမယ္။ မ႐ႈလုိ႔ရွိရင္ သုခေ၀ဒနာပစၥယာတဏွာ၊ ဒုကၡေ၀ဒနာပစၥယာေဒါသ၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာပစၥယာေမာဟ ဆုိေတာ့ သုခေ၀ဒနာမ႐ႈရင္ တဏွာလာမယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာ မ႐ႈရင္ ေဒါသလာမယ္။ ဥေပကၡာေ၀ဒနာမ႐ႈရင္ ေမာဟလာမယ္၊ ဒီလုိ ဆဆကၠသုတ္မွာ ဘုရားကေဟာထားတယ္။ ဒီ တဏွာ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြဟာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အေၾကာင္းတရားေတြပဲ။ အေၾကာင္းတရားဟူသေ႐ြ႕ သမုဒယခ်ည္းပဲလုိ႔မွတ္။
ဒီေတာ့ (၁) သုခေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္၀ိပႆနာမ႐ႈလုိ႔ တဏွာလာရင္ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ဘ၀၊ ဇာတိ၊ ဇရာမရဏ ဆက္သြားမယ္။ (၂) ဒုကၡေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္မ႐ႈလုိ႔ ေဒါသလာရင္ ေသာက၊ ပရိေဒ၀၊ ဒုကၡေဒါမနႆေတြ လာမယ္။ (၃) ဥေပကၡာေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္မ႐ႈလုိ႔ ေမာဟ=အ၀ိဇၨာလာရင္ သခၤါရ၊ ၀ိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္ဘက္ လွည့္သြားမယ္။ တဏွာ၏ ေရေသာက္ျမစ္ဟာ ေ၀ဒနာပဲ။ ေဒါသ၏ ေရေသာက္ျမစ္လဲ ေ၀ဒနာပဲ။ ေမာဟ=အ၀ိဇၨာဆုိတဲ့ ကိေလသာေတြမလာေအာင္ ေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈရမယ္။ ၀ိပႆနာမဂ္နဲ႔ ႐ႈရမယ္။
ဒီလုိ႐ႈလုိ႔ (၁) သုခေ၀ဒနာကို႐ႈရင္ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ဘ၀၊ ဇာတိ၊ ဇရာမရဏေတြမလာေတာ့၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဟာ အလယ္ကျပတ္သြားတယ္။ (၂) ဒုကၡေ၀ဒနာကုိ႐ႈရင္ ေသာက၊ ပရိေဒ၀၊ ဒုကၡေဒါမနႆေတြမလာေတာ့၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဟာ အဆုံးနားကျပတ္သြားတယ္။ (၃)ဥေပကၡာေ၀ဒနာကုိ႐ႈရင္ အ၀ိဇၨာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္ေတြမလာေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အစကျပတ္သြားတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ (၁) သုခေ၀ဒနာ႐ႈရင္ သံသရာစခန္းအလယ္က ျပတ္တယ္။ (၂) ဒုကၡေ၀ဒနာ႐ႈရင္ အဆုံးနားကျပတ္တယ္။ (၃) ဥေပကၡာေ၀ဒနာ႐ႈရင္ အစကျပတ္တယ္။ ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာျဖစ္ပ်က္႐ႈတဲ့ အလုပ္သည္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္(၀ါ)သံသရာစခန္းျပတ္တဲ့အလုပ္လုိ႔မွတ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံးေျပးေနတဲ့ အ၀ုိင္းေျပးပုံကုိ ေျပာတာ။ ဒီေတာ့ သုခေ၀ဒနာေနာက္က တဏွာကုိ မသတ္ႏုိင္ရင္၊ ဒုကၡေ၀ဒနာေနာက္က ေဒါသကုိ မသတ္ႏုိင္ရင္၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာေနာက္က ေမာဟ=အ၀ိဇၨာကုိ မသတ္ႏုိင္ရင္၊ မင္းတုိ႔ ဒီဘ၀ နိဗၺာန္ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ဘုရားက ဆဆကၠသုတ္မွာ ေဟာထားတယ္။ ေ၀ဒနာကုိ ၀ိပႆနာမဂ္နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိ႔ အဲဒါေတြသတ္ႏုိင္ရင္ ျဖတ္ႏုိင္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္မယ္တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္ရင္ ေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ ေ၀ဒနာကုိသတ္၊ ေ၀ဒနာနဲ႔တဏွာမွာ ေ၀ဒနာသတ္မလား၊ တဏွာသတ္မလားဆုိေတာ့ အက်ဳိးျဖစ္တဲ့ တဏွာကုိ သတ္မေနနဲ႔။ တဏွာ၏ျဖစ္ေၾကာင္း - ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ ေ၀ဒနာကုိ သတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာကုိ အၿမဲလုပ္။ ေ၀ဒနာကုိ အၿမဲျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ေန႔တုိင္း႐ႈ - အၿမဲ႐ႈ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ အၿမဲပဲ သုသာန္ကုိ သြားေနတယ္။ ဒီေတာ့ သုသာန္သြားေနရင္း ေ၀ဒနာကုိ အၿမဲ႐ႈ။ ၀ိပႆနာ အလုပ္ လုပ္။ သုသာန္သြားရင္းလုပ္ေတာ့ ဒီ တစ္ခါသာ သုသာန္သြားရမယ္။ ေနာက္ေတာ့ သြားဖုိ႔မလုိေတာ့ဘူး။ သုသာန္သြားရင္းမွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆုိရင္ ဒီသုသာန္ကုိ ျပန္ေရာက္ဦးမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သုသာန္သြားရင္းလုပ္။ သူမ်ားအသုဘေတြ သုသာန္သြားပုိ႔ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထီးေဆာင္းျပန္လာတာေတြကမ်ားတယ္။ ကုိယ္လဲ ဒီသုသာန္ တစ္ေန႔ေရာက္ရမွာပါလားလုိ႔ တရားႏွလုံးမသြင္းၾကဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း သုသာန္ေရာက္လုနီးေနၿပီ။ ဒီေတာ့ အုိျခင္းဆုိး၊ နာျခင္းဆုိး၊ ေသျခင္းဆုိးမွ လြတ္ခ်င္ရင္ ေ၀ဒနာကုိ အၿမဲျဖစ္ပ်က္ ႐ႈေပေတာ့။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္ တရားေတာ္မ်ားမွ
No comments:
Post a Comment