ငါေသသြားၿပီ

(၁)
    ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက ေ၀သာလီၿမိဳ႕မွာ “သီဟာ”ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သီဟစစ္သူႀကီးရဲ႕ တူမပါ။ သီဟစစ္သူႀကီးက ဒီတူမေလးကုိ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္တဲ့အတြက္ ဦးႀကီးရဲ႕ အသည္းေလးမုိ႔ ဦးႀကီးရဲ႕ နာမည္အတုိင္း “သီဟာ”လုိ႔ပဲ မွည့္ေခၚခဲ့ၾကတာပါ။ ျမန္မာလုိေတာ့ “မျခေသၤ့”ေပါ့။ “ျခေသၤ့မ”ေပါ့။

    နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ထက္ျမက္တဲ့ မျခေသၤ့ဟာ တစ္ေန႔ ဦးႀကီးေတာ္ရဲ႕အိမ္ ဆြမ္းေကၽြးအလွဴမွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ့တရားကို နာရၿပီး သဒၵါတရားေတြ ထက္သန္လာတဲ့အတြက္ မိဘထံ ခြင့္ပန္ကာ ရဟန္းျပဳလုိက္ပါတယ္။

    ရဟန္းျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္ ၀ိပႆနာအလုပ္ကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ေပမယ့္ သမာဓိ မရႏုိင္ဘဲ စိတ္ေတြပ်ံ႕လြင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ျပင္ပအာ႐ုံအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ စိတ္ေတြေလွ်ာက္ေျပးၿပီး ကိေလသာေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကာမရာဂရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကုိ ခံေနရတာပါပဲ။

    အ႐ြယ္ေရာက္ခါစ ၁၆ႏွစ္ သမီးဘ၀မွာ သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္လာတာဆုိေတာ့ သဒၵါတရားနဲ႔ သံေ၀ဂဉာဏ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားေကာင္းေကာင္း၊ အ႐ြယ္က ေသြးသားတက္ႂကြေနတဲ့ အ႐ြယ္ဆုိေတာ့ ရာဂကိေလသာရဲ႕ လွည့္စားမႈစက္ကြင္းက ဘယ္လြတ္ကင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။

    “အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္း လူျပန္ထြက္၊ ကာမဂုဏ္ခံစား၊ အသက္ႀကီးမွ ရဟန္းျပန္ျပဳ၊ တရားအားထုတ္၊ အဲဒီလုိလုပ္ရင္ ပုိေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕”

    ဒီအေတြးက ပ်ဳိ႐ြယ္သူ ရဟန္း၊ ရဟန္းမေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္ထဲ ၀င္၀င္လာတတ္တဲ့ အေတြးပါ။ ေနကၡမၼဓာတ္ခံက အားေကာင္းေနေတာ့ တကယ္လူထြက္မယ္ဆုိျပန္ေတာ့လည္း မထြက္ခ်င္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။

    စိတ္အစဥ္ေပၚလာသမွ် အာ႐ုံေတြကုိ သုဘသညာ(အေကာင္းထင္စိတ္)နဲ႔ပဲ တုံ႔ျပန္ေနမိတဲ့အတြက္ ရာဂကိေလသာေတြ ထႂကြၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းခြင့္ လုံး၀မရတဲ့ သီဟာေထရီမ ေန႔ေန႔ညည မစားႏုိင္ မအိပ္ႏုိင္နဲ႔ ႀကံဳလွီပိန္ခ်ဳံးလာလုိက္တာ နဂုိက လွပတဲ့႐ုပ္အဆင္းေတြေပ်ာက္ၿပီး ကမၼ႒ာန္း႐ုပ္ေပါက္လာပါတယ္။

    ခုနစ္ႏွစ္လုံးလုံး ရာဂကိေလသာရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကုိ မ႐ႈမလွ ခံရလုိ႔ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲေနတဲ့ သီဟာေထရီမဟာ မခံစားႏုိင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ကိစၥတုံးစီစဥ္ဖုိ႔ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီး လူသူမနီးတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚ တက္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

    တရားအားထုတ္ေပမယ့္ ဘာတရားမွ မရ၊ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာလည္း ဆုံး႐ႈံး၊ တရားခ်မ္းသာလည္း လက္လြတ္၊ မဂ္ဖုိလ္ မရရင္ ေနပါဦး၊ အနည္းဆုံး စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတာ့ ရရမွာေပါ့။ အခုေတာ့ ရာဂကိေလသာႏွိပ္စက္ေနလုိ႔ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေလးေတာင္ မရဘူး။

    တရားခ်မ္းသာ မခံစားရလုိ႔ လူျပန္ထြက္မယ္ဆုိရင္လည္း ရွက္စရာႀကီး၊ ဟင့္အင္း ..... လူျပန္ထြက္တာထက္စာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသလုိက္တာကမွ ပိုေကာင္းဦးမယ္၊ ေတာ္ၿပီ ....ငါ လူ႔ဘ၀ႀကီးထဲ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ႀကိဳးဆဲြခ်ၿပီး သတ္ေသလုိက္ေတာ့မယ္။

    ႀကိဳးတစ္စကုိ သစ္ကုိင္းတစ္ခုမွာ ခ်ည္၊ ႀကိဳးတစ္စကုိ ကြင္းေလွ်ာလုပ္ၿပီး လည္ပင္းမွာ စြပ္၊ သစ္ပင္ေပၚက ခုန္ခ်ဖုိ႔ အလုပ္မွာပဲ အၿမဲအားထုတ္ေနက် သတိပ႒ာန္တရားက စိတ္အစဥ္မွာ ထင္ရွားလာၿပီး ျဖစ္ပ်က္ျမင္တဲ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ေတြ တရိပ္ရိပ္ တက္လာပါတယ္။ ဉာဏ္ရင့္ခ်ိန္ ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ ၀ိပႆနာဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္ဖုိလ္ဉာဏ္ေတြ အဆင့္ဆင့္တက္သြားလုိက္တာ သစ္ပင္ေပၚမွာတြင္ ပဋိသမိၻဒါဉာဏ္ေလးပါးႏွင့္တကြ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါတယ္။ ရဟႏၲာျဖစ္တယ္ဆုိရင္ပဲ သီဟာေထရီမရဲ႕ လည္ပင္းက ႀကိဳးကြင္း အလုိလုိေျပေလွ်ာက်သြားပါေတာ့တယ္။

(၂)
    ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္းႀကံစည္မႈက သီဟာေထရီမကုိ တရားထူးတရားျမတ္ရဖုိ႔ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ “ကံေကာင္းလုိ႔ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္တာ”လုိ႔ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ ႀကိဳးဆဲြခ်ၿပီး သတ္ေသဖုိ႔သာ မႀကဳိးစားခဲ့ရင္ အခုလုိ တရားထူးရခ်င္မွရမွာေလ။ တရားထူးရဖုိ႔ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ဖန္တီးလာပုံက အင္မတန္ဆန္းၾကယ္ပါတယ္။

    ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္တုိင္း အဆုိးမဆုိလုိက္ပါနဲ႔။ မကဲ့ရဲ႕လုိက္ပါနဲ႔။ “စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့လုိက္တာ” လုိ႔ အလြယ္တကူ အထင္မေသးလုိက္ပါနဲ႔။ ကံေကာင္းလုိ႔ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေလ။ ကုိယ့္အတြက္၊ သုိ႔မဟုတ္ သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းက သတ္ေသခ်င္စိတ္နဲ႔ အတူယွဥ္တဲြေနတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံ အဆုိးေတြဟာ ေကာင္းဖုိ႔ျဖစ္လာတာပါ။ တခ်ဳိ႕အေကာင္းေတြက အဆုိးေတြကုိ လမ္းခင္းၿပီးမွ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။

    ပုဗၺာစိ႑၀ေသန ......။ သီဟာေထရီ လည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီးကာမွ ၀ိပႆနာ႐ႈျဖစ္သြားတာဟာ ‘ပုဗၺာစိ႑’လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေရွ႕ပုိင္းအေလ့အက်က္ရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္ပါ။ ကာမရာဂစိတ္ေတြ လႊမ္းမုိးႏွပ္စက္ေနတဲ့ၾကားက မရရေအာင္ ႀကိဳးစားႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားေနခဲ့တဲ့ ေ႐ွးေ႐ွးေန႔ေတြ၊ ေ႐ွးေ႐ွးလေတြ၊ ေ႐ွးေ႐ွးႏွစ္ေတြက သတိပ႒ာန္အလုပ္က ဉာဏ္ရင့္ခ်ိန္ေရာက္သြားတဲ့ ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ လာကယ္တင္သြားတာပါပဲ။

    ဒါေၾကာင့္ ကုသိုလ္အလုပ္၊ တရားအလုပ္ဆုိတာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေပ်ာ္ လုပ္ေနရမွာပါ။ ကိေလသာျဖစ္ေနရင္လည္း ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက ကုသိုလ္လုပ္ပါ။ တရားအားထုတ္ပါ။ ကုသုိလ္အေလ့အက်က္၊ တရားအေလ့အက်က္ အားေကာင္းေနရင္ အေျခအေနဆုိးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အဲဒီကုသုိလ္၊ အဲဒီတရားက ကုိယ့္ကုိ ေကာင္းက်ဳိးလာျပဳပါလိမ့္မယ္။

(၃)
    အေယာနိေသာမနသိကာရာ၊ ကာမရာေဂနအဋၬိတာ .......။ သီဟာေထရီမ ကာမရာဂရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ခံရတာဟာ ‘အေယာနိေသာမနသိကာရ’ ေၾကာင့္ပါ။ ဒါဆုိ ကာမရာဂရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ မခံရခ်င္ရင္ “ေယာနိေသာမနသိကာရ”ရွိရမွာေပါ့။ အတုိေျပာရင္ “ေယာနိေသာ”ရွိရမွာေပါ့။

    ေယာနိေသာက (၁) ဒါကုိ ဒီလုိေတြးျခင္းနဲ႔ (၂) ဒါကုိ လုံး၀ မေတြးျခင္းလုိ႔ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု၊ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုဘဲ ကိေလသာျဖစ္ေအာင္၊ အကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ မေတြးဘဲ ကိေလသာမျဖစ္တဲ့နည္း၊ ကုသိုလ္စိတ္တုိးပြားတဲ့နည္းနဲ႔ တစ္မ်ဳိးလွည့္ေတြးတာကုိလည္း ေယာနိေသာ (စိတ္ထားေကာင္း)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာ၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ကိေလသာမျဖစ္ေအာင္၊ ကုသုိလ္စိတ္ တုိးပြားေအာင္ ဘယ္လုိမွ လွည့္ေတြးမရေတာ့လုိ႔ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ၊ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ လုံး၀မေတြးေတာ့ဘဲ ေမ့ပစ္လုိက္တာ၊ တျခားအေၾကာင္းအရာ၊ တျခားအျဖစ္အပ်က္ကုိပဲ ေျပာင္းေတြးတာကိုလည္း ေယာနိေသာ(စိတ္ထားေကာင္း)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။

    အာ႐ုံအေနနဲ႔ ေျပာရင္ (၁) ဒီအာ႐ုံကုိ ဒီလုိေတြးျခင္းနဲ႔ (၂) ဒီအာ႐ုံကုိ လုံး၀ မေတြးျခင္းလုိ႔ ေယာနိေသာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ “ဒီလုိေတြး”ဆုိတာ ကိေလသာျဖစ္ေအာင္၊ ကုသုိလ္စိတ္ တုိးပြားေအာင္ ေတြးတာကုိ ေျပာတာပါ။ အာ႐ုံကုိ မေျပာင္းဘဲ အာ႐ုံျပဳနည္းကုိပဲ ေျပာင္းလုိက္တာေပါ့။ “လုံး၀မေတြး” ဆုိတာကေတာ့ ဒီအာ႐ုံကုိ လုံး၀ အာ႐ုံမျပဳေတာ့ဘဲ အျခားအာ႐ုံ အသစ္တစ္ခုကုိ လွမ္းအာ႐ုံျပဳလုိက္တာပါ။ အာ႐ုံကုိ ေျပာင္းလုိက္တာေပါ့။

    ဥပမာ - ရာဂအေနနဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ..... ရာဂျဖစ္စရာ အာ႐ုံကုိ ရာဂမျဖစ္ေအာင္ ေတြးတာရယ္၊ ရာဂျဖစ္စရာအာ႐ုံကုိ လုံး၀မေတြးတာရယ္လုိ႔ ေယာနိေသာ လုပ္ပုံႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။

    ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိ သတိရတယ္၊ သူနဲ႔သာယာခဲ့တာေတြ၊ သူနဲ႔ သာယာရမွာေတြ ေတြးၿပီး ရာဂျဖစ္တယ္။ ရာဂျဖစ္မွန္းသိလုိက္တယ္။ ရာဂမျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ သာယာစရာေတြ မေတြးေတာ့ဘဲ သူ႕ကုိေမတၱာပုိ႔လုိက္တယ္၊ သူ႔ကုိကူညီခဲ့၊ လွဴဒါန္းခဲ့တာေတြ ျပန္စဥ္းစားလုိက္တယ္။ ရာဂေပ်ာက္သြားတယ္၊ ရာဂေနရာမွာ ေမတၱာဓာတ္ေတြ၊ ဒါနကုသုိလ္စိတ္ေတြ ၀င္လာတယ္၊ ဆက္ေတြးေလ ကုသုိလ္စိတ္ပြားေလနဲ႔ သူ႔ကုိ သတိရတုိင္း သတိရတုိင္း ေမတၱာဓာတ္ေတြ၊ ကုသိုလ္စိတ္ေတြ တုိးပြားသည္ထက္ တုိးပြားလာပါတယ္။ ဒါဟာ ရာဂျဖစ္စရာအာ႐ုံကုိ ရာဂမျဖစ္ေအာင္ ေတြးတဲ့ ေယာနိေသာ မနသိကာရပါ။ အာ႐ုံကုိ ေျပာင္းမပစ္ဘဲ အာ႐ုံျပဳပုံကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္တာပါ။

    ေနာက္တစ္နည္းက ...... ေမတၱာဘယ္လုိပုိ႔ပို႔၊ ကူခဲ့၊ လွဴခဲ့တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတြးေတြး၊ ရာဂကၿငိမ္းမသြားဘဲ သူ႔အာ႐ုံ ေပၚလာတုိင္း ရာဂေတြပဲ တုိးတုိးလာတယ္၊ ရာဂလည္းမျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ သူ႔ကုိ လုံး၀အာ႐ုံမျပဳေတာ့ဘဲ ဘုရားကုိ အာ႐ုံျပဳလုိက္တယ္၊ ကုိယ္နဲ႔အၿမဲထိေတြ႔ေနတဲ့ ဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္ရဲ႕မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ေပၚေအာင္ေဖၚလုိက္တယ္၊ ကိေလသာကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ သိစရာအားလုံးကုိ သိေတာ္မူေသာျမတ္စြာဘုရား၊ ကုိယ္အႏွစ္သက္ဆုံး ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိ ပြားလုိက္တယ္၊ ရာဂၿငိမ္းသြားတယ္၊ ဘုရားကုိ အာ႐ုံျပဳၿပီး ဂုဏ္ေတာ္ပြားတုိင္းပြားတုိင္း ဗုဒၶါႏုႆတိကုသုိလ္ေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ တုိးပြားသြားပါတယ္။ ဒါဟာ ရာဂျဖစ္စရာအာ႐ုံကုိ လုံး၀မေတြးတဲ့ ေယာနိေသာ မနသိကာရပါ။ နဂုိယူလက္စ ပထမအာ႐ုံကုိ တျခားအာ႐ုံအသစ္တစ္ခုနဲ႔ အစားထုိးေျပာင္းပစ္လုိက္တာပါ။

    အာ႐ုံတစ္ခုခုေၾကာင့္ ကိေလသာျဖစ္၊ အကုသုိလ္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ညစ္ေနရင္ “ဒါကုိဒီလုိေတြး”တဲ့ ေယာနိေသာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ “ဒါကုိ လုံး၀မေတြး”တဲ့ ေယာနိေသာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ တနည္းေျပာရင္ .... အာ႐ုံျပဳနည္းေျပာင္းတဲ့ ေယာနိေသာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အာ႐ုံေျပာင္းတဲ့ ေယာနိေသာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အဆင္ေျပရာေယာနိေသာ(စိတ္ထားေကာင္း) လုိက္ပါ။ ကိေလသာႏြမ္း၊ ကုသိုလ္လႊမ္းၿပီးစိတ္ခ်မ္းသာသြားပါလိမ့္မယ္။

(၄)
    ကိေလသဒုေကၡန ဒုကၡိတာ .....။ ကိေလသာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ဆင္းရဲဒုကၡတစ္မ်ဳိးကုိ ခံစားေနရာတာပါပဲ။ ကိေလသာခုိင္းတဲ့အလုပ္ကုိ မလုပ္လုိက္ရမခ်င္း ကိေလသာရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ ခံေနရတာ အင္မတန္ပင္ပန္းဆင္းရဲပါတယ္။ ကိေလသာကလည္း သူခုိင္းတာ လုပ္ မေပးမခ်င္း သူျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကုိေရာ၊ သူျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ရဲ႕တည္ရာ ခႏၶာကုိယ္ကုိပါ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းေတာ့တာပါပဲ။

    ကိေလသာအလုိလုိက္ၿပီး ကိေလသာခုိင္းတဲ့အလုပ္ လုပ္လုိက္ၿပီးခါစမွာေတာ့ ေခတၱခဏ ကိေလသာၿငိမ္းၿပီး စိတ္သက္သာရာ ရသြားသလုိ ထင္ရေပမယ့္ (ခႏၶာကုိယ္လည္း သက္သာရာ ရသြားသလုိ ထင္ရေပမယ့္) အဲဒီကိေလသာအလုပ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ တျခားဆင္းရဲဒုကၡေတြကေတာ့ ပတ္ပတ္လည္၀ုိင္းၿပီး ႏွိပ္စက္ေနၾကတာပါပဲ။ ေခတၱခဏ ၿငိမ္းသလုိျဖစ္သြားတဲ့ ကိေလသာကလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္ျဖစ္ၿပီး သူခုိင္းတဲ့အလုပ္ မၿပီးမခ်င္း စိတ္ကုိေရာ၊  ႐ုပ္ကုိပါ ထုိးဆြႏွိပ္စက္ျပန္တာပါပဲ။ ေခတၱခဏ ၿငိမ္းသလုိ ျဖစ္သြားလုိက္၊ ျပန္ေပၚလာၿပီး ႏွိပ္စက္လုိက္နဲ႔ ကိေလသာက လူကုိ နည္းအမ်ဳိးမ်ိဳး ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ၫွင္းပန္းႏွိပ္စက္ေနပါတယ္။

    စိေတၱ အ၀သ၀တၱိနီ ......။ ရာဂပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဒါသပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိေလသာတစ္ခုခု နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းျဖစ္ၿပီဆုိရင္ စိတ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ အလုိကုိ လုံး၀မလုိက္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ့္အလုိအတုိင္း မျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုယ္က အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္တယ္၊ စိတ္ကအိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္တယ္ .....၊ ရာဂျဖစ္ေနလုိ႔ ေဒါသျဖစ္ေနလုိ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဆုိတာ စိတ္က ကိုယ့္အလုိကုိ မလုိက္တာပါပဲ။

    ရာဂႏွိပ္စက္ေနရင္၊ ေဒါသႏွိပ္စက္ေနရင္ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိလည္း အရည္အေသြးေကာင္းေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အလုပ္ရဲ႕အရည္ေသြးနဲ႔ အလုပ္ရဲ႕ ပမာဏ ေႏွးေကြးသြာပါတယ္။ ကိေလသာေၾကာင့္ စိတ္က ကိုယ့္အလုိမပါေတာ့ဘူးဆုိမွျဖင့္ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြက တသီတတန္းႀကီးပါပဲ။

    ၀ရံ ေမ ဣဓ ဥဗၺႏၶံ၊ ဃဥၥ ဟီနံ ပုနာစေရ ........။ “လူထြက္တာထက္စာရင္ ႀကိဳးဆဲြခ်ၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိက္တာကမွ ပိုေကာင္းဦးမယ္”လုိ႔ သီဟာေထရီမက ေတြးပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ႔ရဟန္းဘ၀ ေရာက္ၿပီးခါမွ နိမ့္ယုတ္တဲ့ လူ႔ဘ၀ထဲ ခုန္ဆင္းတာဟာ မုိက္မဲတဲ့လုပ္ရပ္တစ္ခုပဲလုိ႔ ယူဆဟန္တူပါတယ္။ တရားဓမၼခ်မ္းသာမရႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာ ဆင္းယူတာဟာ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းလုိ႔ အရွက္ကုိ အသက္နဲ႔ လဲပစ္တာ အေကာင္းဆုံးပဲလုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ (အခုေခတ္ ဒုလႅဘ၀တ္သူေတြ လူျပန္ထြက္ခါနီး ဘယ္လုိမ်ားေတြးၾကသည္မသိ။)

    ၿပီးေတာ့ ..... သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ အႏွစ္တည္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သေဘာထားက ကုိယ့္ဆႏၵထက္ သူ႔ဘ၀ကုိ ပုိၿပီး ဦးစားေပးတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ကုိယ္စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ထက္ သူတစ္ပါး စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ကုိယ့္အက်ဳိးကုိ စေတးဖုိ႔ လုံး၀ ၀န္မေလးပါဘူး။ ကုိယ္လူထြက္လုိက္ရင္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကုိယ့္ေဆြမ်ဳိး ပတ္၀န္းက်င္အလယ္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ရမွာမ်ဳိးကုိ လုံး၀မလုိလားတဲ့အတြက္ လူထြက္ဖုိ႔ လုံး၀ မစဥ္းစားတာဟာလည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ၾကည္ၫုိစရာပါ။

(၅)
    သတ္ေသခ်င္စိတ္ ျဖစ္ၿပီးမွ တရားထူးရမယ့္သူဟာ သတ္ေသခ်င္စိတ္ ျဖစ္ကုိျဖစ္မွာပါပဲ။ ေသလုဆဲဆဲက်မွ တရားထူးရမယ့္သူဟာ ေသလုဆဲဆဲ အေျခအေနကုိ ႀကဳံကုိႀကဳံရမွာပါပဲ။ သံသရာက်င္လည္စဥ္တုန္းက သူတစ္ပါးကုိ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိၿပီးမွ စိတ္ေျပာင္းၿပီး သူတစ္ပါးေသလုဆဲဆဲအခ်ိန္မွာ သူတစ္ပါးအက်ဳိးသယ္ပုိးခဲ့လုိ႔၊ သူတစ္ပါးဆႏၵ လုိက္ေလ်ာခဲ့လုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ျပဳခဲ့တဲ့ ကံတရားေတြက ဆန္းၾကယ္ေတာ့ အက်ဳိးေပးေတြကလည္း ဆန္းၾကယ္တာပါပဲ။

    ၀ိပႆနာဥာဏ္ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာ တြန္းအားျပင္းထန္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခု (သံေ၀ဂျဖစ္စရာ အေျခအေန၊ သုိ႔မဟုတ္ အေတြးသစ္စရာ အေျခအေန) မရွိမျဖစ္လုိအပ္ပါတယ္။ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ပုံေတြ၊ ကံျပဳခဲ့ပုံေတြက မတူညီၾကေတာ့ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့ တြန္းအားျပင္းအေျခအေနေတြကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူညီၾကပါဘူး။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားထူးတရားျမတ္ကုိ အရယူေပးမယ့္ တြန္းအားျပင္း အေျခအေနဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္တဲ့ အေျခအေန၊ တကယ္ကုိ သတ္ေသေနတဲ့ အေျခအေနပင္ျဖစ္ပါေစ ..... အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ တန္ဖုိးႀကီးမားပါတယ္။

    သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္တာ တစ္ခုတည္းကြက္ၾကည့္ၿပီး အထင္ေသးလုိ႔ မရပါဘူး။ ကဲ့ရဲ႕လုိ႔မရပါဘူး။ ေနာက္ဆက္တဲြရလဒ္က ေကာင္းက်ဳိးေတြျဖစ္ေနရင္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ ျဖစ္တာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါဦးမယ္။ တရားထူးအထိ ရေစႏုိင္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေက်းဇူးအထူးတင္ရမွာေပါ့။

    စိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ သုေတသနျပဳခ်က္အရ လူတိုင္းလူတုိင္း တစ္သက္မွာ အနည္းဆုံး တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ဖူးၾကတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ဘ၀ဆုိတာ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ ပတ္လည္၀ုိင္းေနတဲ့အရာမုိ႔ တစ္ခါတစ္ရံ ဒီလုိစိတ္ (သတ္ေသခ်င္စိတ္) ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သဘာ၀ေတာ့က်ပါတယ္။

    အမ်ားအားျဖင့္ အဲဒီလုိ သတ္ေသခ်င္စိတ္က အိပ္ခ်ိန္မွာ ပုိျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တျခားအခ်ိန္မွာက ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ညစ္ညစ္၊ မလုပ္မျဖစ္တဲ့ လုပ္စရာအလုပ္ေတြက လုပ္ေနရတာဆုိေတာ့ သတ္ေသခ်င္စိတ္ သိပ္ထင္ထင္ရွားရွား မျဖစ္သာပါဘူး။ အိပ္ခ်ိန္မွာက်ေတာ့ ဘာအလုပ္မွ မရွိေတာ့ပဲ အားသြားတဲ့အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ တမင္မစဥ္းစားရဘဲ အလုိလုိ တသီတတန္းႀကီး ေပၚလာၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ျဖစ္၊ စိတ္ဆင္းရဲေလ အိပ္မေပ်ာ္ေလ၊ အိပ္မေပ်ာ္ေလ စိတ္ဆင္းရဲေလနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။

    အိပ္ရာကႏုိးေတာ့လည္း အိပ္ေရး၀၀၊ မ၀၀ အိပ္မေပ်ာ္ခင္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သတ္ေသခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး၊ သုိ႔မဟုတ္ လုံး၀မရွိေတာ့ပါဘူး။

    ဒီသေဘာကုိ ကုိယ္က နားလည္ထားရင္ အိပ္ခ်ိန္မွာ အပုိအေတြးေတြ လုံး၀ မေတြးမိေအာင္ အေလ့အက်င့္ လုပ္ထား႐ုံပါပဲ။ အေျခအေနအရ ကုိယ္မေတြးေပမယ့္ အေတြးေတြက အလုိလုိေပၚေနတယ္ဆုိရင္လည္း ဂုဏ္ေတာ္ပြား၊ ေမတၱာပုိ႔၊ ၀င္ေလထြက္ေလ ႐ႈၿပီး အလုိလုိ အေတြးေပ်ာက္သြားေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကလည္း တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ေလး ေရတြက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာေပါ့ေလ။ ဘယ္လုိပဲလုပ္လုပ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ သိပ္လုိအပ္လာရင္လည္း အိပ္ေဆးထေသာက္လုိက္ေပါ့။

    အိပ္လုိ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ မေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ႏုိးေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာသာ လုပ္ေနလုိက္ရင္ ေသခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားမွာပါ။ အေရးႀကီးဆုံးက ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ လုပ္ေနဖုိ႔ပါပဲ။

    ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရရင္ တခ်ဳိ႕က ေသပစ္လုိက္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ေသသြားရင္ ဘာမွ လုပ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ မေသေသးတဲ့အတြက္ လုပ္ခြင့္ရသေလာက္ေတာ့ လုပ္လုိ႔ရပါေသးတယ္။ ေသရင္ၿပီးၿပီ။ ဘာဆုိ ဘာမွ လုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေသပစ္လုိက္မယ့္အစား ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကုိ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိသေလာက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေန႐ုံပါပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ သို႔မဟုတ္ အမ်ားအတြက္ အက်ဳိးျပဳတဲ့ အဲဒီအလုပ္ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ေက်နပ္ေနလုိက္ရင္ ေသခ်င္စိတ္ ေပၚမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

    ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္တုန္းက သတ္ေသလုိက္ရင္ အခုဆုိ ေသသြားပါၿပီ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ေသသြားၿပီလုိ႔ သေဘာထားလုိက္ရင္ မေသခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ “ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ သတ္မေသလည္း သူ႔ဘာသူ ခဏေန ေသရင္ ေသသြားမွာပဲ” ......၊  “မေသမွာ မပူပါနဲ႔၊ အခ်ိန္မေ႐ြး ေသသြားႏုိင္ပါတယ္၊ အခ်ိန္မေ႐ြး ေသမွာပါ” လုိ႔ ေလးေလးနက္နက္ ဆင္ျခင္လုိက္ရင္လည္း သတ္ေသျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

    ကုိယ္ပတ္၀န္းက်င္က ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ေသသြားသူေတြကုိ သတိရလုိက္ရင္လည္း ေသခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ အခုရက္ပုိင္း ဂ်ာနယ္တုိင္းမွာ ပလူပ်ံေနေအာင္ပါေနတဲ့ ေဒြးရဲ႕ နာေရးသတင္းေတြကုိ ထပ္တလဲလဲ ဖတ္ၿပီး ထပ္တလဲလဲ ဆင္ျခင္လုိက္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

    စာေရးသူေတာ့ ေဒြးေသတာၾကည့္ၿပီး ကုိယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေဒြးလည္း သ႐ုပ္ေဆာင္အလုပ္က နားခ်င္ေပမယ့္ ပရိတ္သတ္ကုိ ငဲ့ၿပီး မနားခဲ့ရဘူးေလ။ ေသမွပဲ နားလုိက္ရေတာ့တာ။ ေဒြးက အသက္ (၄၁)မွာ ေသသြားတယ္။ စာေရးသူက အခု အသက္(၄၀) ....။ ေတာ္ပါၿပီ ....... ကုိယ္မလုပ္ခ်င္ဘဲ ပရိတ္သတ္ကုိ ငဲ့ၿပီး လုပ္ေနရတဲ့အလုပ္ေတြ နားလုိက္ေတာ့မယ္၊ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ ကုိသားႀကီးေရ .......။

    ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ေသသြားၿပီလုိ႔ သေဘာထားလုိက္ရင္ လုပ္ခ်င္သေလာက္ေလးပဲ လုပ္ေနရတာ၊ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ေလးပဲ လုပ္ေနရတာအေပၚ ေက်နပ္အားရမွာပါ။ တုိေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးမွာ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေလးလုပ္ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနသြားရဖုိ႔က အဓိကပါပဲ။

    ကုိယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ကုိယ္မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ မႏုိင္၀န္ထမ္းၿပီး ပင္ပန္းမေနသင့္ပါဘူး။ မႏုိင္၀န္ထမ္းရင္ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားၿပီး သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အလုပ္ေလာဘ မႀကီးဖုိ႔၊ ကုသိုလ္ေလာဘ မႀကီးဖုိ႔အေရးႀကီးပါတယ္။ ကုသိုလ္ေလာဘ မႀကီးဖုိ႔ဆုိတာက “ဒါလည္း ကုသိုလ္ပဲ” ဆုိၿပီး အကုန္လုိက္ မလုပ္ဖုိ႔ ေျပာတာပါ။ ကုသုိလ္အလုပ္ကေတာ့ အၿမဲလုပ္ေနရမွာပါပဲ။ ကုသုိလ္စိတ္ကေတာ့ အၿမဲျဖစ္ေနရမွာပါပဲ။

    ေနာက္ဆုံးေပါ့ေလ ..... ဘယ္လုိမွ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေတာ့လုိ႔ သတ္ေသေတာ့မယ္ဆုိရင္လည္း “ေသခါနီးေလး ၀ိပႆနာေတာ့ အားထုတ္လုိက္ဦးမယ္” ဆုိၿပီး ကုိယ္႐ႈမွတ္ေနက်နည္းနဲ႔ တရားေလးေတာ့ အားထုတ္ၾကည့္လုိက္ပါဦး။ သီဟာေထရီမလုိ လူမေသဘဲ ကိေလသာေသၿပီး ရဟႏၲာျဖစ္မသြားဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မွာလဲ။ ရဟႏၲာမျဖစ္လည္း ေသာတာပန္ေပါ့။ ေသာတာပန္ မျဖစ္လည္း ျဖစ္ပ်က္ဥာဏ္ေပါ့။ ျဖစ္ပ်က္ဥာဏ္မရလည္း စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေပါ့။

    တရားအရသာေတြ႔ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းသြားၿပီဆုိရင္ ေသခ်င္စိတ္ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ေအးခ်မ္းေနပါလ်က္နဲ႔ “ဆုံးျဖတ္ၿပီးသား၊ မျပင္ေတာ့ဘူး” ဆုိၿပီးေတာ့ တကယ္ မေသခ်င္ဘဲ အတင္းမေသလုိက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ရခဲတဲ့ လူ႔ဘ၀ ႏွေျမာစရာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ပါဏာတိပါတ အကုသုိလ္လည္း ျဖစ္ဦးမယ္ေလ။ သူမ်ားကုိ သတ္မွ ပါဏာတိပါတ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္လည္း ပါဏာတိပါတေနာ္။

    တကယ္ေတာ့လည္း လူေသဖုိ႔ထက္ ကိေလသာေသဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ကိေလသာ ေသရင္ လူလည္း မေသခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကိေလသာ မေသလုိ႔သာ လူက ေသခ်င္ေနတာပါ။

    တကယ္ဆုိ ကိေလသာ ေသရင္ လူမေသခ်င္ေတာ့တာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိေလသာ ေသရင္ လူမေသေတာ့တာပါ။ အရင္ဘ၀က ကိေလသာေတြေၾကာင့္ ဒီတစ္ဘ၀ေတာ့ ေသဦးမယ္ ....၊ ဒါေပမဲ့ ေနာင္ဘ၀မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေသစရာ “လူ” ဆုိတာကုိ မရွိေတာ့လုိ႔ လူမေသေတာ့ပါဘူး။ ကိေလသာ ေသရင္ ရဟႏၲာျဖစ္၊ ရဟႏၲျဖစ္ေတာ့ ေနာင္ဘ၀ မရွိ၊ ေနာင္ဘ၀ မရွိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေသ.......၊ ကိေလသာ ေသလုိ႔ ေနာင္ဘ၀ မျဖစ္ေတာ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေသရေတာ့ပါဘူး။ ေသျခင္းတရားက အၿပီးတုိင္ လြတ္ေျမာက္သြားပါၿပီ။

(၆)
    Death is not the greatest loss in life. The greatest loss is what dies inside us while we live. (Norman Cousins)

    “ဘ၀မွာ ေသျခင္းဆုိတာ အႀကီးက်ယ္ဆုံး ဆုံး႐ႈံးမႈ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ရွင္ေနစဥ္မွာ အတြင္းက စိတ္ဓာတ္ေသေနတာကမွ အႀကီးက်ယ္ဆုံးေသာ ဆုံး႐ႈံးမႈ ျဖစ္ပါတယ္”
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။

ျဖည့္စြက္။   ။ ေသခ်င္ရင္ ေသလုိက္ပါ။ ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနရင္ အခုပဲ ေသလုိက္ပါ။ “ေသလုိက္ပါ” ဆုိတာ တကယ္သတ္ေသဖုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ “ငါေသသြားၿပီ” လုိ႔ စိတ္ထားလုိက္ဖုိ႔ ေျပာတာပါ။ “ငါေသသြားၿပီ” ဆုိတာ ေသလုိက္တာပဲေပါ့။ “ငါေသသြားၿပီ .... ငါေသသြားၿပီ” လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆင္ျခင္ႏွလုံးသြင္းေနလုိက္ပါ။ အရာအားလုံး အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။ အရာအားလုံး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္။

    ဒီအတုိင္း ဆင္ျခင္႐ုံနဲ႔ အားမရရင္ အိပ္ရာေပၚ၊ သို႔မဟုတ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္လွန္၊ ခါးဆန္႔၊ လက္ေဘးခ်ၿပီး လူေသေကာင္လုိ စန္႔စန္႔ႀကီးေနလုိက္ပါ။ “ငါေသသြားၿပီ၊ ေသသြားၿပီ၊ ငါမရွိေတာ့ဘူး၊ မရွိေတာ့ဘူး” လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆင္ျခင္ႏွလုံးသြင္းေနလုိက္ပါ ......။

    ေသၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္မထဘဲ မေနနဲ႔ေနာ္။ စိတ္ရွင္းသြားရင္ျပန္ထပါ။ “စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ငါ မရွိေတာ့ဘူး၊ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ငါ မရွိေတာ့ဘူး၊ အခု ငါက လူအသစ္ျဖစ္သြားၿပီ၊ အရင္ကဟာေတြ ငါနဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ေတာ့ဘူး” ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ေလး ထင္ရွားသြားၿပီဆုိရင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသြားပါလိမ့္မယ္။ လူသစ္၊ စိတ္သစ္နဲ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြ ဆက္လုပ္ပါေတာ့။

    စိတ္ညစ္ေနလား ... ..? ေသလုိက္။ “ငါေသသြားၿပီ” လုိ႔ ဆင္ျခင္လုိက္။ စိတ္ညစ္တာေတြ ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

    “ငါေသသြားၿပီ” ဆုိမွေတာ့ ငါ့မွာရွိတဲ့ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြလည္း ငါနဲ႔အတူ ေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီေပါ့။ “ငါ” ေသသြားၿပီလုိ႔ ယူရင္လည္း “ငါ”ဆုိတာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ငါ စိတ္ညစ္တယ္၊ ငါ စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊ ငါ့မွာ ဒီလုိဒုကၡေတြရွိတယ္၊ ငါ့မွာ ဒီလုိအခက္အခဲေတြရွိတယ္ဆုိတာ ဘယ္မွာရွိပါေတာ့မလဲ။ “ငါေသသြားၿပီ” လုိ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းႀကံဳေတြ႕ရသမွ် ေပ်ာ္စရာအားလုံး၊ ျပဳလုပ္ျဖစ္သမွ် အလုပ္အားလုံး အျမတ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဘာေပ်ာ္စရာမွ မႀကဳံေတြ႕ရ၊ ဘာအလုပ္မွ မျပဳလုပ္ျဖစ္ရင္လည္း အ႐ႈံးလုံး၀ မရွိပါဘူး။

    အဆုိးဆုံးကုိ လက္ခံႏုိင္သူအတြက္ ေနာက္ထပ္ႀကံဳေတြ႕စရာ “အဆုိး” ဆုိတာ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။

အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)
(အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ေအာက္တုိဘာ ၁၊ ၂၀၀၇)